Ένα μικρό αριστούργημα από μία γυναίκα, την Γιαπωνέζα, Naomi Kawase. Άγνωστη στους πολλούς, μια και μόνο το Sweet Bean προβλήθηκε στην Αμερική.
Έχει διακριθεί στο Φεστιβάλ Καννών, τρεις φορές, το 1997 με το βραβείο Χρυσή Κάμερα για την ταινία SuzaKu, το 2007 με το Μεγάλο βραβείο για την ταινία The Morning Forest και το 2015 προβλήθηκε η εν λόγω ταινία στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα». Δουλεύει ανάμεσα στο πραγματικό και μη πραγματικό. Όπως είπε κάποιος πλησιάζει το μη πραγματικό με βλέμμα ντοκουμενταρίστα, (Yamane 2002).
Ίσως να μην σας αρέσουν οι ταινίες που έχουν να κάνουν με φαγητό. Η συγκεκριμένη με αφορμή το φαγητό διαπραγματεύεται δύο επιπλέον θέματα κατά την άποψή μου. Το ένα είναι η παράδοση και το άλλο ο τρόπος που λειτουργεί η κοινωνία για τους ανθρώπους που ξεχωρίζουν οι που μειονεκτούν κατά τη γνώμη της. Υπάρχουν επίσης θέματα όπως η φύση, η ηλικία, ο σύγχρονος άνθρωπος, αυτός που βιάζεται, που προσπερνάει τις λεπτομέρειες, που ξεχνάει, που αδιαφορεί καλύτερα γι αυτές. Μιας κοινωνίας που αλλάζει.
Σε ένα μικρό μαγαζάκι, γωνιακό, ένας νεαρός άνδρας, ο Sentaro (Masatoshi Nagase). Σοβαρός λιγομίλητος, έως αμίλητος, ετοιμάζει dorayaki, ένα είδος σάντουιτς φτιαγμένο απὀ δύο λαλαγγίτες για μας τους Εβρίτες, κρέπες για άλλους, που ενώνονται με μία γλυκιά πάστα/μαρμελάδα, φτιαγμένη από κόκκινα φασόλια. Η πελατεία του μαγαζιού είναι περιορισμένη, κυρίως μαθήτριες, και ο τζίρος μικρός. Αγαπάει την δουλειά του, την εκτελεί με αγάπη και προσοχή. Αν ακούσει σχόλια δυσαρέσκειας από τους πελάτες για την ποιότητα, χαρίζει το έδεσμα. Στην αγγελία για πρόσληψη βοηθού εμφανίζεται ηλικιωμένη κυρία, η Tokue (Kirin Kiki), αργότερα μαθαίνουμε ότι είναι 76 χρόνων, η οποία διεκδικεί τη θέση από μία ακόμη νεαρή υποψήφια, φίλη του Sentaro, την Wakana (Kyara Uchida). Η κυρία ισχυρίζεται ότι μπορεί να παρασκευάσει ή να βοηθήσει να παρασκευάσουν την κόκκινη γλυκιά πάστα φασολιών. Μένει άφωνη κι ενοχλημένη όταν μαθαίνει ότι ο καταστηματάρχης αγοράζει έτοιμη, του εμπορίου για το μικρό έδεσμα που προσφέρει. Σοκαρισμένη προσπαθεί να τον πείσει ότι πρέπει να την παρασκευάζει ο ίδιος ή να προσλάβει αυτήν ή κάποιον άλλον για να χρησιμοποιεί ποιοτική πάστα, για να είναι το dorayaki όπως πρέπει. Φεύγοντας αφήνει ένα δείγμα από τη δική της πάστα και την διεύθυνσή της.
Στην αρχή ο Sentaro την πετάει στο κάλαθο των αχρήστων, όμως σε δεύτερη σκέψη αποφασίζει να την δοκιμάσει. Εντυπωσιάζεται.
Η Τokue προσλαμβάνεται έχοντας ξεπεράσει τις αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα της Τokue με την συνδρομή της φίλης του κι άλλης υποψήφιας Wakana. Η ιστορία συνεχίζεται επί της οθόνης. Στο σημείο αυτό για μένα ξεκινάει η ποίηση της ταινίας.
Θα την ονόμαζα κινηματογραφικό χαϊκού. Περί αυτού πρόκειται. Όπως το χαϊκού με σύντομο, λιτό τρόπο συνδέει φύση και συναισθήματα, έτσι και η ταινία. Διακριτικά τρέχει, υπάρχει κάτι άλλο από αυτό που διαβάζεις, βλέπεις. Ο χρόνος της καθορίζεται με εναλλαγές εξαιρετικών πλάνων φύσης. Χάνεσαι στην ομορφιά τους. Η εστίαση στα πρόσωπα των ηθοποιών είναι η έκφραση σκέψεων και συναισθημάτων καθιστώντας τον διάλογο περιεκτικό ως ποίημα. Αυτά και τα εργαλεία της Naomi Kawase.
Εξαιρετικές ερμηνείες, φωτογραφία, διακριτική μουσική, ένα ταξίδι σε άλλο χρόνο και τόπο. Κάλεσμα για μια άλλη ματιά της ζωής. Εκεί που δεν εξοστρακίζεται κανείς, που υπάρχει χώρος για όλους μέσα μας. Δύναμη της ίασης το άπλωμα του χεριού, όταν χαρίζει άνθρωπος σε άνθρωπο. Η κρυμμένη ή αγνοημένη ομορφιά. Η ομορφιά των μικρών πραγμάτων που εν τέλει είναι και μεγάλα.
Σκηνοθέτης:Naomi Kawase
Σενάριο: Naomi Kawase βασισμένο στο βιβλίο An του/της Durian Sukegawa
Φωτογραφία: Shigeki Akiyama
Editing: Tina Baz
Μουσική: David Hadjad
Ηθοποιοί
Kirin Kiki: Tokue
Masatoshi Nagase: Sentaro
Kyara Uchida: Wakana
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου