Βρισκόμαστε στη Δανία, αρχές του 70, ένα ζευγάρι ο Erik (Ulrich Thomsen) η Anna(Trine Dyrholm) και η έφηβη κόρη τους Freja (Martha Sofie Wallstrom Hansen) κληρονομούν ένα μεγάλο σπίτι, το πατρικό του. Αποφασίζουν να ζήσουν σε αυτό και με την προτροπή της Αnna να το μετατρέψουν σε κοινόβιο προκειμένου να καλύψουν τα έξοδα και να τονώσουν την σχέση τους που εξαιτίας του χρόνου έχει χάσει το αρχικό της ενδιαφέρον. Έτσι καλούν για να συγκατοικήσουν φίλους αλλά κι αγνώστους.
Φιλία αγάπη και αλληλεγγύη επικρατεί σε αυτό το κοινόβιο μέχρι που ένας έρωτας θα διαταράξει την ατμόσφαιρα.
Προσωπικές εμπειρίες του σκηνοθέτη Thomas Vinterberg που συνυπογράφει το σενάριο μαζί με τον Tobias Lindholm, λένε οι συνοδευτικές πληροφορίες της ταινίας, ήταν και η αρχική ιδέα.
Για μας άγνωστος ο τρόπος συμβίωσης, απ ότι τουλάχιστον γνωρίζω.
Η Σκανδιναβία και η ιδιαίτερα η Δανία είχαν πρωτοπορήσει σε ένα αντισυμβατικό τρόπο ζωής σε πολλούς τομείς όπως κοινόβια, εκπαίδευση με όρους και ύλη καθ’ υπαγόρευση της ομάδας που ιδρύει το σχολείο κα.
Είχε προκαλέσει ταραχή και προβληματισμό η πρώτη φορά που άκουσα και συνομίλησα αρχές της δεκαετίας του 80 με ανθρώπους που βίωσαν ή βίωναν παρόμοια εμπειρία.
Η ταινία κυλάει σταθερά και δεμένα με την βοήθεια ενός καλοδουλεμένου σεναρίου, ενός σκηνοθέτη που ξέρει τι θέλει και έχει υπό τον έλεγχο την εξέλιξη της. Οι εξαιρετικά καλές ερμηνείες, ένας ακόμη λόγος για να μην εξελιχθεί σε ένα δακρύβρεχτο δράμα.
Παρ’ ότι δεν εστιάζει για πολύ στις πτυχές και χαρακτηριστικά, δυσκολίες και τα θετικά ενός κοινοβίου, κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον της θέασης. Πολύ πριν το μέσον της ταινίας το κέντρο βάρος της μετατοπίζεται από το κοινόβιο στο ζευγάρι και την πιθανή διάσωσή του όταν αυτό γίνεται τρίγωνο.
Έντονος ο προβληματισμός εντός του κοινοβίου αλλά κι αυτός του θεατή. Σώζεται και τι;
Τι μας κρατάει μαζί και τι είναι ο άλλος, ή άλλη; Τι θέλουμε από αυτόν ή αυτούς; Η συμβίωση και οι όροι της.
Δεν τα απαντά. Τα ερωτήματα τίθενται και καταγράφονται. Ένα μικρό παράθυρο ανοίγει στην δεκαετία που υιοθέτησε την μη συμβατικότητα στην χώρα του ο Thomas Vinterberg. Η αντισυμβατικότητα της Δανίας φαίνεται στα νούμερα.Το 50% των παιδιών που γεννιούνται είναι από μη συνηθισμένες για μας μορφές γάμου. Ο δε αριθμός των παντρεμένων ανά χίλιους κατοίκους, για το 2012 τουλάχιστον, ήταν 5.1 από το 7.1 του 2000. Τα δε διαζύγια σταθεροποιήθηκαν στο 42.7%
Καταθέτω ένα μικρό δείγμα για την κατανόηση της ταινίας δεν κάνω κοινωνική ανάλυση.
Ευτυχώς ο κινηματογράφος, περισσότερο κατά την γνώμη μου από τις άλλες τέχνες, μας εξοικειώνει με τους άλλους πολιτισμούς και ίσως βοηθά να είμαστε αυστηρότεροι στην ματιά μας προς εμάς.
Επανέρχομαι στην ταινία. Θα σας κρατήσει μαζί της ως το τέλος, θα σας θυμίσει την Οικογενειακή Γιορτή του ίδιου του σκηνοθέτη, σε ότι αφορά τον προβληματισμό του τι είναι οικογένεια. Μόνο που δεν είναι σκληρή σαν εκείνη.
Μία εξαιρετική δουλειά, απ όλους τους συντελεστές, φωτογραφία, μοντάζ, μουσική, τελειώνει αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση στο τέλος.
Δεν χαϊδεύει αλλά τέρπει όπως το καλό σινεμά.
Σκηνοθέτης: Thomas Vinterberg
Σενάριο: Thomas Vinterberg,Tobias Lindholm
Φωτογραφία: Jesper Toffner
Μουσική: Fonsmerkies
Editing: Janus Billeskov,Jansen,Anne Osterud
Ηθοποιοί:
Ulrich Thomsen: Erik
Trine Dyrholm: Anna
Fares Fares: Allon
Julie Agnete Vang: Mona
Lars Ranthe: Ole
Helene Reingaard Neumann: Emma
Martha Sofie Wallstrom Hansen: Freja
Magnus Millang: Steffen
Anne Gry Henningsen: Ditte
Sebastian Gronnegaard Milbrat: Vilads
Sebastian Gronnegaard Milbrat: Vilads
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου