27 Σεπτεμβρίου 2017

King Arthur: Legend of the Sword - 2017

Είδα τους δύο King Arthur σε μία μέρα, ενώ τους χωρίζουν 13 έτη και 1500 περίπου από αυτό που ήταν, αν ήταν, σύμφωνα με την μία εκδοχή ή δεν ήταν, με την άλλη. Για όσους δεν γνωρίζουν:

O Αρθούρος (ουαλικά: Y Brenin Arthur, αγγλικά; King Arthur), ο μυθικός βασιλιάς της Ουαλίας είναι ένα πρόσωπο αμφίβολης ιστορικής αυθεντικότητας, του 6ου αιώνα μ.Χ., πάνω στο οποίο συγκεντρώνονται τα αρχετυπικά ιδανικά της βρετανικής μοναρχίας, που συμβολίζεται από την ένωση του λευκού και του κόκκινου τριαντάφυλλου. Κατά τη παράδοση ήταν γιος της Ιγκράιν και του Ούθερ Πεντραγκον, αρχηγού των Βρετανών

Ο μεν ένας, ο Antoine Fuqua, το 2014 σκηνοθέτησε ένα επικό δράμα από αυτά που έχουμε συνηθίσει. Ήρωες, μάχες, αίγλη, οι κακοί και οι καλοί, έβαλε κι έναν έρωτα και στο τέλος αναγνώρισαν ένα βασιλιά για να τους βγάλει από την ανυπαρξία να τους δώσει πατρίδα.

Ο δε άλλος, ο Guy Ritchie, πήρε έναν μύθο έτσι τον θεώρησε και με τον τρόπο που ξέρει και τον αφηγήθηκε σαν να είναι ο έφηβος του 21ου αι.
Μύθος και πραγματικότητα προσαρμόστηκαν και ειπώθηκαν με παρούσες προσλαμβάνουσες.

Οι διάλογοι με φράσεις, ατάκες, λεκτικές ή σωματικές εκφράσεις μιας σύγχρονης κοινωνίας, τα τέρατα και οι σκοτεινοί χώροι προϊόντα οργιώδους φαντασίας αποδόθηκαν με πολλή τέχνη, με τις δυνατότητες της υπάρχουσας τεχνολογίας και εννοείται αρκετό χρήμα, Αν κρίνω από τον προϋπολογισμό που ήταν $175 εκατ.

Δεν σ’ αφήνει να εγκαταλείψεις την οθόνη. Το νευρικό μοντάζ, έως κουραστικό, μαζί με την υπέροχη μουσική του Daniel Pemberton, ίσως ένα από τα καλύτερα soundtracks, σε συναρπάζουν. Μου άρεσε η ηθοποιία του Charlie Hunnam ως King Arthur, αλλά μέτρια του Jude Law. Καλοί, αλλά όχι κάτι ξεχωριστό οι υπόλοιποι.

Οι γυναίκες ανύπαρκτες, αλλά εκείνη την εποχή τι άλλο ρόλο θα μπορούσαν να παίξουν εκτός από αυτό της μάγισσας και αυτό σε περίπτωση που ήταν ξεχωριστές. Ξεχώριζε η Àstrid Bergès-Frisbey ως Mage με τον δικό της διακριτικό τρόπο.

Δεν θα έλεγα το ίδιο και για την Keira Knightley ως Guinevere. Πείστηκα ότι η κυρία δεν είναι ηθοποιός. Η συχωρεμένη, η Αλίκη μας, καλύτερη. Αυτή η νέα εκδοχή του King Arthur ξεπέρασε πολλούς  παλαιότερους και καινοτόμησε. Στους ιππότες, αν τους ονομάσουμε έτσι, περισσότερο προς gang έφερναν οι συνεργάτες του Arthur, προστέθηκαν κι άλλες φυλές, περίεργο για την εποχή, αλλά και ποιος το αποκλείει;

Βέβαια, αφήνοντας την οθόνη και το 2004, κυρίως το 2017 αναρωτιέσαι αν υπήρξε ο Αρθούρος, κι αν ναι, τι ακριβώς ήταν. Ο Antoine Fuqua επιχείρησε να το απαντήσει και γύρω από μία ιστορικά γνωστή μάχη. Οι ιστορικοί κατάφεραν να αναγνωρίσουν δύο από τις μάχες (Chester, Νότια Σκωτία) περίπου στο 450 μ.Χ., αλλά τα Χρονικά τοποθετούν την τελευταία μάχη (σύγκρουση του Camlann) στο 539 μ.Χ. (ή 537 κατά μία άλλη εκδοχή), τον μύθο και τον ήρωα

O Guy Ritchie αποφάσισε να προβάλλει τον χαρακτήρα του Arthur περισσότερο, την γενναιότητα, την λογική του, το αίσθημα δικαίου, την ομαδικότητα, σε αυτή που ανατράφηκε και την υιοθέτησε, τις αρχές του. Τον χαρακτήρα αυτόν που υφάνθηκε ανά τους αιώνες, αλλά μας κάλεσε να τον δούμε με σύγχρονα μάτια.
Στον θρύλο και μύθο τα υπαρκτά θεριά και το κακό, ως πειρασμός, ως συστατικό των κοινωνιών καλούνται οι ήρωες να αντιμετωπίσουν. Για να γίνει δε περισσότερο σημαντικός ο αγώνας, πιο δύσκολος, τα εμπόδια και οι θυσίες ανυπέρβλητα για καλομαθημένους θεατές ακροατές και αναγνώστες πήραν την μορφή σκότους, μάγων, φανταστικών τεράτων ,ανύπαρκτων ζώων.

Τον μύθο το CGI στην ταινία του Guy Ritchie τον απέδωσε ικανοποιητικά. Ο King Arthur πάλεψε με φανταστικά, τρομακτικά όντα ,αυτά,που στην ταινία του Antoine Fuqua ήταν διαπλοκές, κυνήγι εξουσίας, άγριες συνθήκες διαβίωσης, αγριότητες και φρικαλεότητες συναλλαγές πάνω και κάτω από το τραπέζι, κυνήγι αλλόθρησκων, εγκλήματα στο όνομα του Θεού. Όμως τι υπέροχο ένα δίωρο θέασης να σου δίνει τόση πληροφορία και προβληματισμό όταν μάλιστα δεν ανήκουν σε αυτό που αποκαλούμε εκπαιδευτικό υλικό.

Δεν ήταν έργο των Monty Python, όμως διέκρινα τον σαρκασμό στον Guy Guy Ritchie. Ό,τι  ήθελε να πει το είπε κι εμείς αν θέλαμε το ακούσαμε και είδαμε. Μας κάλεσε σε ένα παιχνίδι μύθου και ιστορίας, ακριβό αλλά γοητευτικό. Εξάλλου, οι εποχές αλλάζουν και ο λόγος δεν φθάνει. Απαραίτητη η εικόνα και η υπερβολή, ακόμη κι αν δεν μας αρέσει.

Σκηνοθέτης: Guy Ritchie
Σενάριο: Joby Harold, Guy Ritchie, Lionel Wigram
Φωτογραφία: John Mathieson
Μουσική: Daniel Pemberton
Editing: James Herbert

Ηθοποιοί
Aidan Gillen: Goosefat Bill
Kingsley Ben-Adir: Sir Tristan "Wet Stick"
Tom Wu: Sir George
Neil Maskell: Back Lack
Freddie Fox: Rubio
Mikael Persbrandt: Greybeard

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου