Η ταινία Le Week-End του Roger Mitchell δεν έφθασε στην επαρχία ακόμη, αλλά ούτε και στο video club.
Όμως την συνιστώ ανεπιφύλακτα, όταν έρθει. Ανήκει στο είδος που μας σύστησε ο Woody Allen.
Νομίζεις ότι βλέπεις κωμωδία, ένα αθώο ρομάντζο, αλλά σε κρατάει αιχμάλωτο ο διάλογος, η βαθιά εντρύφηση στις σχέσεις ενός ζευγαριού. Στην συγκεκριμένη ταινία ο σεναριογράφος Hanif Kureishi επανέρχεται με το θέμα «σχέση του ζευγαριού».
Η αγάπη και το μίσος συνυπάρχουν ταυτόχρονα στις σχέσεις μας. Η φθορά και η κούραση, επίσης. Αυτό ισχυρίζονται σκηνοθέτης και σεναριογράφος διά στόματος των πρωταγωνιστών Νick και Meg.
Αποφασίζουν αυτοί, δύο Βρετανοί, να γιορτάσουν την 30η επέτειο του γάμου τους στο Παρίσι.
Κουβαλούν μαζί τους όλη την κούραση ενός μακρόχρονου γάμου, την ελπίδα ο ένας να τον αναπτερώσει, η άλλη να τον διακόψει, την βρετανική τους ιδιοσυγκρασία και φλέγμα, το λεπτό τους χιούμορ.
Κουβαλούν και τις αναμονές τους (μας) για την πόλη του φωτός. Αναζητούν τη σχέση που είχαν, θα ήθελαν να έχουν, την φλόγα του πάθους, όχι και οι δύο όμως με την ίδια επιμονή. Αναζητούν αυτό που υπόσχεται το Παρίσι σε όλους μας και αυτό που εναγωνίως ψάχνουμε και που ίσως να βρίσκεται ήδη κοντά μας.
Πολλές φορές νομίζει κανείς ότι το όνειρο κατοικοεδρεύει στη Γαλλική πρωτεύουσα και έτσι αισθάνονται και οι δύο πρωταγωνιστές μας. Σ’αυτή την αναζήτηση του «εγώ» του (ο Νick) και του έρωτα (η Meg) συμβαίνουν διάφορες σκηνές όπου συναντιούνται δυο άσπονδοι εχθροί και φίλοι, με όλες τις αντιθέσεις τους και διαφορετικότητες, Γάλλοι και Άγγλοι.
Ο θεατής γελάει. Κάποιοι γέλασαν πολύ. Δυστυχώς, εμένα, ο Kureishi δεν μου επέτρεψε να γελάσω. Δυσκολεύομαι να δεχθώ την άποψη του ότι όλα έχουν ένα τέλος, όλα κινούνται, όχι απαραίτητα προς το καλύτερο. Το ίδιο και οι έρωτές μας.
Ο Roger Mitchell έκανε ότι μπορούσε για να μην επικρατήσει η πικρία. Οι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών, με τη φωτογραφία που αφαίρεσε το θλιβερό από το Παρίσι και τόνισε τα πρόσωπα των ηθοποιών, κατέστησαν ευχάριστη την παρακολούθηση και ανάλαφρη τη διαμονή τους εκεί. Αν δεν είχε διαλεχτεί ως τόπος εξέλιξης του μύθου και ως το δεύτερο ήμισυ του τίτλου, με ότι το ίδιο κουβαλάει, φαγητό, κρασί, φώτα, βροχερά βράδια δίπλα στο Σηκουάνα, επιβλητικά κτίρια, χαλαρές κινήσεις, κομψές γυναίκες, αρώματα, κοσμήματα, έρωτες… θα ήταν το έργο τελικά ένα υπαρξιακό δράμα. Υπάρχει βεβαίως και το αναπάντεχο, η άλλη κουλτούρα, αυτή που όταν δεν μας φέρνει σε αμηχανία, μας κάνει να γελάμε.
Την τελευταία φορά που βρέθηκα στη μεγαλούπολη επισκέφθηκα μια έκθεση με θέμα το Παρίσι του 1900. Ήταν η μεγάλη έκθεση Exposition Universelle 1900 που θέλησε να προβάλλει στο κόσμο τα επιτεύγματα του προηγούμενου αιώνα και να επωφεληθεί από αυτά η Γαλλία στον επόμενο. Σαν σύμβολο στην είσοδο της Porte Monumentale Paris: The Triumphal Gateway of the Place de la Concorde, που σχεδίασε ο αρχιτέκτονας René Binet, ήταν η Parisienne του Moreau-Vauthier. Ήταν το σύμβολο που καθιέρωσε τον μύθο. Γυναίκες από άκρη σε άκρη της γης, πλούσιες ή φτωχές, θέλησαν να μοιάσουν της Παριζιάνας. 50 εκατ. ήταν οι επισκέπτες της. Έμποροι, επαγγελματίες, πολιτικοί, διπλωμάτες πήγαν να δουν, να ενημερωθούν, να θαυμάσουν. Άνδρες-γυναίκες γοητεύτηκαν από τον θρύλο της Παριζιάνας και την ζωή που η ίδια υποσχόταν ή υπαινισσόταν ότι ζούσε. Οι άνδρες να την απολαύσουν, οι γυναίκες να της μοιάσουν.
Εδώ και 100 χρόνια, αυτό το σύμβολο, ο μύθος της Παριζιάνας, παρ όλο που οι επισκέπτες εκείνης της έκθεσης σχολίασαν «ως μην έχουσας ευπρεπήν ενδυμασίαν», ένας άλλος ολόκληρος κόσμος, στρατιές επαγγελματιών, κέρδισε και κερδίζει πουλώντας τα μέσα για να αγγίξει κανείς το μύθο. Δεν σχολιάζω αρνητικά ούτε αποφεύγω το ολίσθημα. Η Meg, ζούσα εντός του μύθου, αγόρασε γόβες και φόρεσε δαντέλα, ακόμη κι αν της στοίχισαν έναν μισθό. Θέλησε να σαγηνεύσει τον αδιάφορο σύζυγο; Να συναντήσει άλλον άνδρα; Να εισέλθει ή να επιβεβαιώσει τον μύθο;
Ο Hanif Kioureisi συνέχισε να επιμένει για το ζευγάρι, το χρόνο, την αποτυχία, την διαφορά πλούτου, την διαφορά καταγωγής, τη διαφορετικότητα των συμπεριφορών των φύλων, ενώ ο σκηνοθέτης πιστά τον απέδωσε συνεπικουρούμενος από τους συνεργάτες του.
Το τόνισαν κι εμείς το καταλάβαμε...
Όταν ταξιδεύεις είσαι αλλιώς. «Στο ταξίδι πλούσιος, στο σπίτι φτωχός» λέει μια ρήση. Και εγώ θα συμπλήρωνα, στο ταξίδι δεν είσαι απλώς αλλιώς, αλλά αποτινάσσεις τα βάρη, τις συμβάσεις... πλησιάζεις τον εαυτό σου.
Έτσι θα δικαιολογούσα την πρόποση του Nick στο τέλος καθώς και το χορευτικό φινάλε, που σε άλλη περίπτωση θα έμοιαζε παιδαριώδες.
Θα ξαναπάω στο Παρίσι όπως οι διάφοροι/ες Nick και Meg χωρίς να χρειασθεί να είναι και κάποια επέτειος. Κάποιοι τόποι είναι «σταθμοί» και παραμένουν πρόκληση για φωτογράφους, κινηματογραφιστές, σκηνοθέτες, ποιητές, εραστές. Ένα παράθυρο με θέα τον Eiffel αξίζει τη παρεκτροπή... σε φέρνει κοντά στον άλλον.
Ο Roger Mitchell το εξιστόρησε με την κινηματογραφική ομάδα του αυτό πολύ καλά.
Τώρα για μένα, το θεατή, μου αρκεί που πέρασα ένα ΣΚ μαζί τους. Προβληματίστηκα χωρίς να με βαρύνει, ανέξοδα, κυριολεκτικά και μεταφορικά... διέτρεξα ένα όνειρο.
Ενοχλήθηκα από ορισμένα κλισέ, συμπυκνωμένες συζητήσεις... αλλά μήπως έτσι δεν είναι οι Σαββατοκύριακες αποδράσεις;
Σκηνοθέτης Roger Michell
Σενάριο Hanif Kureishi
Μουσική Jeremy Sams
Φωτογραφία Nathalie Durand
Μοντάζ Kristina Hetherington
Ηθοποιοί
Meg Lindsay Duncan
Nick Jim Broadbent
Morgan Jeff Goldblum
Michael Olly Alexander
