25 Οκτωβρίου 2015

Virunga - 2014

Ένα από τα καλύτερα του είδους.
Τελείως τυχαία και ανημέρωτη για τα τεκταινόμενα γύρω. Ίσως η κρίση στην χώρα δεν μας αφήνει περιθώριο για τα έξω από την Ελληνική πραγματικότητα
Η θέαση του κάλλιστη πέρα από κάθε προσδοκία.
Για πρώτη φορά ντοκιμαντέρ διατηρεί την αγωνία του θεατή με την εξέλιξη του θέματος.
Οι εθισμένοι κινηματογραφόφιλοι  έχουν την αναμονή της εξέλιξης του μύθου μόνο που εδώ είναι η ίδια η πραγματικότητα. Απλοί άνθρωποι, γεμάτοι  γενναιότητα, αποφασιστικότητα, αγωνιστικότητα, τρυφερότητα, άνθρωποι που έχουν σκύψει με προσοχή μέσα τους και γύρω τους κρατούν στα χέρια τους όχι μόνο ένα πάρκο, όχι μόνο τους 800 και πλέον εναπομείναντες γορίλες των βουνών, αλλά καθιστούν κι εμάς συμμάχους καθώς αντιμετωπίζουν τις μεγάλες εταιρείες, Soco η εν λόγω, τα μεγάλα συμφέροντα όπως συνηθίζεται από τους «συντρόφους».
Κογκό, το μεγάλο προστατευμένο από UNESCO World Heritage site εθνικό πάρκο Virunga με τους, όπως ανέφερα, εναπομείναντες παγκοσμίως γορίλες, ένα πάρκο πηγή ζωής για τους κατοίκους της χώρας, ανάσα και συνέχεια ζωής για μας, έχει μπει στο στόχαστρο μια και οι έρευνες έχουν δείξει ότι υπάρχει πετρέλαιο, άρα ξεκινούν τις γεωτρήσεις, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Συνεργάτες και σύμμαχοι τους όποιοι έχουν οικονομικό συμφέρον ή βλέψεις για εξουσία. Έτσι μπλέχτηκαν και οι Μ23.
Η δωροδοκία με την βοήθεια της δημοσιογράφου Mélanie Gouby καταγράφεται. Η κογκολέζικη κυβέρνηση και η Βελγική για δικά τους συμφέροντα ή επαναδήλωση των άλλοτε κεκτημένων παρούσα και σύμμαχος δια της προσωπικής αγωνιστικότητας και ενδιαφέρον του Emmanuel de Merode, για την διατήρηση του πάρκου.
Δεν θα μένει κανείς αδιάφορος από τον λόγο, την γενναιότητα και την αγωνιστικότητα των ανθρώπων που έχουν αναλάβει και εργάζονται στο πάρκο και φροντίζουν τους ορφανούς γορίλες όπως του Rodrigue Mugaruka Katembo.
Δεν θα μείνει ούτε και η κοινή γνώμη απόδειξη ότι η εταιρεία προς το παρόν τουλάχιστον συνθηκολόγησε κατά τα λεγόμενα της WWF όπως δήλωσε σε συνέντευξη. «On June 11, 2014, Soco International and the WWF announced a joint statement in which the oil company committed not to undertake or commission any exploratory or other drilling within Virunga National Park unless UNESCO and the DRC government agree that such activities are not incompatible with its World Heritage status.» (wikipedia)
Συναρπαστική δουλειά, δύσκολη, αισθητικά άψογη, πλάνα δυνατά, μακρινά και κοντινά.
Τόσα όσα χρειάζεται.Τίποτα τυχαίο.Όλα χρήσιμα να «τρέξει» το θέμα, να πεισθεί και ο τελευταίος.
Αναρωτιόμουν αν οι συντελεστές του ντοκιμαντέρ είχαν όντως την αγωνία της διάσωσης ή ήταν απλώς άριστοι επαγγελματίες;
Η ταινία χωρίς την βοήθεια της δημοσιογράφου θα ήταν αδύνατη.
Όμως ψυχή για μένα ο σκηνοθέτης Orlando von Einsiedel και οι παραγωγoί. Φαντάζομαι δύσκολα πείθεις κάποιους αν δεν το λέει η ψυχούλα τους για ενέργειες που θέτουν σε κίνδυνο την προσωπική τους ασφάλεια.
Θα το επαναλάβω: όλοι οι συντελεστές ήταν εξαιρετικοί. Την ποιότητα και συνοχή της ομάδας τα ένιωθες στο ντοκιμαντέρ.
Δεν είναι τυχαίο ότι έλαβε 100% από το Rotten Tomatoes και 95% από το Metacritic (Rotten Tomatoes reports that 100% of critics gave the film a 'Fresh' rating, based on 13 reviews with an average score of 9/10. Metacritic, another review aggregator, assigned the film a weighted average score of 95 out of 100 - (wikipedia)).
Δυστυχώς, παρ όλη την προσπάθεια, η Κυβέρνηση κάτω από την πίεση ανακοίνωσε ότι θα επαναρίσει τα σύνορα του Πάρκου.

Σκηνοθέτης              Orlando von Einsiedel
Παραγωγοί              Orlando von Einsiedel Joanna Natasegara Jon Drever
Σενάριο                    Orlando von Einsiedel
Μουσικη                   Patrick Jonsson
Φωτογραφία            Franklin Dow
Editιng                     Katie Bryer Masahiro Hirakubo  Miikka Leskinen Peta Ridley

Le Famille Bélier (Οικογένεια Μπελιέ) - 2014

Θα μπορούσα να γράψω διθυραμβικά για την ταινία αν δεν είχa διαβάσει το άρθρο με τη διαμαρτυρία για την ταινία από μία κριτικό κινηματογράφου (Rebecca Atkinson) για τους ανθρώπους με κώφωση.
Λέγοντας κώφωση θα πρέπει να αναφερθώ στο περιεχόμενο της ταινίας.
Σε ένα αγροτικό κτηνοτροφικό χωριό, στην Γαλλία, ένα ζεύγος κωφαλάλων έχει δύο παιδιά, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι.Το αγόρι είναι κωφάλαλο επίσης. Ζουν μία αρμονική ζωή, ευτυχισμένη, όπως στο περίφημο «Σπίτι στο Λιβάδι». Πωλούν τα προϊόντα τους, τυροκομικά, στην λαϊκή του χωριού.
Το κορίτσι είναι η πρωτότοκη και είναι η μεταφράστριά τους με τον έξω κόσμο. Τους βοηθά αγόγγυστα, υπερβολικά εργατική για την ηλικία της, χαριτωμένη έφηβος με ταλέντο στο τραγούδι, όπως ανακάλυψε ο δάσκαλος της χορωδίας του σχολείου. Με αφορμή αυτό το ταλέντο τίθενται αρκετά θέματα στην ταινία. Διαταράσσεται η οικογενειακή αρμονία, επανέρχεται το θέμα της έλλειψης ακοής και οι συνέπειες αυτής.
Γρήγορη ταινία, εύπεπτη, τρυφερή, με χιούμορ και ελαφρού προβληματισμού.
Παίζουν εξαιρετικά όλοι, η ζωή της υπαίθρου στην Γαλλία αναδεικνύεται με τα θετικά της, τις  γραφικότητες της, τις δυσκολίες της.
Δεν είναι η ταινία της κοινωνικής ανάλυσης ούτε της ευαισθητοποίησης σε θέματα με μειονεξίες, ή όπως λέγονται τώρα. Είναι γεγονός ότι η Δυτική κοινωνία δεν έχει αποφασίσει αν θα λέει αναπηρία, ιδιαιτερότητα, μειονεξία, διαφορετικότητα, ειδικές ανάγκες. Δεν έχει αποφασίσει, κι εγώ μαζί, ενοχικά ίσως, ανήμπορη σίγουρα, εμπρός στις ανάγκες των συμπολιτών μας που λόγω άτυχου συμβάντος ή εκ γενετής δεν έχουν αυτά που έχει η πλειοψηφία.
Δεν σημαίνει ότι αν δεν πω την σωστή λέξη σηματοδοτείται και η στάση μου.
Βέβαια οι ενστάσεις αφορούν κι άλλες κοινωνίες περισσότερο οργανωμένες, εκεί που η διαφορά δεν είναι αγεφύρωτη, άρα σχεδόν απαρατήρητη.
Η μουσική της ταινίας επίσης απαρατήρητη, εκτός από τα μουσικά κομμάτια της χορωδίας και αυτών που ακούει η μόνη με ακοή στο σπίτι.
Διακωμωδείται ομολογουμένως υπερβολικά η νοηματική γλώσσα. Όμως δεν δέχομαι ότι η διακωμώδηση δεν μου άφησε ούτε μία φορά να την απαξιώσω, ούτε να νοιώσω ως ανίκανους τους κωφάλαλους πρωταγωνιστές. Οι χαρακτήρες τους είναι κάποιοι από τους χαρακτήρες που έχουν όλες οι ομάδες. Απλά στα μικρά μέρη οι χαρακτήρες και συμπεριφορές τους εντοπίζονται εύκολα και οι ρόλοι τους είναι αναμενόμενοι.
Οι ωραιοπαθείς, οι «δε σηκώνω κουβέντα», οι περίεργοι, οι ασχολούμενοι με τις ζωές των άλλων, οι τεμπέληδες, οι γκρινιάρηδες, οι σεξουαλικοί, οι εργατικοί, οι φιλήσυχοι, οι καλλιτέχνες, οι γραφικοί, οι δημιουργικοί, οι παραγωγικοί, οι πολιτικάντηδες.
Έτσι απαρτίζονται οι μικρές  κοινωνίες  και έτσι περιγράφονται. Ακριβώς για να μην διαφέρει το ζεύγος έχει κάποια από τα παραπάνω χαρακτηριστικά.
Για σκεφθείτε να ήταν άψογοι, χωρίς χιούμορ;
Η απλότητα και η αρμονικότητα της συμβίωσής τους τούς καθιστά αξιαγάπητους και πλήρως ενσωματωμένους στην τοπική κοινωνία.
Τώρα αν υπερτονίστηκε ότι η κόρη είναι ο απαραίτητος κρίκος της επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, μόνο του ότι υπάρχει όρος που αναφέρεται στον ρόλο αυτό (CODA ακρωνύμιο, Children of Deaf Adults, as they are known in the community) δικαιολογεί και την εστίαση στην εξάρτηση, εγωιστική μεν, απαραίτητη δε της οικογένειας από τη κόρη.
Δυο τραγούδια είχαν μεγάλη επιρροή, σε μένα τουλάχιστον, και συγχώρεσα λάθη, παραλείψεις και τυχόν προθέσεις αρνητικής προσέγγισης του ευαίσθητου θέματος.
Είμαι βέβαιη ότι η τρυφερότητά της και η αγάπη που αφθονούσε σε αφήνουν με ένα γλυκό συναίσθημα για το διπλανό σου.
Τηλεοπτική; Αφελής; Εμπορική; 
Τα ξεχνάς. 
Παραθέτω τους στίχους των τραγουδιών του Michel Sardou που σε συνοδεύουν και μετά την θέαση Je vais taimer και Je vole.

Σκηνοθέτης               Eric Larigau
Σενάριo                     αρχική ιδέα Victoria Bedos, 
προσαρμογή              Thomas Bidegain, Stanistas Carré de Malberg, Eric Larigau
Φωτογραφία              Romain Winding
Μουσική                    Eugeni &Sacha Galperine
Editing                      Jennifer Auge
Διανομή ρόλων          Agathe Hassenforder

Ηθοποιοί
Karin Viard                Gigi Bélier
François Damiens       Rodolphe Bélier
Éric Elmosnino           M. Thomasson
Louane Emera            Paula Bélier
Roxane Duran            Mathilde
Ilian Bergala              Gabriel
Luca Gelberg             Quentin Bélier
Mar Sodupe                Mlle Dos Santos
Stéphan Wojtowicz     Lapidus
Jérôme Kircher           Dr. Pugeot
Bruno Gomila             Rossigneux
Clémence Lassalas      Karèn 

21 Οκτωβρίου 2015

Αναζητώντας την ελευθερία - 2015 (The search for freedom)

Μπορεί να βουλιάζεις στην πολυθρόνα σου ενώ ο πρωταγωνιστής χάνεται με το σέρφ του κάτω από το κύμα, ή ο αναβάτης της μηχανής κάνει το άλμα πάνω από την Αψίδα  του Θριάμβου, ή ο μακρυμάλλης 56χρονος σκαρφαλώνει το Yosemite;
Ναι. 
Δεν μου αρέσουν τα extreme sports, συνήθως ως είδηση, εικόνα τα προσπερνώ θεωρώντας τα άνευ λόγου υπερβολές, άκρως επικίνδυνες. Το κυριότερο δεν δικαιολογεί το καλομαθημένο μου είναι την σπατάλη ενέργειας, διακινδύνευση ζωής χωρίς σκοπό σοβαρό, όπως αποτίναξη ζυγού, διεκδίκηση κεκτημένων, αποκατάσταση τιμής και άλλα ισάξια της αξίας της ανθρώπινης ύπαρξης.
Να σκοτώνεσαι και να φθάνεις να αντικρίζεις το θάνατο σε κάθε επόμενη κίνηση για να κατοχυρώσεις ένα επόμενο ρεκόρ μου μοιάζει περιττή ακραία πολυτέλεια.
Μάλλον μου έμοιαζε.
Διάλεξα την ταινία από τον τίτλο, «αναζητώντας την ελευθερία» μία φθινοπωρινή βραδιά από εκείνες που σε τριγυρίζει μία μελαγχολία και λες να την ‘σκοτώσεις’ αντί να την απολαύσεις. Βολεύτηκα και περίμενα.
Πρόκειται για την ιστορία μιας πολιτιστικής επανάστασης που τροφοδοτείται από την ανθρώπινη επιθυμία να ζήσεις τη στιγμή και κάνεις ό,τι σε κάνει να αισθάνεσαι πιο ζωντανός. Ανακαλύπτουμε πώς ένας ηλεκτρισμένος νέος κόσμος προέκυψε μέσα από την καθαρή ενέργεια, τη φαντασία και τις άπειρες δυνατότητες της αυτοέκφρασης που δύναται να προσφέρεται σε οποιονδήποτε αν είναι διατεθειμένος να πέσει μέσα σ’ αυτόν. Αυτό το ντοκιμαντέρ, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Jon Long (IMAX® Extreme), είναι μία συναισθηματική και οπτική εμπειρία που ξετυλίγεται μέσα από τη ματιά μερικών από τους λαμπρότερους πρωτοπόρους, τους θρύλους, οραματιστές και πρωταθλητές του σερφ, σνόουμπορντ, σκι, πατινάζ, ποδηλασία βουνού και πολλών άλλων.
Αρχίζει τρυφερά και μετά ξετυλίγεται ένα κουβάρι γεμάτο ανθρώπους που μιλούν με υπερηφάνεια γι αυτό που ξεπέρασαν.
Μιλούν για το άθλημα που επέλεξαν άλλοι για να φύγουν από το περιθώριο που εμείς ως κοινωνία βάλαμε, άλλοι εκ φύσεως ανήσυχοι και τολμηροί, άλλοι ανταγωνιστικοί, εφευρετικοί.
Μιλούσαν ανθρώπινα, με ζυγιασμένες κουβέντες, ήρεμοι παρ’ όλη την ένταση που βιώνουν, όπως όλοι που είναι αφοσιωμένοι σε κάτι, όπως όλοι που αγαπούν αυτό που κάνουν.
Τα όρια τους και μία ανάγκη να τα ξεπεράσουν τους οδήγησαν στην ελευθερία του «τολμώ».
Η φύση φίλος τους κι εχθρός, ανάγκη.
Η κάμερα καταγράφει τις παραμέτρους αυτές που συνθέτουν το άθλημα και είναι κοινές για το καθένα. Όλοι μιλούν για το ξεκίνημα και μετά όλοι για την ανάγκη, τις δυσκολίες, τον φόβο, την επίτευξη, το αποτέλεσμα, την συνάντηση με τα στοιχεία της φύσης, την σχέση του αθλήματος με την τεχνολογία και την συνεισφορά τους σε αυτήν, την αλληλοτροφοδοσία. Το  τι εισπράττουν, τον «ορίζοντα που σε έλκει και το αίσθημα της ελευθερίας που σου δίνει αυτή η όδευση προς αυτόν».
Για την ανάγκη χρησιμοποιήθηκαν πλάνα και υλικό άλλων ικανών και πρωτοπόρων κινηματογραφιστών που ενσωματώθηκαν με έξυπνο τρόπο.
Έχω κάποιες ενστάσεις για την μουσική και ίσως η επανάληψη, δηλαδή ο λόγος σε όλα τα αθλήματα και τους εκπροσώπους των θα μπορούσε να μειωθεί, δηλαδή να ενοποιηθούν κάποιες ενότητες. Συγκεκριμένα, δυσκολίες και φόβος, παράμετροι και τεχνολογία μαζί.  Ίσως να χρειάζονταν να περάσει μόνο τρεις φορές από όλους. Έμοιαζε να επιμηκύνεται η διάρκεια και αυτό στους μη οπαδούς τους αθλημάτων αυτών να τους κούρασε όπως κι εμένα.
Βέβαια οι λάτρεις του είδους ίσως επιθυμούσαν και άλλες θεαματικές λήψεις.
Δεν αναφέρθηκε καθόλου στα χρήματα που κινούνται γύρω από αυτά, μια και πρόκειται για επαγγελματίες αθλητές.
Εστιάστηκε η προσοχή μας στο κίνητρο  της επιλογής με το άθλημα και την αναζήτηση της ελευθερίας, την επαφή με την φύση.
Μικρή επισήμανση και ίσως αδιάφορη ο χρόνος που εμφανίστηκε το άθλημα και κατά συνέπεια η ενασχόληση ήταν ετεροχρονισμένος στην σύγκριση Αμερική - Ελλάδα.
Αν εκπροσωπώ την μέση Ελληνίδα, την ιστιοσανίδα στην θάλασσα την είδα αρχές του 80 και όχι στις επαρχιακές παραλίες μας. Στην Αμερική μιλούσαν για τέλος 60, αρχές 70.
Για όλα αυτά και ίσως για την ώθηση για ζωή που το φθινόπωρο μειώνει αξίζει να την δεις.

Σκηνοθέτης           John Long
Σενάριο                John Long, Colin Whyte
Φωτογραφία         Mike Parenteau
Μουσική                Dan Brock, Riley Koenig, Gilles Parenteau, Sam Welsh         
Editing                  John Long, Kelly Morris, Mike Parenteau

Εμφανίζονται:
Annie Boulanger .
Bruce Brown
Yvon Chouinard
Gary Fisher
Tony Hawk
Nyjah Huston
Jeremy Jones
Ron Kauk
Logan Laplante
Kai Lenny
Robbie Maddison
Warren Miller
Kelia Moniz
Robby Naish
Meg Roh
Tom Schaar
Glenn Singleman
Kelly Slater
Danny Way

13 Οκτωβρίου 2015

'71 (2014)

Μία ταινία που εκ πρώτης όψεως μοιάζει απολιτική. Ένας στρατιώτης , Άγγλος, νεοκαταταχθής, συμμετείχε κατά την πρώτη του αποστολή στην Ιρλανδία. Μία εμπλοκή, ανώδυνη αρχικά, καταλήγει με ένα νεκρό από την πλευρά των Άγγλων. Αυτός, ο πρωταγωνιστής, επιζεί και επιχειρεί να πάει στη βάση του. Στην προσπάθεια του αυτή θα εμπλακεί σε ένα επικίνδυνο και επώδυνο κυκεώνα συμβάντων.
Μόνο που αυτά τα συμβάντα είναι εκείνα που καθιστούν την ταινία άκρως πολιτική.
Είναι θέση και μάλιστα ισχυρή, αδιαπραγμάτευτη, σοκαριστική από την πλευρά του σκηνοθέτη.
Είναι από τις λίγες ταινίες που το casting είναι τόσο πετυχημένο που το προσέχεις σχεδόν στα πρώτα δεκαπέντε λεπτά. Πως; Ισοβαρής και ισοϋψής ο ρόλος του κάθε ηθοποιού. Εκτιμώ ότι δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή μήπως και η αφήγηση γείρει προς μία πλευρά. Σε αυτή την ταινία όλοι έχουν δίκιο. Δεν υπάρχουν αδικούντες και αδικημένοι. Οι ρόλοι τους εναλλάσσονται.
Ένα σύμπλεγμα προδοσίας, πάντα για το σκοπό που υπηρετούν.
Μία αλυσίδα θυμάτων χωρίς ουσιαστικό λόγο, μάλλον διά ασήμαντη αιτία. Ένας υποτιθέμενος εχθρός που όλοι φοβούνται κι αυτός όλους αυτούς.
Αιματοκυλίσθηκε η Ιρλανδία. Αιματοκυλίσθηκε με αίμα ομοεθνών, όπως συμβαίνει σε όλους τους εμφύλιους. Αδελφός σφάζει αδελφό και η αδελφοκτονία δίνει την αφορμή σε ξένους να εμπλακούν προς όφελος δικών τους συμφερόντων…
Το αίμα κυλάει ενώ ο σκοπός αργεί να ευοδώσει.
Εις μάτην; Για μας τους παρατηρητές, ναι. Για τους εμπλεκόμενους περιττή η ερώτηση και ο προβληματισμός.
Οι λαοί διεκδικούν το δίκιο τους, μόνο που συμβαίνει να μην είναι το δίκιο το ίδιο, έτσι όπως φαντάζονται οι απαρτίζοντες τον λαό, δηλαδή η κάθε ομάδα διαφορετικά. Είναι και οι άλλοι που δράττουν την ευκαιρία ή είναι οι υποκινούντες την ‘ευκαιρία’  προς ιδίον όφελος.
Ήταν μία άλλη άποψη για το Ιρλανδικό.
Ανεξάρτητα αν συμφωνεί κάποιος με αυτήν την άποψη, ήταν μία καλοφτιαγμένη ταινία, με καλές ερμηνείες, καλή φωτογραφία, ιδιαίτερα τη νύχτα, που η δραματικότητα ήταν το ζητούμενο, αξιοσημείωτη μουσική, όχι για να αποκτήσεις το soundrack. Προσεγμένα σκηνικά, κατανοητά τα πλάνα στις διάφορες περιοχές, καθολική, διαμαρτυρόμενη, αγγλική περιοχή.
Λεπτομέρεια, χρήσιμη για μη Ιρλανδούς και Άγγλους. Ήταν εύκολο μ’ αυτόν τον τρόπο να κατανοήσεις που βρίσκεσαι. Ανάμεσα σε ποιους. Μικρή λεπτομέρεια αλλά σημαντική.
Την ίδια συνδρομή είχαν και οι προφορές και τα λεκτικά ιδιώματα.
Η ταινία είχε ροή, δομή και δεν επέτρεπε να φύγεις από την οθόνη. Μέχρι το  τέλος υπήρχε έκπληξη που συνηγορούσε για την κυρίαρχη άποψη του σεναριογράφου και σκηνοθέτη αυτή του Ιρλανδικού ζητήματος.
Υπήρχε επίσης έντονος υπαινιγμός για τον ρόλο του στρατού.
Είχε σαρκασμό η προσέγγισή του.
Θα είχε ενδιαφέρον να ακούσεις την άποψη Ιρλανδών θεατών. Ζώντας σε μία χώρα που έζησε εμφύλιο είναι δύσκολο να συζητήσεις, ακόμη και σήμερα για το θέμα. Εξαρτάται αν ο συνομιλητής είναι από την ίδια με σένα πλευρά, μιλούν «τα δίκαια». Δεν έγιναν με το πέρασμα του χρόνου οι πλευρές μία.
Το αναφέρω γιατί ο σκηνοθέτης αυτό επιχείρησε.
Το κατάφερε;
Αν την δείτε θα δώσετε απάντηση.

Σκηνοθέτης             Yann Demange
Σενάριο                   Gregory Burke
Φωτογραφία           Tat Radcliffe
Μουσική                  David Holmes
Editing                    Chris Wyatt
Διανομή ρόλων        Jina Jay
Σκηνικά                   Kate Guyan 

Ηθοποιοί
Jack O’Connell          Gary Hook
Richard Dormer         Eamon
Jack Lowden             Thompson ("Thommo")
Charlie Murphy          Brigid
David Wilmot            Boyle
Sean Harris               Captain Sandy Browning
Killian Scott              James Quinn
Sam Reid                   Lt. Armitage
Barry Keoghan           Sean
Paul Anderson           Sergeant Leslie Lewis
Martin McCann          Paul Haggerty
Babou Ceesay            Corporal
Corey McKinley          Παιδί
Paul Popplewell         Εκπαιδευτής