Μία απροσδόκητα εξαιρετική ταινία η τελευταία δουλειά του Ισπανού Ramón Salazar. Απροσδόκητα γιατί δεν είχα ακούσει ή διαβάσει κάτι γι αυτήν.
Την είδα στο Netflix όπου προβάλλεται λίγους μόνο μήνες μετά την προβολή της στο Φεστιβάλ του Βερολίνο, 20 Φεβρουαρίου 2018 και στην Ισπανία 23 Φεβρουαρίου 2018. Δεν πιστεύω να βγει στις οθόνες ή σε dvd. Εύχομαι να κάνω λάθος γιατί είναι μία ταινία με ενδιαφέρον για πολλούς.
Ίσως για κάποιους ιδιαιτέρα αργή, αλλά προσωπικά εκτιμώ ότι ήταν όσο έπρεπε.
Η υπόθεση: Η Chiara ήταν οκτώ ετών όταν η μητέρα της την εγκατέλειψε με τον πατέρα της. Τριάντα πέντε χρόνια αργότερα η Chiara αναζητά τη μητέρα της και της ζητά να περάσουν μαζί δέκα ημέρες. Η Anabel, η μητέρα, έχει ένα δεύτερο πετυχημένο και πολύ πλούσιο γάμο και μια ακόμη ενήλικη κόρη. Η Anabel συζητάει με τον σύζυγο και την κόρη της για την κόρη που εγκατέλειψε και το τι της ζητάει. Αποφασίζει, με την συγκατάνευση και των δύο να δεχθεί το αίτημα. Πηγαίνει με τη Chiara στο σπίτι της, ένα αγροτόσπιτο, στο δάσος, αρκετά μακριά από κατοικημένη περιοχή.
Αν και η μητέρα συνεχίζει να ρωτά για το σκοπό της συμβίωσης των 10 ημερών, η κόρη διατηρεί το λόγο της μυστικό. Δεν ξέρουμε αν πρόκειται για προδοσία, αγάπη, μίσος, συγχώρεση, τιμωρία ή κάτι άλλο. Η Chiara της λέει ότι ο πατέρας της πέθανε και είναι θαμμένος στο τοπικό νεκροταφείο ενώ όπως αποδεικνύεται είναι ψέμα. Μεσολαβούν αρχικά δύσκολες και άβολες για την Anabel σκηνές ενώ με την πάροδο των ημερών επέρχεται μία σχετική ομαλότητα. Μαγειρεύουν η μία για την άλλη, πηγαίνουν βόλτες στο δάσος, παρακολουθούν μια τοπική εκδήλωση αλλά δεν φαίνεται να βρίσκουν το αναμενόμενο, τη σχέση μητέρας με κόρης. Αυτό μοιάζει συνεχώς να απομακρύνεται μέχρι...
Η συνέχεια της ιστορίας είναι για την οθόνη .
Η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ψυχολογικό θρίλερ.
Διατηρεί την αγωνία ως προς την εξέλιξη της μέχρι το τέλος, ένα τέλος συγκλονιστικό, τελετουργικό που μοιάζει σαν από αρχαία τραγωδία. Πόνος και κάθαρση.
Παρ´όλο που πατάει σε μία ιστορία από τις πολλές των διαλυμένων οικογενειών, δεν ολισθαίνει σε μελοδραματισμούς.
Απαράμιλλες ερμηνείες, και από τις δύο γυναίκες. Δύο είναι οι πρωταγωνίστριες. Απόλυτα λιτοί και καλοπαιγμένοι επίσης οι άλλοι μικροί ρόλοι.
Διακριτική μουσική με δύο έντονα κομμάτια, το Dream a Little Dream of Me, και το 99 Red Ballons και απόλυτα δεμένα με την ιστορία. Το πρώτο το χόρεψε η Anabel και το δεύτερο η Chiara.
Από μόνα τους τα κάδρα της ταινίας στέκονται ως έργα τέχνης.
Η σιωπή και ένταση υπάρχουν με εικόνες. Το ίδιο η ένταση, η αγωνία και ο φόβος για την έκβαση του εγχειρήματος της 10ημερης επανασύνδεσης και συμβίωσης.
Ο δεσμός μάνας και κόρης άρρηκτος. Τι να απαντήσεις στο γιατί της εγκατάλειψης;
Πως να διαχειρισθείς τα συναισθήματα της επανένωσης; Την ενοχή, την εκδίκηση, την συμφιλίωση;
Πως να περιγράψεις την αγάπη, την αναμονή, το τι ξέχασες και δεν ήθελες να θυμάσαι, το πως και πόσο πολύ περίμενες και καρτερούσες τον γυρισμό;
Τι να κάνει την οργή και το παράπονο ένα οκτάχρονο παιδί και τι να κάνει μία μάνα όταν το συνειδητοποιεί;
Οι μέρες κυλούν δύσκολα γι αυτές και για τον θεατή. Δεν είναι εύκολη η θέαση.
Θα ήθελα όμως να την ξαναδώ.
Να την δω χωρίς την αγωνία του τι θα προκύψει.
Να σταθώ χωρίς βιασύνη στα βλέμματα των γυναικών, να ανακαλύψω την τρυφερότητα πίσω από την αγριάδα της Chiara και την αμηχανία και πόνο της Anabel. Δεν ξέρω πόσες φορές αναρωτήθηκα τι θα έκανα στην θέση τους και τι θα έκανα στην θέση του σκηνοθέτη και σεναριογράφου;
Όσο για την φύση που ο ταλαντούχος σκηνοθέτης διάλεξε για να στήσει το δράμα του είναι ένα αιωνόβιο δάσος με τεράστιες, βαθιές και αρχέγονες ρίζες όπως και το θέμα του.
Από μόνα τους αυτά τα πελώρια, αγέρωχα, επιβλητικά, μερικά δε απειλητικά δένδρα μιλούν γι αυτόν τον δεσμό αίματος.
Σκηνοθέτης: Ramón Salazar
Σενάριο: Ramón Salazar Hoogers
Mουσική: Nico Casal
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Ricardo de Garcia
Edited : Teresa Font
Ηθοποιοί
Susi Sánchez: Anabel
Bárbara Lennie: Chiara
Richard Bohringer: Matthieu
David Kammenos: Matthieu νέος
Bruna González: Chiara μικρή
Greta Fernández: Greta
Miguel Ángel Solá: Bernabé
