Εκεί που χτυπάει η καρδιά μου (This must be the place) - 2011

Ο Cheyenne είναι ένας πλούσιος, πρώην ροκ τραγουδιστής, στη σύνταξη. Ζει στο Δουβλίνο, ενώ η εικόνα του είναι κάποιου που βαριέται και νοιώθει εξουθενωμένος.
Ταξιδεύει στη Νέα Υόρκη για να συμφιλιωθεί με τον αποξενωμένο πατέρα του, έστω λίγο πριν το τέλος. Μόνο που φθάνει αργά. Μαθαίνοντας ότι ο πατέρας του αναζητούσε τον βασανιστή του, στο Άουσβιτς ,αποφασίζει να συνεχίσει το έργο του και να τον εκδικηθεί για λογαριασμό του..
Διασχίζει την Αμερική και αγοράζει όπλο προκειμένου να τον σκοτώσει. Όταν τον βρίσκει αλλάζει γνώμη.
Η ταινία του Paolo Sorrentino είναι η πρώτη του ταινία που γυρίσθηκε στα αγγλικά.
 Έχουμε ως δεδομένο τρία στοιχεία:
Το τι ακολουθεί μετά από μια επιτυχημένη καριέρα, όταν οι προβολείς απομακρύνονται από ένα σταρ.
 Η εκδίκηση του θύματος προς τον θύτη του, η περίπτωση των πρώην Ναζί που αναζητούν μια νέα ζωή σε ένα άλλο κόσμο με καλά κρυμμένο παρελθόν.
Η μουσική και η επιλογή ως τίτλο της ταινίας το τραγούδι των Talking Heads “This must be the place”. Ο David Byrne των Talking Heads γράφει τη μουσική για την ταινία.
Το ταξίδι έχει αφορμή, αλλά και αιτία. Για να βρείς το τόπο ,το σημείο Η συμφιλίωση με τον πατέρα του είναι το ταξίδι προς τα πίσω, σε μια προσπάθεια αποδόμησης αυτού που είναι ο Cheyenne , είμαστε εμείς, προκειμένου να δει ,να δούμε ποιοι είμαστε, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, τις επιλογές μας, το γιατί, το πότε, το που ,το πώς, τις ρίζες.
Τη χώρα ,τις Ηνωμένες Πολιτείες, τις διασχίζει ως μια ταινία δρόμου και την αποκαλύπτει με τα συν της και τα πλην της. Δίκαι α και με τρυφερότητα.,
Ότι αφορά στους Ναζί αποκαλύπτει την τραγικότητα χωρίς να μένει στον τρόμο που προκάλεσαν και προκαλούν.
Το ταξίδι κάθαρση είναι αισιόδοξο. Η τέχνη, η μουσική επί του προκειμένου, καθοριστική στην έλλειψη συναισθηματικού βάρους και κόπωσης τόσο στην παρακολούθηση της ταινίας, όσο και για τους ίδιους τους χαρακτήρες.
Ο Sean Penn, ως Cheyenne, είναι εξαιρετικός. Οι αντιδράσεις του και η συμπεριφορά του, ως αυθόρμητου παιδιού μαζί με το πρόσωπο μάσκα ήταν ο καταλύτης για να σχολιασθούν με άνεση, εύληπτα, δεικτικά κοινωνικά φαινόμενα, καταστάσεις, χαρακτήρες, συμπεριφορές, εκβάσεις, σχέσεις.
Ο Paolo Sorrentino αφιέρωσε επίσης ένα μεγάλο κομμάτι στις σχέσεις των ανθρώπων, κυρίως του ζευγαριού. Ίσως δε φαίνεται στην πρώτη ανάγνωση, αλλά κερδίζει έδαφος στη δεύτερη.
Ως αδύναμο σημείο της ταινίας θα ανέφερα το κλείσιμο. Το βρήκα αφελές, εκτός κι αν δεν το κατάλαβα ή το παρερμήνευσα. Άργησα, αλλά αποδέχτηκα το πώς κάποιος από την απόλυτη παραίτηση και παθητικότητα περνά στην απόλυτη αφοσίωση, στην μοναδική επιδίωξη, μέχρι την επίτευξη του στόχου του.
Είπα: «είναι αυτή η απόλυτη αντίθεση που ευνοεί το αποτέλεσμα, που κερδίζει το στοίχημα».

Σκηνοθέτης                                        Paolo Sorrentino
Σενάριο                                               Paolo Sorrentino – Umberto Contarello
Μουσική                                             David Byrne
Cheyenne                                             Sean Penn
Jane                                                      Frances McDormand
Aloise Lange                                        Heinz Lieven
David Byrne                                         David Byrne
Mary                                                     Eve Hewson
Mordecai Midler                                   Judd Hirsch

Οι απόγονοι (The Descendants) - 2011

Ο Matt King, ένας αδιάφορος σύζυγος, πατέρας δύο κοριτσιών, αναγκάζεται να επανεξετάσει το παρελθόν του, να αγκαλιάσει το μέλλον του, όταν η γυναίκα του πέφτει σε κώμα μετά από ένα ολέθριο χτύπημα με σκάφος. Το γεγονός αυτό τον οδηγεί στο να ξαναπλησιάσει τις νεαρές κόρες του, ενώ παλεύει προκειμένου να αποφασίσει σχετικά με την πώληση της γης που κληρονόμησε από τους προγόνους του που ήταν μέλη βασιλικής οικογένειας και ιεραποστολής. Ο λόγος για την ταινία του Alexander Payne «Οι απόγονοι» που διαδραματίζεται στη Χαβάη. 
Η ταινία παρουσιάστηκε από τους κριτικούς ενίοτε ως χιουμοριστική κι ενίοτε ως ένα τραγικό ταξίδι του πρωταγωνιστή ακόμη κι από τους δημιουργούς της. 
Δυσκολεύτηκα να γελάσω. Ίσως γιατί τα θέματα αρρώστιας είναι προσωπικό ταμπού και τα οικογενειακά δράματα και συγκρούσεις είναι αστεία μόνο για εξωτερικούς παρατηρητές και μη έχοντες παρόμοια εμπειρία.
Η ταινία έχει ποικιλία θεμάτων. Διαπραγματεύεται, οικογένεια, μοιχεία-προδοσία, διαφορά φύλων, περιβάλλον, καταγωγή, χρήμα, «κληρονομικά».Το τελευταίο καθόρισε και τον τίτλο της ταινίας, αλλά δεν υποστηρίχτηκε ικανοποιητικά στην εξέλιξη του μύθου της. Το ατού της η ερμηνεία του George Clooney, χάριν σ’ αυτή δε αναθεώρησα και τη γνώμη μου για το «Αι ειδοί του Μαρτίου», την οποία ξαναείδα.
Ο Alexander Payne, o σκηνοθέτης της ταινίας, λέγεται ότι είναι ελληνικής καταγωγής, όπως και στις άλλες του ταινίες Sideways, About Schmidt, κινείται πάνω σε μεγάλα θέματα με μια ελαφράδα. Αντιμετωπίζει το θέμα χωρίς να πνίγει. Χωρίς να σε κατευθύνει κι ελέγχει το πρόβλημα Είναι αξιοσημείωτα όταν τα αναγνωρίζεις, η καθολικότητα των ενδοοικογενειακών σχέσεων, γαμπρός -πεθερός, πατέρας – κόρη, εραστής – σύζυγος, η λειτουργία και συμπεριφορά της ευρύτερης οικογένειας σε θέματα κληρονομιάς, η αλλαγή χρήσης γης, η συνάντησή μας με τον θάνατο, ο γάμος, ο κοινωνικός περίγυρος, η ευθύνη έναντι του άλλου και των άλλων.
Το κουτάκι σου γίνεται η πολυκατοικία του κόσμου στις ομοιότητες, στην επανάληψη της μορφής και λεπτομερειών του.
Τέλος αισιόδοξο με εκκίνηση ένα θάνατο.
Ένας κύκλος αρχίζει, ενώ ένας άλλος κλείνει.
Βιώνεις τύψεις, μοναξιά, σύγχυση, αποδιοργάνωση, απελπισία, πόνο, απογοήτευση, θυμό, παράπονο, λύπη, εκδίκηση. Όλη αυτή η αλήθεια δοσμένη, έτσι, που να την θεωρείς προσωπική σου, την αντέχεις χάριν της ελαφράδας της προσέγγισης που οι συντελεστές της ταινίας επέλεξαν, την φιλοσοφείς,ανασυντάσσεσαι. Σε οδηγεί στην ανατροπή με τη δύναμη που η ίδια η ζωή και η τέχνη διαθέτουν.

Σκηνοθέτης                                  Alexander Payne

Σενάριο                                       Alexander Payne – Nat Faxay – Jim Rash

Βιβλίο                                          Kaui Kart “Hemmings”

Matt King                                     George Clooney

Alexandra King                             Shailene Woodley

Scotie King                                  Amara Miller

Director of photography               Phedon Papamichael

Αι Ειδοί του Μαρτίου (The Ides of March) - 2011

Ας ξεκινήσουμε από το τι σημαίνει ο τίτλος. Αι ειδοί του Μαρτίου έπεφταν κατά το ρωμαϊκό ημερολόγιο τη 15η ημέρα του Μαρτίου κι έμειναν στην ιστορία λόγω της προειδοποίησης που ο Καίσαρας είχε λάβει από έναν μάντη για τον κίνδυνο που θα διέτρεχε εκείνη την ημέρα, που έμελλε να είναι η τελευταία του. Δέχτηκε 23 μαχαιριές από τον Βρούτο και σύμφωνα με τον Πλούταρχο ήταν μέρος συνωμοσίας 60 ατόμων. Έχει ενδιαφέρον η στιχομυθία ανάμεσα στον Καίσαρα και τον μάντη, πάντα κατά τον Πλούταρχο. Όταν ο Καίσαρας συναντάει τον μάντη του λέει «Η 15η Μαρτίου έχει έρθει», υπονοώντας ότι παραμένει ζωντανός πάραυτα. Αυτός του απαντάει «Αλλά δεν έχει φύγει». Ο μάντης δικαιώθηκε. Τώρα γιατί ο G. Clooney διάλεξε αυτό τον τίτλο η απάντηση θα δοθεί από την ταινία.
Ο Clooney δημιουργεί μια ταινία πολιτικού χαρακτήρα, χρησιμοποιώντας μια ομάδα εξαιρετικών ηθοποιών. Επιχειρεί να καταγράψει τους αιώνιους μηχανισμούς των παιχνιδιών που κρύβονται πίσω από τη διεκδίκηση και γοητεία της εξουσίας. Ο πρωταγωνιστής του, ο κυβερνήτης Michael Morris, διεκδικεί το χρίσμα των Δημοκρατικών για τις Προεδρικές εκλογές των Η.Π.Α.. Κι εκεί αρχίζουν όλα.
Ο Καίσαρας, στην ταινία ο κυβερνήτης, Michael Morris, το μήνυμα το λαμβάνει, το προσπερνάει και το ελέγχει προς όφελός του, σε αντίθεση με τον Καίσαρα.
Είναι ένας δημοκρατικός, ανήσυχος, φιλειρηνικός υποψήφιος. Είναι κατά του πολέμου, της θανατικής ποινής, θέλει να κλείσει την ψαλίδα μεταξύ πλούσιων-φτωχών, επιδιώκει τη στροφή σε εναλλακτικές πηγές ενέργειας κα. Ή αυτά τουλάχιστον θέλει να ξέρουμε ο σκηνοθέτης. Ο άλλος αντίπαλος, επίσης δημοκρατικός, είναι ολίγον στη σκιά, σε ό,τι αφορά τα χαρακτηριστικά του .Στην ουσία αθέατος. Σε αυτή τη μάχη επί σκηνής και οι δύο υποψήφιοι έχουν τους καλύτερους για την προεκλογική τους καμπάνια. Ο Morris τον Paul Zara και ο ανταγωνιστής του τον Tom Duffy. Είναι θέμα ειδικών επικοινωνιολόγων η αναμέτρηση, όπως υπονοείται. Το κατασκευαζόμενο της πληροφορίας. Στο πλευρό του ο Morris έχει επίσης τον ιδεαλιστή και πολλά υποσχόμενο βοηθό του Paul Zara, τον Stephen Myers.
Το ευάλωτο σημείο μιας προεκλογικής αναμέτρησης θα αναρωτιόταν κανείς είναι ο ιδεαλισμός και η αφοσίωση; Αυτά διακυβεύονται στην πολιτική ζωή κι αυτό υπερτονίζεται από τον σκηνοθέτη εστιάζοντας συνέχεια την προσοχή μας στον Stephen Myers. Θα ’λεγε κανείς ότι αποτελεί θέση του σκηνοθέτη η επιλογή του αυτή κι αυτό θέλει να διαμηνύσει. Κέντρο και πρωταγωνιστής είναι ο Myers και άκεντρο και πλαίσιο αναφοράς ο υποψήφιος για το χρίσμα κυβερνήτης. Ό,τι βρίσκεται και παίζεται πίσω από τη δημοσιότητα καθορίζει και την πορεία και την έκβαση των εκλογών στη ταινία και στη ζωή κατά τη γνώμη μου. Ένα παιχνίδι του τι δημοσιοποιείται και τι παραμένει εν κρυπτώ οι ρυθμιστές του παιχνιδιού και της επιτυχίας. Ευάλωτοι σε αυτό το γρήγορο, άγριο παιχνίδι, όπως μας μηνύεται, η αφοσίωση, η αγνότητα, ο ιδεαλισμός. Εύληπτο το μήνυμα. Όπως εύληπτο το ό,τι φαίνεται, λέγεται, υπόσχεται, διαδηλώνεται, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Υψηλές οι προσδοκίες του George Clooney. Κατανοητό ότι ήθελε να κάνει πολιτική ταινία. Παρέμεινε, όμως, ένα πολιτικό δράμα που περισσότερο θέλει να διατηρεί ένταση θρίλερ. Όμως, λόγω της αναμενόμενης κι απλοϊκής πλοκής, καθίσταται αδύναμο για όλες τις κατηγορίες. Αδύναμο το σκάνδαλο κι ετεροχρονισμένο. Αποκτά ενδιαφέρον εξαιτίας της εξαιρετικής ερμηνείας του Myers και του Paul, ενώ μέτριες ως αδιάφορες θα χαρακτηριζόταν αυτές των υπολοίπων ηθοποιών, συμπεριλαμβανομένου και του Clooney.
Έχει λεχθεί ότι ο Clooney είχε ως σημείο αναφορά τον νυν Πρόεδρο των Η.Π.Α., δεν είναι εμφανές, ούτε τεκμηριωμένο. Οφείλουμε, όμως, να πούμε ότι ο Clooney επιχείρησε τουλάχιστον να εκφράσει άποψη και να σκιαγραφήσει τον ιδανικό τύπο πολιτικού σε ένα χώρο που δεν επιχειρούνται παρόμοιες σκιαγραφήσεις, στις ημέρες μας τουλάχιστον.

Σκηνοθεσία                       George Clooney
Σενάριο George Clooney, Grant Heslov, Bean Willimon (Θεατρικό έργο Faragut North)

Μουσική                           Alexandre Desplat
Φωτογραφία                     Phedon Papamichael
Ryan Gosling                     Stephen Myers
George Clooney                Mike Morris
Paul Giamatti                   Tom Duffy
Philip Seymour Hoffman    Paul Zara