Δεν ξέρω αν ο Woody Allen μας είχε στο νου του, την Ελλάδα και τους Έλληνες, όταν έκανε το Blue Jasmine.
Μοιάζουμε λίγο ως πολύ της Jasmine. Ξεπεσμένοι, φτωχοί, απελπισμένοι, κοιτάμε πίσω στο παρελθόν μας, δεν θέλουμε να χάσουμε τις πολυτελείς μας συνήθειες, περιφρονούμε ότι λαϊκό, προδοθήκαμε, κερδίσαμε την πολυτέλεια που απολαύσαμε ως προϊόν απάτης.
Επίσης μυαλό δεν βάλαμε ούτε βάζουμε. Είμαστε ωραίοι, ως χώρα, όπως άλλωστε και η Kate Blanchett, η πρωταγωνίστρια του έργου.
Πρόκειται για την τελευταία ταινία του σκηνοθέτη που την παρακολουθήσαμε με πολύ ενδιαφέρον, την ηθοποιΐα δε της Kate Blanchett τη θαυμάσαμε. Δικαιώθηκε ο θαυμασμός μας με το Oscar γυναικείου ρόλου που της απονεμήθηκε.
Η ιστορία έχει ως εξής: Κοσμοπολίτισσα, χωρίς χρήματα, χωρισμένη, απελπισμένη, έρχεται από την Νέα Υόρκη στο Σαν Φρανσίσκο να ζήσει με την φτωχή αδελφή της Ginger, την οποία μάλιστα δεν εκτιμάει ιδιαίτερα, αλλά ούτε και απαραίτητα. Χωρίς προσόντα, μην έχοντας δουλέψει ποτέ στην ζωή της. Βρέθηκε από τα σαλόνια, θα έλεγε κάποιος, στα αλώνια.
Προσπαθώντας αφενός να δουλέψει για να επιβιώσει και να αποκτήσει επιδεξιότητα σε κάτι, όπως διακόσμηση εσωτερικών χώρων, και αφετέρου να δεχθεί την χωρίς λάμψη ζωή καθημερινών ανθρώπων, ζει μέσα στην θλίψη. Με διάφορες αφορμές επιστρέφει η σκέψη της, κι εμείς μαζί, στην προηγούμενη ζωή της. Μ’ αυτόν τον τρόπο μαθαίνουμε για τον πρώην πολυτελή βίο της, την κενότητα της ζωής της, την υποτιθέμενη καλή σχέση με τον άνδρα της, Hal. Εκείνος, ένας απατεώνας που δεν δίστασε να καταβροχθίσει ακόμη και τα χιλιάρικα που η αδελφή της γυναίκας του με τον πρώην άνδρα της κέρδισαν σε τυχερό παιχνίδι και του τα εμπιστεύτηκαν να τα επενδύσει.
Η αδυναμία της να δεχθεί την πραγματικότητα της ζωής της θα την οδηγήσει σε νέα ψεύδη, τα οποία με ευκολία σερβίρει, δοθείσης ευκαιρίας ενός νέου λαμπρού πολυτελούς μέλλοντος που προκύπτει από την συνάντηση με χήρο, διπλωμάτη και μελλοντικό πολιτικό, τον Dwight. Η πρόκληση μιας νέας εξίσου εύκολης και πλούσιας ζωής με αυτήν του παρελθόντος της είναι παρούσα και δυνατή. Θα την επιλέξει.
Ο θεατής θα μάθει το τι όπως θέλει ο Woody Allen.
Δεν ξεφεύγεις από τον εαυτό σου.
Δεν ευτυχείς όταν ζεις για την εικόνα σου και για τους ‘άλλους’.
Δεν ευτυχείς όταν αρνείσαι την πραγματικότητα, όταν κατασκευάζεις έναν μύθο γύρω από τον εαυτό σου.
Δεν ευτυχείς όταν θέλεις τα περισσότερα και τα καλύτερα για σένα.
Δεν ευτυχείς όταν άκοπα απολαμβάνεις.
Δεν ευτυχείς όταν δεν τραβάς το πέπλο με το οποίο κάλυψες την ζωή σου. Όταν ο εγωκεντρισμός και η ματαιοδοξία σου οδηγούν τα βήματά σου.
Μια καταπληκτική ερμηνεία. Μια τραγική φιγούρα η πρωταγωνίστρια. Έλαμψε και κυριάρχησε, όλα και όλοι ήταν απλώς γύρω της. Ωχριούσαν από την παρουσία της. Όλα τα σκέπασε η θλίψη της. Και το πρόβλημα της. Η Blue Kate Blancett κινήθηκε και μας συνεπήρε στην κατρακύλα της Jasmine όλους, συμπρωταγωνιστές και θεατές.
Είμασταν μέρος της θλίψης της, του προβλήματος της. Ζήσαμε το δράμα της προσωπικής της ζωής. Οι άλλοι έπαιξαν και έδρασαν, αλλά υπήρξαν μόνο για να μεγιστοποιήσουν αυτό που ο Woody Allen ήθελε. Να δούμε το Blue της.
Ο Allen δεν κουράστηκε να αναδεικνύει τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας, την πολυπλοκότητα των ανθρωπίνων σχέσεων, της ερωτικής μας ζωής, το δύσβατο του έρωτα, την αγάπη και την προδοσία, την απλότητα συγκρινόμενη με την επιτήδευση, την ενδοοικογενειακή πραγματικότητα. Το ‘δήθεν’ της ζωής μας. Τα κατασκευασμένα όνειρα, το παιχνίδι ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα, το απτό και το όνειρο.
Μας έχει συνηθίσει σε μονογραφίες. Δεν είναι τυχαίο που με το πέρασμα του χρόνου μοιάζουν οι ταινίες του. Ένα παζλ χαρακτήρων που μαζί συνθέτουν την σύγχρονη κοινωνία, την δική του βέβαια, χωρίς να υπάρχει ουσιαστική απόκλιση από τις άλλες δυτικές κοινωνίες, τουλάχιστον συγκρινόμενες με την δική του.
Πικρή κι αυτή η ταινία του που την γλυκαίνουν όμως οι συμπεριφορές των απλών ανθρώπων. Η απλοϊκότητα θα έλεγα, αν ήθελα να είμαι δεικτική μαζί του. Αυτήν την απλοϊκότητα την έκφρασαν καλά οι άλλοι χαρακτήρες, κυρίως η αδελφή της Ginger, o νυν σύντροφος της Chili και ο πρώην άνδρας της Augie.
Ως συνήθως, στις ταινίες του Allen, τα εσωτερικά των σπιτιών είναι μέσο έκφρασης της κοινωνικής τάξης των χαρακτήρων. Αναρωτιέμαι αν αυτό είναι αμερικανικό χαρακτηριστικό. Θα ήθελα να είχα την δυνατότητα να παρακολουθούσα την ελληνική πραγματικότητα των σπιτικών, αυτή που ξέρω, αν κάποιος, ένας σαν τον Woody Allen, την αποτύπωνε κάπως έμμεσα, όχι σαν κοινωνιολογική μελέτη.
Λέγεται ότι οι πρώτες ταινίες του επηρέασαν ως χώρος της αμερικανικής διανόησης της μεσαίας τάξης την αισθητική των Ευρωπαίων. Μύθος; Η αισθητική είναι πολυπλοκότερο θέμα και αποτέλεσμα πολλών παραμέτρων, μία εξ αυτών και ο κινηματογράφος, ως μέσον έκφρασης, αλλά και διαμορφωτής νέων πραγματικοτήτων.
Σκηνοθεσία και Αρχιτεκτονική, δύο τόσο παρόμοιες τέχνες/επιστήμες με κοινούς παρανομαστές...
Ως συγγενείς τέχνες, επηρεασμένες και οι δύο από τις έννοιες του χώρου και του χρόνου, χρησιμοποιούν κοινά εκφραστικά μέσα και οπτικά ερεθίσματα, όπως το φως, τη κίνηση, τα σημεία αναφοράς, την αισθητική, τις φόρμες, κλπ. Ως επιστήμες, απαιτούν την αγαστή συνεργασία πολλών ανθρώπων από διαφορετικούς κλάδους.
Ο Σκηνοθέτης και ο Αρχιτέκτονας δημιουργούν χώρους, οπτικοποιούν εικόνες, σκέφτονται τον άνθρωπο, και δημιουργούν ένα αποτέλεσμα με οπτικοακουστικά μέσα, με εργαλεία τον άνθρωπο, τον χρόνο, τον χώρο, τα αντικείμενα, το φως, την αισθητική και τη λειτουργικότητα. Συνεπώς, οι αρχιτέκτονες, όπως και οι σκηνοθέτες, μπορούν να παίξουν με όλα όσα το μάτι μπορεί να αφομοιώσει μέσω της όρασης, και παράλληλα μπορούν να το εξαπατήσουν.
Σκηνοθέτης Woody Allen
Σενάριο Woody Allen
Φωτογραφία. Javier Aguirresarobe
Διανομή ρόλων Patricia Kerrigan - DiCerto, Juliet Taylor
Ηθοποιοί
Jasmine Cate Blanchett
Ginger Sally Hawkins
Augie Andrew Dice Clay
Chili Bobby Cannavale
Hal Alec Baldwin
Dwight Peter Sarsgaard
Η πολυαναμενόμενη και πολυβραβευμένη ταινία είναι προς θέασιν.
Όπως είναι ήδη γνωστό πρόκειται για την αποστολή τριών αστροναυτών, δύο εκ των οποίων οι Dr. Ryan Stone στη πρώτη της αποστολή και ο βετεράνος αστροναύτης Μαtt Kowalski.
Οι Ρώσοι ανατινάζουν παλιούς δορυφόρους τους και τα διασκορπισμένα κομμάτια αυτών με ιλιγγιώδες ταχύτητες (30.000 χλμ την ώρα) μπαίνουν στη τροχιά του ISS (International Space Station).
Οι δύο αστροναύτες απεγνωσμένα προσπαθούν να διασωθούν, κάτω από την απειλή του δραστικά μειωμένου οξυγόνου της Dr. Stone, χωρίς επικοινωνία με το σταθμό βάσης, με αναπόφευκτο τον διαμελισμό τους εάν δεν μπορέσουν να βγουν εκτός τροχιάς των υπολειμμάτων των κατεστραμμένων ρωσικών δορυφόρων.
Το ονόμασαν θρίλερ επιστημονικής φαντασίας και εν μέρει ήταν.
Αξιοθαύμαστα τα κινηματογραφικά εφέ, αξιοθαύμαστες οι προσομοιώσεις με τα αληθινά διαστημικά οχήματα, σταθμούς και συνθήκες. Η Αγγλικής έδρας εταιρία παραγωγής εφέ Framestore όντως άξιζε την επιβράβευση.
Η ταινία δεν είναι ντοκιμαντέρ, δήλωσε ο σκηνοθέτης. Έτσι δικαιολογούνται κάποιες παραλλειψεις, ή τυχόν και λάθη.
Ο θεατής είχε την ευκαιρία να βιώσει την δουλειά, τον αγώνα και τις δυσκολίες των ανθρώπων αποστολής στο διάστημα. Τους ανθρώπους αυτούς τους ονομάσαμε ήρωες και αδιαφορούμε για το πως και με τι επιβιώνουν εκεί ψηλά στο πουθενά, στο σκοτάδι, μακριά από άλλον άνθρωπο, χωρίς ήχο, αιωρούμενοι. Άνθρωποι που η καθημερινότητά τους, εκτός του επιστημονικού έργου τους, είναι απόλυτα διαφορετική.
Μας το είπαν αλλά συνήθως το προσπερνούμε. Εστιάζουμε στο τι καινούριο θα ανακαλύψουν πάλι. Τι θα προκύψει, τι νέα δεδομένα θα παραλάβουμε.
Αυτό το κομμάτι ελαφρά κατά την γνώμη μου το άγγιξε, εκτός από το θέμα της βαρύτητας, εξ' ου και ο τίτλος της ταινίας.
Οι διάλογοι άνευροι, άψυχοι, σε αντίθεση με το δράμα που βιώνουν. Δεν προσέδωσαν καμμιά δραματικότητα.
Η Sandra Bullock, λέγεται, ότι επί δέκα ώρες καθημερινά στην διάρκεια των γυρισμάτων έμενε κυριολεκτικά σ’ ένα κλουβί (rig), όπως το αποκαλούσαν, για την καλύτερη απόδοση της. Αυτό από μόνο του δεν προσδίδει κάτι σε μένα σαν θεατή. Αν δεν το διάβαζα, δεν θα την έψαχνα αυτή την προσπάθεια, γιατί ούτε καν την είδα.Τι είδα; Μια χαριτωμένη, καλογυμνασμένη κοπέλα να ξεντύνεται όπως όταν επιστρέφει στο διαμέρισμα της μετά από μία κουραστική ημέρα. Ο George Clooney, αιώνιος ωραιοπαθής, να φλερτάρει και στο διάστημα, "takin' it easy" ακόμη και μπροστά στο θάνατο.
Όταν αποσυνδέονται για λόγους επιβίωσης σε κάποιο πλάνο, δεν γίνεται καθόλου αντιληπτό το μέλλον του Μatt Kowalski. Που πάει, αν τελικά σώζεται και πως. Προέχει η ‘επιβίωση μου’ από την πλευρά της συναδέλφου του... η δε αντίδραση της, χλιαρή έως ανύπαρκτη.
Δεν θα αναφερθώ στο όνειρο της, ούτε στον διάλογο της με ένα ψαρά στην γη. Ούτε λόγος φυσικά για την προσγείωση. Το βατραχάκι ως μέσω πληροφόρησης ότι πρόκειται για αβαθή λίμνη, παιδαριώδες. Η εμβρυική στάση και στη συνέχεια το περπάτημα στα τέσσερα κάτι προσπαθεί να πει περί αναγέννησης, αλλά ασθενώς. Η δε διασωθείσα στην ακτή, όπως στην ταινία Όσο υπάρχουν άνθρωποι (From Here to Eternity του Fred Zinnemann), περιμένει αυτή όσο και εμείς τον Clooney να εμφανισθεί και να την φιλήσει όπως ο Bart Lancaster την Deborah Kerr.
Μου φάνηκε ότι ο Alfonso Cuarόn έπαιζε το «ταξίδι στο διάστημα» με τον γιο του τόσο στο σενάριο, όσο και στην σκηνοθεσία. Απελπισμένη επιστήμονας η Dr. Stone, έχει χάσει το παιδί της. Tι ακόμη έχει να χάσει με την συμμετοχή της σε διαστημική αποστολή; Δεν την περιμένει κανείς. Ο αστροναύτης Kowalski θέλει να ξεπεράσει το ρεκόρ του κοσμοναύτη Anatoly Solovyev σε ώρες διαστημικού περιπάτου. Μένει ψύχραιμος και στα δύσκολα προτείνει ρώσικη βότκα. Αδύναμα επιχειρήματα για να στηρίξουν μεγάλες αποφάσεις και εγχειρήματα. Η απελπισία ή η φιλοδοξία δεν είναι ούτε κινητήριες δυνάμεις, ούτε εργαλεία για ρηξικέλευθες κινήσεις και αποφάσεις.
Έχει ωραίες ιδέες ο Alfonso Cuarόn, τον απασχολούν μεγάλα θέματα, όπως και στη ταινία του ‘Children of Men’, αλλά η υλοποίηση τους υπολείπεται. Ίσως να ήταν οι τεχνικές δυσκολίες και οι αδυναμίες πραγμάτωσης του φανταστικού, ίσως η αναποτελεσματικότητα συνεργασίας πολλών συντελεστών, ίσως οικονομικά θέματα, που παραμένουν, τουλάχιστον για μένα, αδιάφορες. Δεν έχριζε η ανάγκη τόσο αυστηρής κριτικής από μέρους μου αν δεν ήταν η σάρωση των Όσκαρ από την εν λόγω παραγωγή και το υψηλό της κόστος ($100 εκατομμύρια).
Μερικές φορές άστοχες λεπτομέρειες κρίνουν το σύνολο. Έτσι οι προαναφερθείσες λεπτομέρειες μέρος άλλων, όπως η ανάγνωση των εγχειριδίων και ο τραυματισμός στο μάγουλο, να οδήγησαν στην μη αναγνώριση του επιτεύγματος του σκηνοθέτη και παραγωγού.
Δεν αναδείχτηκε ή δεν το είδα το θέμα της επιβάρυνσης του περιβάλλοντος από τα κομμάτια (debris) διαστημικών σκαφών αποτυχημένων αποστολών. Τουλάχιστον αυτό ήδη δηλώθηκε και από τον ίδιο το σκηνοθέτη.
The conceit of the movie — that a catastrophic chain of events commences when the Russians shoot down one of their own spy satellites — where did that come from?
This is something called the Kessler Syndrome, named after a scientist who put forward this theory: The area around the Earth is so dense right now [with satellites and various space junk], it will only take one satellite going off course, or a meteor to hit one satellite — everything is orbiting so fast, it could create a chain reaction in which a lot of satellites will be destroyed, turning into space debris. You know, they’re constantly moving [the International Space Station] because of space debris. So you will create a cloud of debris around the Earth that would make further space exploration impossible because you’d be crossing through a layer, basically, of bullets. Obviously our version of the Kessler Syndrome is so fictionalised it wouldn’t be like that at all. But those are the conventions that we needed to do for the film.
Η ταινία διαρκεί 90 λεπτά, όσο χρειάζεται να συμπληρώσει μία τροχιά γύρω από την γη ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός (ISS). Εύστοχος και ευφυής ο παραλληλισμός.
Για τους λάτρεις των ταινιών διαστημικών ταινιών ίσως είναι συναρπαστική.
Παρέμεινα αρνητική.
Σκηνοθέτης Alfonso Cuaròn
Σενάριο Αlfonso Cuaròn
Jonàs Cuaròn
George Clooney
Φωτογραφία Emmanuel Lubeski
Μουσική Steven Price
Οπτικά εφέ Framestore
3D Chris Parks
Ηθοποιοί
Sandra Bullock. Dr. Ryan Stone
George Clooney. Matt Κowalski
Φωνή στο ΚΕ στο Hοuston Ed Harris
Με λύπη οι άνθρωποι και φίλοι του κινηματογράφου αποχαιρετίσαμε τον Alain Resnais. Σε μια εποχή που προσπερνούμε ακόμη και την είδηση θανάτου.
Θέλησα να δω την ταινία, να αφιερώσω κάποιο χρόνο στην παρουσία του στο κόσμο μας και στη δημιουργία του. Να τον ξαναδώ. Τον είχα γνωρίσει στο ‘Last Year at Marienbad’ του 1960. Διάλεξα μία ταινία που έφερε το νέο στην οθόνη, το Hiroshima mon Amour.
Μια Γαλλίδα ηθοποιός, που βρίσκεται για λίγες μέρες στην ανοικοδομημένη Χιροσίμα, ζει για 24 ώρες έναν τρελό έρωτα με έναν Ιάπωνα αρχιτέκτονα. Ταυτόχρονα, αναπολεί σκηνές από το τραυματικό παρελθόν της, όταν είχε δεσμό με έναν Γερμανό στρατιώτη την περίοδο της Κατοχής. Η ταινία έγινε το 1959.
Τονίζω την χρονολογία,γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να αναδειχθεί η πρωτοπορία της.
Αυτό που σήμερα είναι σχεδόν κλισέ, με όχι απαραίτητα ωραίο αποτέλεσμα, η ταινία, δηλαδή ο Alain Resnais, το εγκαινίασε και το καθιέρωσε μαζί με τους Jean-Luc Godard στο ‘Breathless’ και τον François Truffaut στο ‘The 400 Blows’, την αναδρομή στο παρελθόν, την κατάργηση της γραμμικής αφήγησης. Ήταν η αρχή της nouvelle vague.
Μία ταινία ποίημα. Αιρετική όπως και ο δημιουργός της. Προκλητική στην σκέψη του απλοποιημένου μυαλού του 21 αι.
Χρειάζεται να πεις, σταματώ γα να δω,
να σκεφτώ,
να πάρω,
να μοιραστώ,
να αναρωτηθώ,
να πάρω απάντηση.
Μπαινοβγαίνεις μέσα στο χρόνο, παλεύεις με την μνήμη, με την λήθη, την ύλη σου, τις επιθυμίες, το κοινωνικό γίγνεσθαι, αλλάζεις πρόσωπα. Δίνεις την συνέχεια του όνειρου σε άλλο πρόσωπο, σε άλλο περιβάλλον, σε άλλο χρόνο.
Η Γαλλίδα, Αυτή, η πρωταγωνίστρια, ηθοποιός, θα συναντήσει Αυτόν, τον αρχιτέκτονα, Ιάπωνα, στην Χιροσίμα,15 χρόνια μετά την βιβλική καταστροφή της πόλης, μετά τη ρίψη της ατομικής βόμβας. Όλα συμβολικά. Θέμα της ταινίας, που Αυτή συμμετέχει και γι αυτό βρίσκεται στην Ιαπωνία, η καταστροφή της Hiroshima. Αρχιτέκτονας Αυτός, ίσον: ανάπλαση, αναδημιουργία.
Ξεχνάει ο άνθρωπος; Τι σημαίνει ξεκινώ από την αρχή; Πόλεμος: Νίκη για τον ένα, θάνατος κι οδύνη για τον άλλον.
Η ενσωμάτωση των επικαίρων της εποχής στην ταινία, έδωσαν την ιστορική πληροφορία, αφύπνισαν την ένταση, έθεσαν το πλαίσιο εξέλιξης του μύθου. Επέτρεψαν τους παραλληλισμούς, τις αναδρομές, τις συγκρίσεις.
Τραυματισμένη, Αυτή, από το νικηφόρο τέλος του πολέμου στη Νεβέρ.
Θάνατος, πληγές, αναπηρίες, πόνος, ράκη σωματικά οι επιζώντες το τίμημα της λήξης.
Υπάρχει απάντηση;
Μπορεί ο άνθρωπος να επουλώσει; Τι ακριβώς;
Να ξανακτίσει;
Να ανορθώσει τα ερείπια ψυχής και σώματος;
Να δικαιολογήσει το παράλογο;
Να φτιάξει όνειρα;
Είναι ο έρωτας η απάντηση;
Στην ταινία το πολιτικό είναι αναπόσπαστα δεμένο με τα υπαρξιακά μας προβλήματα. Η δύναμη του έρωτα, η έλξη των δυο κορμιών, αυτά θα δώσουν την απάντηση στην ζωή και στον θάνατο. Αυτό ισχυρίζεται τουλάχιστον η ταινία.
Εξαιρετικές ερμηνείες. Απουσία σπατάλης ακόμη και στην εμφάνιση και ενδυμασία των ηθοποιών. Τα μάτια μέσω έκφρασης. Η δύναμη της έκφρασης. Μαγνητίζουν με την λάμψη τους, την λύπη τους, την απορία, την επιθυμία, την απόγνωση, τον πόνο τους.
Σε συνεπαίρνουν μάτια, σώματα, κινήσεις στην ένταση της αφήγησης, η ένταση του κειμένου που με μαεστρία, ευρηματικότητα, περιεχόμενο προσπαθεί να μετουσιώσει.
Ποιος;
Η Μarguerite Duras.
Η Marguerite στα καλύτερα της. Στο θέμα που μεταφέρει σε όλα τα κείμενα της, τον άνδρα και την γυναίκα. Αυτή την αέναη συνάντηση-μάχη. «Θέλω να σε ξεχάσω», είναι η κραυγή του πόνου του αποχωρισμού. Είτε είσαι άνδρας, είτε γυναίκα, ένιωσες τον πόνο του αποχωρισμού. Εκείνον τον αφόρητο πόνο του λέω ‘αντίο’. Την στιγμή που το ‘εγώ’ παύει να υπάρχει και καταργείται με την απουσία του άλλου/άλλης.
«Θα έχουμε πεθάνει. Πριν συναντηθούμε.»
«Σε πρόδωσα. Σήμερα, μετά από δεκαπέντε χρόνια απουσίας, υπόσχεσης. Σε βρήκα στο κορμί και τη ψυχή άλλου. Είπα, δεν θα σε ξεχάσω την ώρα που ξεχνούσα εσένα, αυτόν που είπα θ’ αγαπώ για πάντα.»
Αυτή είναι η Μarguerite Duras και ο Alain Resnais
Ο Alain Resnais μπόρεσε και έδειξε σε μας. Ονειρικά, ακόμη και στις δύσκολες στιγμές. Επέτρεψε και απενοχοποίησε την επιθυμία. Την επιλογή προσωποποίησης του ονείρου.
Μετά από αυτή την πραγμάτωση της δεξιοτεχνίας γίνεσαι αυστηρός κριτής των εύκολω προσεγγίσεων. Αναζητάς την τριβή του επιμένω, προσπαθώ, απαιτώ την τελειότητα.
Την τελειότητα του Αlain Resnais.
Σκηνοθεσία Alain Resnais
Σενάριο. Marguerite Duras
Φωτογραφία Ιαπωνία Mochio Takahashi
Γαλλία Sacha Vierny
Μουσική. Georges Delerue
Giovanni Fusco
Ηθοποιοί Emmanuelle Riva
Eiji Okada
