Αναρωτιέμαι αν ισχύει ότι ο κινηματογράφος είναι ένα μήνυμα με πολλούς αποδέκτες.Οι θεατές έχουν ηλικία, φύλο, ταυτότητα, κλπ. Πως εισπράττεται το μήνυμα με ποια κριτήρια αξιολογείται;
Ο λόγος για την ταινία Stand Up Guys. Δεν είναι πρόσφατη και δεν πήγε πολύ καλά. (source wikipedia:The film has received mostly mixed reviews: as of July 2013, it holds a 38% rating on review aggregator Rotten Tomatoes based on 105 critics with a weighted average of 5.2/10, while 49% of the audience has judged it with an average score of 3.2/5.[8] Slant Magazine gave the film two and a half stars out of four:[9])
Την διάλεξα για τον Al Patsino.
STAND UP GUYS, οι με Όσκαρ στα χέρια τους Al Pacino, Christopher Walken και Alan Arkin σε μια σκληρή αλλά συγκινητική κωμωδία δράσης. Συνταξιούχοι γκάνγκστερ που ξανασμίγουν για μια επική συνάντηση 24ωρου. Ο Val (Αλ Πατσίνο) απελευθερώνεται από τη φυλακή αφού εξέτισε είκοσι οκτώ χρόνια για την άρνηση να καταδώσει έναν από τους στενούς συνεργάτες του εγκληματικού παρελθόντος του. Ο καλύτερος του φίλος Doc (Christopher Walken) είναι εκεί για να τον πάρει, και οι δύο τους θα επασυνδεθούν με τον άλλο παλιό τους φίλο, Hirsch (Alan Arkin). Ο δεσμός τους είναι ισχυρός όσο ποτέ, και οι τρεις θα προβληματιστούν σχετικά με την ελευθερία που έχασαν και ξανακέρδισαν, τη πίστη που υποχώρησε και έφυγε, και τις ημέρες της δόξας που πέρασαν. Και παρά την ηλικία τους, η ικανότητά τους για ένταση και δράση εξακολουθεί να είναι πολύ ζωντανή και καλά να κρατεί. Οι σφαίρες σκορπιούνται κάνοντας μια ξεκαρδιστικά γενναία προσπάθεια να αντισταθμίσουν τις δεκαετίες του εγκλήματος, των ναρκωτικών και του σεξ που έχουν χάσει. Αλλά ένας από τους φίλους κρατά ένα επικίνδυνο μυστικό. Ένα μυστικό που τον θέτει σε φοβερό δίλημμα προέρχεται δε από το πρώην αφεντικό τους, στον υπόκοσμο. Ο χρόνος του για να βρει μια αποδεκτή εναλλακτική λύση εξαντλείται. Καθώς ο ήλιος ανατέλλει η θρυλική επανένωση τους, η θέση των φίλων γίνεται όλο και πιο απελπιστική και τελικά θα πρέπει να αντιμετωπίσουν το παρελθόν τους μια και για πάντα.
Εξαιρετικές ερμηνείες, γρήγορο, ύμνος της φιλίας, υπέροχη κίνηση, φωτογραφία, μουσική.
Η ηλικία παρούσα για να υποστηρίξει ως πρέπει τον χρόνο που πέρασε πάνω από τους φίλους και την κοινωνία. Εδώ βρίσκεται και η απάντηση στην δική μου εισαγωγή μια και θα είχε εγείρει ερωτήματα. Ναι, σέρνονται τα βήματα, και το σώμα δεν έχει την ευελιξία, υπάρχει μία βραδύτητα στις κινήσεις με εξαίρεση το φινάλε. Εκεί που η φιλία και ο δεσμός επιβάλλουν την αντιμετώπιση του παρελθόντος.
Πως μπορεί ένας νεαρός ή μία νεαρή εθισμένοι σε ταινίες και ήρωες απίστευτης δράσης, αφύσικης τις περισσότερες φορές, να κατανοήσει την παλιομοδίτικη συμπεριφορά με δράση αφημένη σε ταλαιπωρημένα χέρια από την αρθρίτιδα;
Πως να δεχθεί ότι ανοίγεις πόρτες με σουγιαδάκια; Πως να αντιληφθείς λόγο τιμής και την αποφυγή των υπερβολών και του κάνω ‘χαβαλέ’ ή σαματά για το τίποτα ή άνευ λόγου, για το γούστο; Παράδειγμα η αντιμετώπιση των νέων «νουνών» της νύχτας ή η συμπεριφορά τους προς τις γυναίκες του πορνείου.
Ευχάριστη μουσική, σωστά επιλεγμένη. Η ενδυματολογική και σκηνική παρουσία αξιοπρόσεχτη συμβάλλοντας τα μέγιστα στην επιτυχία της ταινίας.
Ακόμη και κινηματογραφόφιλοι σαν κι εμένα, που δεν τους αρέσει ο κινηματογράφος δράσης, θα την απολαύσουν.
Μην βιαστείτε να μου πείτε ότι γι αυτό μου άρεσε, ότι λείπει το μέτρο σύγκρισης… Θα σας απαντήσω ότι αφέθηκα στις ερμηνείες του παλιού καλού καιρού με άνδρες που δεν καθρεφτίζονται συνεχώς.
Σκηνοθέτης: Fisher Stevens
Σενάριο: Noah Haidle
Φωτογραφία: Michael Grady
Μουσική: Lyle Workman
Editing: Mark Livolsi
Σκηνικά: Kathy Lucas
Εδυματολογία: Lindsay Mckay
Διανομή ρόλων: Debora Aquila, Tricia Wood
Ηθοποιοί
Al Pacino: Valentine «Val»
Christopher Walken: «Doc»
Alan Arkin: Richard Hirsch
Julianna Margulies: Nina Hirsch
Mark Margolis: Claphands
Katheryn Winnick: Oxana
Vanessa Ferlito: Sylvia
Addison Timlin: Alex
Lucy Punch: Wendy
Bill Burr: Larry
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου