Συνήθως γράφω όταν κάτι μου αρέσει. Η ταινία του Alan Rickman με άφησε αδιάφορη. Θα την πρότεινα ίσως για ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ σε υπαίθριο χώρο προβολής, έτσι για να ξεχαστείς και να δροσιστείς.Η Sabine (Kate Winslet), μία κηπουρός με ισχυρή θέληση θα έρθει αντιμέτωπη με τα όρια που θέτει το φύλο και η τάξη όταν επιλεχθεί να κατασκευάσει ένα από τους κήπους του Βασιλιά Louis XIV στις Versailles… θα εμπλακεί επαγγελματικά και συναισθηματικά με τον διάσημο αρχιτέκτονα τοπίου του παλατιού, τον André Le Notre (Matthias Schoenaerts).
Θα αναρωτηθείς πως αφού είναι χλιαρή και άνευ θέματος. Το υπονοεί εξάλλου και ο τίτλος, αν και δεν πιστεύω ότι αυτός ήταν ο στόχος.
Με εξαίρεση την φωτογραφία και την ηθοποιία του Matthias Schoenaerts, δεν θα έδινα τα εύσημα στο εγχείρημα του αξιολάτρευτου κυρίου Rickman.
Δεν ήταν κωμωδία αν και προσπάθησε. Επίσης δεν ήταν δράμα.
Δεν ήταν εποχής γιατί παραβίασε πολλούς κανόνες.
Γλώσσα, μιλούν αγγλικά, ευτυχώς και γαλλικά χωρίς προφορά εγγλέζικη.
Διάλεξε γυναίκα για ένα επάγγελμα που μοιάζει ανατρεπτική επιλογή από άποψη φύλου, ακόμη και σήμερα. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η κηπουρός είναι φανταστικό πρόσωπο όχι όμως ο André.
Πήρε κι άλλες πρωτοβουλίες για την ανάγκη του μύθου. Ο αρχιτέκτονας κήπου André, o πρωταγωνιστής, στην πραγματικότητα ήταν 30 χρόνια μεγαλύτερος του Λουδοβίκου, ενώ στην ταινία εμφανίζεται κατά πολύ νεώτερος… Θα με προλάβαινε κάποιος λέγοντας ότι σημασία έχει τι θα διαμηνύσουν οι αλλαγές και οι προσθήκες. Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο, ως προς το τι διαμήνυσε.
Έδωσε έμφαση σε κοστούμια, αυτά εύκολα βρίσκονται σε κάποιες χώρες, ενώ δεν πρόσεξε άλλες λεπτομέρειες, όπως την γύμνια των χώρων.
Απλοποίησε υπερβολικά για την ανάγκη των γυρισμάτων και του κόστους, να υποθέσω, τους χώρους. Ίσως θεατροκοποίησε τα σκηνικά αν θέλω να είμαι επιεικής.
Το παλάτι, το σπίτι της κηπουρού, όπου θεωρητικά κι εμείς θα ‘πρεπε να ανοίξουμε το στόμα όταν αντικρίσαμε το μικρό της θαύμα, αυτό που της εξασφάλιζε και την δουλειά. Δεν έγινε. Αναρωτιέσαι σε τι προθάλαμο βρίσκεσαι όταν εισέρχεται αυτή στο παλάτι και τι είδε αυτός, ο André, που δεν είδαμε εμείς και πείσθηκε για την πρόσληψή της.
Δεν θα αναφερθώ για το μεγάλο έργο των κήπων στις Βερσαλλίες. Το θεατράκι με τα συντριβάνια γεννήθηκε μέσα από τις λάσπες και εμείς σαν κακομαθημένοι θεατές έχουμε απαίτηση το CGI να το απέδιδε καλύτερα και όχι σαν παιχνίδι επί της οθόνης φθηνής εφαρμογής.
Κατανοώ ότι θέλησε να σκιαγραφήσει και όχι να αποδώσει την εποχή. Να διακωμωδήσει και όχι να κάνει αυστηρή κριτική.
Τα ήθη των κατοικούντων στο παλάτι επιχείρησε να τα δείξει είτε με τις σεξουαλικές επιδόσεις της γυναίκας του André Mme Françoise Le Nôtre (Helen McCrory), είτε με την εκφρασμένη ανάγκη του Βασιλιά να πάρει μία γυναίκα εκτός αυλής, είτε με τις ομοφυλόφιλες σχέσεις και συμπεριφορές του Δούκα Philippe d’Orleans. Θα παρέλειπα, αλλά δεν μπορώ να το αποφύγω, ότι προκειμένου να καταλάβουμε εμείς, οι εκτός 17ου αι. θεατές, τον ρόλο της γυναίκας, αντιπαραθέτει τις τραγικές φιγούρες των γυναικών του παλατιού από την μία πλευρά και την δυναμική της κηπουρού από την άλλη. Την ευαισθησία της και τις γνώσεις της με την κενότητα και ματαιοδοξία των άλλων. Μικρή παρατήρηση, ενδυματολογική: αν θέλεις να πας να δουλέψεις με 50 εργάτες σε αγρούς, φοράς κάτι πρόχειρο, δεν πιέζεις με κορσέ το στήθος να ξεχειλίζει, φοράς την δερμάτινη ζώνη, να είσαι ενδυματολογικά σωστή, μέρος ενδυμασίας για την προστασία της μέσης, κάτι σαν το ζωνάρι των φορεσιών μας. Με παρέπεμψε ενδυματολογικά σε κάποιες εγχώριες τηλεπαρουσιάστριες που καθρεπτίζονται στον φακό και ξεχυλάει τελείως τυχαία η σάρκα με την γύμνια της καθώς κάποιοι έλκονται και άλλοι επικαλούνται τον Κύριο να μας σώσει. Βέβαια το βλέμμα πρέπει να μένει αθώο και παιχνιδιάρικο, οι δε ατάκες άμεσες ειλικρινείς και εξυπνούλικες. Μου έφερε στο νου την συγχωρεμένη δική μας πρωταγωνίστρια.
Βέβαια, η εν λόγω πρωταγωνίστρια, για τις θυσίες που απαιτεί το επάγγελμα της ηθοποιού, δήλωσε ότι έπεσε στο νερό χωρίς αντικαταστάτρια, παρ όλο που ήταν τριών μηνών έγκυος. Ενημέρωσε επίσης μόνο τον συμπρωταγωνιστή της προκειμένου να την προσέχει, ιδιαίτερα στις σκηνές του έρωτα κατά τις οποίες προς χάριν της, και μια και είναι κύριος, δεν έβγαλε ούτε το εσώρουχο πόσο μάλλον τις κάλτσες. Ευτυχώς που δεν επέλεξαν καμμία εύθραυστη ή λεπτεπίλεπτη κορασίδα ως πρωταγωνίστρια.
Μέχρι δε να ολοκληρωθεί το έργο που ανέλαβε, παρ όλα τα εμπόδια και τις καταστροφές που επινόησε η αντίζηλος, η ταινία κρατά εις μάκρος, 1 ώρα και 57 λεπτά. Την παρακολουθεις. Πως; Με λίγο χιούμορ και κάποιες «ζουμερές, νόστιμες» σκηνές που εμβόλιμα εισέρχονται στην οθόνη για να μην βαρεθείς.
Ε, όχι κύριε Rickman, σας προτιμώ σαν ηθοποιό. Λυπάμαι.
Σκηνοθέτης: Alan Rickman
Σενάριο: Jeremy Brock, Alison Deegan, Alan Rickman
Φωτογραφία: Ellen Kuras
Μουσική: Peter Gregson
Editing: Nicolas Gaster
Ηθοποιοί:
Kate Winslet: Sabine De Barra
Matthias Schoenaerts: André Le Nôtre
Alan Rickman: King Louis XIV
Stanley Tucci: Δούκας Philippe d'Orleans
Helen McCrory: Madame Françoise Le Nôtre
Steven Waddington: Duras
Jennifer Ehle: Madame De Montespan
Rupert Penry-Jones: Antoine Nompar de Caumont
Paula Paul: Elizabeth Charlotte, Πριγκήπισσα Palatine
