Με τον Ελληνικό τίτλο Απρόσμενος Έρωτας η σκηνοθέτης Sandra Nettelbeck μας χάρισε ακόμη έναν υπέροχο Μichael Caine. Αν οι μελαγχολικές ταινίες δεν είναι η προτίμηση σου δεν θα την συνιστούσα.
Αν όμως, παρ' όλη την θλίψη τους, υπάρχουν και άλλα ελκυστικά θέματα τα οποία σ' ενδιαφέρουν η ταινία έχει αρκετά έως πολλά από αυτά.
Συναντούμε τον υπερήλικα Μichael Caine μετά τον θάνατό της γυναίκας του. 'Εχει προηγηθεί, όπως πληροφορούμεθα με την εξέλιξη του μύθου και τις επαναλαμβανόμενες φανταστικές συνομιλίες του πρωταγωνιστή με την απεβιώσασα, μία ιδανική, μακροχρόνια σχέση, ουσιαστική, αν κρίνουμε από την ποιότητα των διαλόγων.
Απελπισμένος, μόνος, σε μία όμορφη γειτονιά του Παρισιού (St Germain), σε ένα ακόμη πιο ελκυστικό διαμέρισμα, επιχειρεί να αυτοκτονήσει.
Υπάρχει μια οικογένεια κάπου, εννοώ τα παιδιά του, πληροφορία έμμεση, μέσω τηλεφωνημάτων. Θα εμφανιστούν κάποια στιγμή ένας γιός και μια κόρη.
Ο ΜIchael Caine θα συναντήσει την Pauline (Clémence Poésy), μία τρυφερή, δροσερή, ανέμελη κοπέλα, δασκάλα χορού, και θα αναπτυχθεί μία σχέση ενδιαφέρουσα, ερμηνευόμενη διαφορετικά από τον καθένα, όταν την συναντά συμμετέχοντας, ή παρακολουθώντας την ταινία. Η σκηνοθέτης διευκρινίζει ότι δεν υπάρχει σεξουαλική έλξη.
Θα ήθελα να είχα διαβάσει το βιβλίο, La Douceur Assassine (Η γλύκα σκοτώνει),
της Francoise Dorner που αποτέλεσε την βάση του σεναρίου.
Το αναφέρω γιατί υπάρχουν σκέψεις, διάλογοι, που πραγματικά θαύμασα για την επισήμανσή τους. Καριέρα, γάμος, παιδιά, φθορά, χρόνος. Όλοι κοντά κι όλοι μακριά. Μοναξιά και ηλικία. Οι σχέσεις μας με τους γονείς μας. Τι θέλουμε να κρατήσουμε και τι να αρνηθούμε.
Έρωτας και σεξ. Το άγγιξε χωρίς να γίνει έκδηλο. Κύλησε υπογείως.
Έρωτας και σεξ. Το άγγιξε χωρίς να γίνει έκδηλο. Κύλησε υπογείως.
Σου επέτρεπε να σκεφθείς, να ερμηνεύσεις, χωρίς απαραίτητα να τα εκφράσει άμεσα.
Θα μπορούσε να σχολιασθεί ότι αγγίζει πολλά θέματα χωρίς να τα προχωράει και κάπως επιφανειακά.
Διαφωνώ γιατί, όταν αντικρίζεις τον θάνατο, μάλλον όταν είναι πολύ κοντά σου, είτε με την απώλεια αγαπημένου, είτε ηλικιακά, λειτουργείς σπασμωδικά. Όλα περνούν μπροστά σου γρήγορα και χωρίς σειρά. Ενώ σκέφτεσαι παρελθόν, επιτακτικά παρουσιάζεται το αύριο. Λυπάσαι μετά πόνου, και ταυτόχρονα ένα ένστικτο, αυτό της επιβίωσης, σε ‘τραβολογάει’ στο μέλλον. Γίνεσαι εγωιστής και μέσα στη θλίψη σου κυνικός. Τώρα αν ήσουν κυνικός και πριν, ακόμη χειρότερα. Αρπάζεις και σε αρπάζει με δέλεαρ η ζωή.
Και μετά αυτομαστιγώνεσαι.
Ο κ Morgan ήθελε να επαναλάβει αυτό που έζησε, να φτιάξει δηλαδή ένα ‘μέλλον’, το αύριό του, και παράλληλα επέστρεφε αναπόφευκτα στο παρελθόν, το δικό του, για έγκριση και εξιλέωση, κυρίως για συνέχεια -τη συνέχειά του- φλερτάροντας διαρκώς με το ‘μη εφικτό’.
Τι θα συμβεί σε εκείνον και σε εμάς είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας, έλεγε η μάνα μου.
Αυτή η λέξη με πήρε αρκετά χρόνια, μάλλον πολλά, να την καταλάβω και να την αποδεχθώ.
Αποδέχεται αρκετά ο πρωταγωνιστής μας.
Η Sandra Nettelbeck δούλεψε προσεκτικά πλάνο-πλάνο την ιστορία. Οι ερμηνείες, όχι απλά εξαιρετικές, αλλά υπέροχες. Φυσικά και ο Michael Caine ανεπανάληπτος, αλλά στάθηκε εξίσου καλά δίπλα του και η Clémence Poésy.
Μικρός αλλά αξιοπρόσεκτος και ο ρόλος του γιού Miles (Justin Kirk).
Η κ Nettelbeck ξέρει τι κάνει βέβαια. Είχε σαν συνεργάτη στην μουσική τον Hans Zimmer. Άψογο αποτέλεσμα, κλασσική ομορφιά στα φωτογραφικά πλάνα, όπως το παλιό καλό κρασί. Ποιότητα.
Καθόλου δεν με ενόχλησε αν ήταν Άγγλος o Caine και μιλούσε Γαλλικά με Αμερικανική προφορά. Εμείς του υπόλοιπου κόσμου, όπου Αγγλικά ή Γαλλικά δεν είναι μητρικές μας γλώσσες, δεν έχουμε τέτοιες ευαισθησίες. Μας καθήλωσαν βλέμμα, χροιά της φωνής, κινήσεις και οι αβίαστοι τρόποι του.
Σκηνοθέτης Sandra Nettelbeck
Σενάριο Sandra Nettelbeck
Editing Christoph Strothjohann
Φωτογραφία Michael Bertl
Μουσική Hans Zimmer
Ηθοποιοί
Michael Caine Matthew Morgan
Clémence Poésy Pauline Laubie
Justin Kirk Miles Morgan
Jane Alexander Joan Morgan
Gillian Anderson Karen Morgan
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου