Αν σας αρέσει το Παρίσι, αν πιστεύετε ότι είναι κυρίαρχο κομμάτι του σύγχρονου πολιτισμού, αν σας αρέσουν ταινίες που μοιάζουν με θεατρικά έργα, έχετε τότε κάνει μία σωστή επιλογή με την ταινία Diplomacy του Volker Schlöndorff.
Η ταινία βασίζεται σε θεατρικό έργο του Cyril Gély ο οποίος είναι και ο ένας εκ των δύο σεναριογράφων.
Είναι Αύγουστος του 1944. Τη βραδιά πριν οι σύμμαχοι μπουν στο Παρίσι, ο Στρατηγός υπεύθυνος της Γερμανικής κατοχής του έλαβε εντολή από τον Χίτλερ να το καταστρέψει, και είναι πραγματικά αποφασισμένος να το κάνει. Σαν «καλός» στρατιώτης, απέδειξε ήδη στην Σεβαστούπολη πόσο σκληρός και πειθαρχημένος Ναζί στην γενοκτονία Εβραίων ήταν, και εξαιτίας αυτής της σκληρότητάς του στάλθηκε τελικά στο Παρίσι για την καταστροφή του.
Στο γραφείο του εμφανίζεται ο Σουηδός Γενικός Πρόξενος, Raoul Nordling, λάτρης του Παρισιού και της τέχνης, και οι δυο τους ξεκινούν ένα διάλογο, ενώ εμείς παρακολουθούμε και αγωνιούμε, διπλωματικό από μια πλευρά, στρατιωτικό από την άλλη, ένα λεκτικό σκάκι προκειμένου να σωθεί ή να καταστραφεί η Πόλη του Φωτός.
Ιστορικά βέβαια δεν υπήρξε ποτέ μια τέτοια συνάντηση. Ήταν κυρίως ο Σουηδός Πρέσβης εκείνος που συνάντησε συχνά τον Στρατηγό για διάφορους αιχμαλώτους και μία ενδεχόμενη συνθήκη, αλλά ποτέ ο Γενικός Πρόξενος.
Ο χώρος στρατηγείου, το ξενοδοχείο Meurice της Rue de Rivoli, γνωστός επίσης ως χώρος συνεύρεσης και διασκέδασης του Ναπολέοντα.
Έπιπλα Λουδοβίκου ενώ μέσα από την μπαλκονόπορτα απλώνονταν ένα Παρίσι στο χάραγμα της ημέρας, κάνοντας την διαπραγμάτευση δυσκολότερη και την ένταση και συγκίνηση των θεατών λόγω της ομορφιάς του τοπίου μεγάλη. Διακυβεύεται η καταστροφή ενός μοναδικού, από άποψη ομορφιάς, πολιτισμού, ένας μοναδικός κρίκος στην ιστορία της ανθρωπότητας, της τέχνης. Θα σωθεί τελικά;
Οι διάλογοι και τα επιχειρήματα φανταστικά αλλά όχι μακριά της ιστορικής αλήθειας.
Η ταινία δεν είναι ντοκιμαντέρ, ούτε ο Volker Schlöndorff ιστορικός.
Εστιάζει ο σκηνοθέτης στην δύναμη της πειθούς και καταθέτει ένα δυνητικό «εάν» σε περίπτωση που δεν πετύχαινε αυτό που τελικά η ιστορία κατέγραψε.
Σκιαγραφούνται οι χαρακτήρες, η εποχή. Δίνει ο σκηνοθέτης την δική του ερμηνεία στον Von Choltitz.
Το ότι κατόρθωσε ο συγκεκριμένος χαρακτήρας/ρόλος από εγκληματίας Ναζί να περάσει σχεδόν σαν ήρωας στην ιστορία νομίζω ότι, όχι απλώς φάνηκε, αλλά υπογραμμίσθηκε με το παραπάνω. Ως έξυπνος και ικανός στρατηγός μπόρεσε να εκτιμήσει την κατάσταση απόλυτα και να δράσει ανάλογα. Απλά διάλεξε το «ανάλογα» αυτή την φορά να είναι υπέρ του Παρισιού κι όχι υπέρ του Χίτλερ.
Η επιλογή του Niels Arestrup, ως General Dietrich von Choltitz, εξαιρετική. Εμφανίστηκε σκληρός μεν αλλά όχι απροσπέλαστος. Ζύγιαζε την κάθε λέξη και φράση που ο Nordling κατέθετε.
Επίσης φρόντισε ο σκηνοθέτης να μην προσωποποιήσει το ρόλο του διπλωμάτη χωρίς παράλληλα να τον αδικήσει. Παρουσιάστηκε ως μέρος μιας ευρύτερης (και πραγματικά, έτσι έγινε ιστορικά) οργάνωσης της αντίστασης και των συμμάχων.
Περιττεύει η επισήμανση ότι οι ερμηνείες τους ήταν απλά εξαιρετικές. Πως θα μπορούσε εξάλλου να κρατηθεί ένα δίωρο έργο με δύο μόνο πρωταγωνιστές μέσα σε ένα κλειστό χώρο;
Και όμως το κατάφερε.
(Έχουν προηγηθεί τουλάχιστον δύο ταινίες απ’ ό,τι γνωρίζω με τον τίτλο: Is Paris Burning? Η πρώτη το 1955 και η δεύτερη έντεκα χρόνια αργότερα, το 1966. Είδα τη δεύτερη ταινία Is Paris Burning? του René Clément (1966) με τον Orson Welles στο ρόλο του διπλωμάτη.)
Σκηνοθέτης Volker Schlöndorff
Σενάριο Cyril Gely Volker Schlöndorff
Βασισμένο στο θεατρικό εργο Diplomatie του Cyril Gely
Φωτογραφια Michel Amathieu
Editing Virginie Bruant
Μουσική Jörg Lemberg
Διανομή Ρόλω. Okinawa Valérie Guerard
Ηθοποιοί
André Dussollier Raoul Nordling
Niels Arestrup General von Choltitz
Burghart Klaußner Hauptmann Werner Ebernach
Robert Stadlober Bressensdorf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου