Ο πρώην ήρωας κινηματογράφου Riggan Thomson (Michael Keaton) έχει ξεκινήσει μια φιλόδοξη παραγωγή στο Broadway, το έργο «What We Talk About When We Talk About Love» του Raymond Carver, που ελπίζει ότι θα δώσει νέα πνοή στην στάσιμη προς το παρόν σταδιοδρομία του. Είναι επικίνδυνο, αλλά ελπίζει ότι το δημιουργικό στοίχημά του θα αποδείξει ότι είναι πραγματικός καλλιτέχνης και όχι μόνο ένας ξοφλημένος σταρ του σινεμά. Καθώς πλησιάζει το άνοιγμα της αυλαίας, ένας συμπρωταγωνιστής τραυματίζεται, αναγκάζοντας τον Riggan να προσλάβει έναν άλλο ηθοποιό (Edward Norton) που θα είναι και η εγγύηση για την επιτυχία. Εν τω μεταξύ, ο Riggan πρέπει να ασχοληθεί επίσης με την ερωμένη του, την κόρη του και την πρώην σύζυγό του.
Με αυτήν την μικρή παράγραφο τοποθετείται κανείς στη τελευταία ταινία του Gonzalez Iñárritu.
Mε μεγάλη μαεστρία σκηνοθέτης, φωτογράφος και editor αποδίδουν την διαρκή προσωπική σύγκρουση του Riggan με τον εαυτό του, την εικόνα του και τον άλλο του εαυτό, τον Birdman, τους διάφορους άλλους, και την εποχή που αλλάζει.
Ένας άνθρωπος μη διαδικτυακά συνδεδεμένος, μακριά από media και δίκτυα, προσπαθεί να βρει τον εαυτό του, από εκεί που ξεκίνησε, εκεί που βρέθηκε και εκεί που θα βρεθεί.
Η ερμηνεία του συναρπαστική, όπως και όλων των συμπρωταγωνιστών του.
Ένα σενάριο που υπάρχει, οδηγεί, καθορίζει. Δεν θα παραλείψω να αναφερθώ στη μουσική.
Τύμπανα που από μόνα τους μιλούν, εκφράζουν φόβο, ένταση, όνειρο, σύγκρουση.
Πολλές φορές δε υποκαθιστούν τον διάλογο.
Αυτός και αυτοί στη σκηνή… εμείς από κάτω, έξω απ’ αυτήν, όλοι δίνουμε μάχη για το τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Φθάνουμε όλοι μαζί στην υπέρβαση, την τελευταία ατάκα της ταινίας.
Τα είκοσι πρώτα λεπτά της ταινίας προβληματίζουν, όχι βεβαίως σαν αστοχία των δημιουργών, αλλά περισσότερο ως προς το χαρακτηρισμό «κωμωδία» που της απέδωσαν τα μέσα. Είχαν παραλείψει οι περισσότεροι τον χαρακτηρισμό «μαύρη» βέβαια.
Προετοιμάσθηκε λοιπόν ο θεατής για μια κωμωδία και δεν παρέμεινε... έφυγε, δεν εισήλθε στον χώρο του σαρκασμού, αυτοσαρκασμού καλύτερα, θα έλεγα.
Είναι μία από τις ενστάσεις μου για τους χαρακτηρισμούς και κατηγοριοποιήσεις των ταινιών.
Αναμφισβήτητα όμως, ακόμη και ο πιο απληροφόρητος θεατής θα καταλάβει ότι πρόκειται για δουλειά ποιότητας.
Λαμβάνοντας δε υπόψη ότι η ταινία γυρίστηκε μία κι έξω (single shot), επιθυμία και εμμονή του σκηνοθέτη, δήλωσε ότι στη ζωή δεν υπάρχουν «ξαναγυρίσματα» ούτε επαναλήψεις, πόσο μάλλον editing. Στο «decision to make the film appear as a single shot came from the realization that we live our lives with no editing» βρίσκεις ακόμη ένα λόγο να αναφωνήσεις με θαυμασμό.
Υπήρχαν αντιρρήσεις για το πως και την επιτυχία, από πολλούς συνεργάτες.
Διαψεύσθηκαν οι φόβοι και επιβεβαιώθηκε ο Iñárritu. Βασική προϋπόθεση το καλοδουλεμένο σενάριο. Γράφτηκε από τέσσερις, πήρε αρκετό χρόνο. Οι σεναριογράφοι ζούσαν σε διαφορετικά μέρη, επικοινωνούσαν και δούλευαν μέσω μιας άλλης εικονικής πραγματικότητας, που όλοι ζούμε σήμερα, Facetime και Skype. «The project began nonetheless With González Iñárritu in Los Angeles, Giacobone and Bo in Buenos Aires, and Dinelaris in New York. The script was mainly written through Skype calls and emails.»
Η ταινία έχει πολλές αναγνώσεις.
Αν ένας ηθοποιός παλεύει με τον εαυτό του, σαν σταρ και celeb από μια πλευρά, και τον καλλιτέχνη που ποτέ δεν εξέφρασε από την άλλη, αυτό που πουλάει, και το άλλο, το δύσκολο, το μη εύπεπτο, αυτό που προβληματίζει. Εμείς, εσύ κι εγώ παλεύουμε με την «αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» και την βαρύτητα του «ταυτόχρονα», ακροβάτες στην λεπτή γραμμή των ορίων του «υπάρχω, είμαι, υφίσταμαι».
Οι εσωτερικοί διάλογοí μας μοιάζουν μάλιστα, χωρίς να είμαστε απαραίτητα θύματα του star system.
Ο καθρέπτης είναι εκεί και επιμένει να υπενθυμίζει που ταυτίστηκες με την εικόνα σου και που έκανες διακοπή. Που απαρνήθηκες την μάσκα.
Γύρω μας, όπως και στον Riggan, άλλοι με αγάπη, άλλοι με ανοχή, ωφελιμισμό και ανταγωνισμό πορεύονται μαζί αλλά και εναντίον μας.
Μία εξαιρετική ταινία, που αβίαστα την τοποθέτησα σ' αυτές τις μεγάλες λίστες με τα «πρέπει» του «να ακούσεις, να δεις και να έχεις».
Σκηνοθέτης Alejandro González Iñárritu
Σενάριο Alejandro González Iñárritu, Nicolás Giacobone,
Alexander Dinelaris, Armando Bo
Φωτογράφος Emmanuel Lubezki
Μουσική Antonio Sanchez
Editing Douglas Crise Stephen Mirrione
Διανομή ρόλων Francine Maisler
Θεατρικό έργο: What We Talk When We Talk About Love του Raymond Carver
Ηθοποιοί
Michael Keaton Riggan Thomson γνωστός από τον ρόλο του ως Birdman
Edward Norton Mike Shiner
Emma Stone Samantha Thomson, κόρη του Riggan
Naomi Watts Lesley Truman
Zach Galifianakis Jake, δικηγόρος και φίλος του Riggan
Andrea Riseborough Laura Aulburn, ερωμένη του Riggan
Amy Ryan Sylvia Thomson, πρώην σύζυγος του Riggan,
μητέρα της Samantha
Lindsay Duncan Tabitha Dickinson, σαν κορυφαία κριτικός θεάτρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου