Δε θα ασχοληθώ ούτε με το ότι είναι 80άρηδες, ούτε αν ο Mike Leigh ως Πρόεδρος της Επιτροπής του Βερολίνου, επειδή του αρέσει το είδος κράμα θέατρο – κινηματογράφος συνέβαλε στη βράβευσή τους.
Η ταινία δε χρειάζεται τον Mike Leigh, πρόλογο, εισαγωγικά σημειώματα και διευκρινήσεις για να σου αρέσει. Ούτε συστάσεις.
Άνθρωποι με καθαρή ματιά οι αδελφοί αλληλοσυμπληρώνονται, αλληλοδιορθώνονται, από κοινού δημιουργούν αψεγάδιαστες ταινίες.
Θαρρείς και τα δυο μυαλά, τα δυο ζευγάρια μάτια κάνουν το προϊόν της δημιουργίας, σαν τα παιδιά λαμπερών ερώτων, μοναδικά.
Σε μια φυλακή υψηλής ασφαλείας, όπως το Rebibbia, μια ομάδα φυλακισμένων, βαρυποινιτών, ανεβάζουν με τη βοήθεια του σκηνοθέτη Fabio Cavalli μέρος του Inferno του Dante. Αυτό είναι η αφορμή για να δημιουργηθεί η ταινία. Επιλέχθηκε το έργο του Shakespeare “Julius Caesar”.
Επιλογή ήταν επίσης να διατηρηθούν οι προφορές των εγκλείστων, κυρίως από Νάπολι, ως δίδουσες μια άλλη ερμηνεία σε διαλόγους και κείμενα ενταγμένα σε άλλο ιστορικό πλαίσιο.
Το κείμενο είναι γεγονός, ακόμη και για προχωρημένους αναγνώστες, απέκτησε άλλη ερμηνεία με τη συμβολή των ερμηνευτών και των συντελεστών της ταινίας. Ο χώρος πρόσθεσε την ανάλογη δραματικότητα και πειστικότητα κατά συνέπεια.
Έργο με πολιτικές και κοινωνικές διαστάσεις, με την καθοδήγηση των σκηνοθετών εστιάζει σε θέματα σύγχρονα και άπτοντα των καταδικασμένων.
Ανέδειξε υποβόσκοντα και υπολανθάνοντα θέματα είτε προσωπικότητας είτε συλλογικότητας. Επανέφερε τον προβληματισμό για το τι είναι έγκλημα, φιλία, προδοσία, συνομωσία, ανάγκη, εκδίκηση, αδικία, ιδέα και όραμα κοινωνικού μετασχηματισμού.
Ελεύθερος ο προβληματισμός του θεατή, ελεύθεροι κατά την πρόβα οι κρατούμενοι. Ελεύθεροι να παλεύουν με τα φαντάσματα του παρελθόντος τους, τις ενοχές, τις αγωνίες τους για το μέλλον, το αδιέξοδο παρόν τους.
Η παρεμβολή διαλόγων και πράξεων, προσωπικών βιωμάτων κι εμπειριών εκτός κειμένου στιγμιαία αποπροσανατολίζει τον θεατή που γρήγορα αντιλαμβάνεται την πρόθεση των δημιουργών και το μέγεθος της ταύτισης με το αρχικό κείμενο. Αντιλαμβάνεται με τον παραλληλισμό την άλλη ερμηνεία του κειμένου. Το πρόβλημα εν ολίγοις των καταδικασμένων.
Αυτός κι η εγκληματική πράξη του, αυτός κι οι ανάγκες του, αυτός και η ομάδα, αυτός κι η κοινωνία, αυτός κι η κατακραυγή, αυτός και το αγριεμένο πλήθος, η μάζα.
Όσες άμυνες κι αν έχεις αναπτύξει για το θέμα φυλακή – εγκληματίας – δικαιοσύνη, το βέβαιο είναι ότι φθάνεις, όχι μόνο απλά να συμπαθείς, να συμπάσχεις με τον εγκληματία. Δρασκελίζεις στην άλλη πλευρά, εκείνη του κακού και καταχωνιασμένου εαυτού σου, αυτού που νόμισες ότι τον τακτοποίησες με νόμους και πρέπει. Κι όμως υπάρχει, σίγουρα έξω από εσένα, αλλά κυρίως μέσα σου και φθάνει κάτι, κάποιος, εσύ, μια ιδέα να τον τροφοδοτήσει και να γίνεις άλλος.
Ήταν βαρύς ο ήχος του κλεισίματος της πόρτας στην αρχή της ταινίας, αλλά ήταν αβάσταχτος στην αυλαία του έργου. Το ένιωσε ο καθένας. Κι αν δεν ήταν η τελευταία φράση του έργου δε θα φεύγαμε με ελπίδα για τον κόσμο, για την εξάλειψη του «κακού».
Αυτό μόνο με την τέχνη πατάσσεται. Αυτή είναι εξάλλου κι η άποψη των σκηνοθετών.
Σκηνοθέτες Paolo, Vittorio Taviani
Έργο William Shakespeare “Julius Caesar”
Προσαρμογή Paolo, Vittorio Taviani
Σκηνοθέτης θεατρικού Fabio Cavalli
Cassio Cosimo Rega
Bruto Salvatore Striano
Cesare Giovanni Arcuni
Marcantonio Antonio Frasca
Decio Vincenzo Gallo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου