Ταξιδεύει στη Νέα Υόρκη για να συμφιλιωθεί με τον αποξενωμένο πατέρα του, έστω λίγο πριν το τέλος. Μόνο που φθάνει αργά. Μαθαίνοντας ότι ο πατέρας του αναζητούσε τον βασανιστή του, στο Άουσβιτς ,αποφασίζει να συνεχίσει το έργο του και να τον εκδικηθεί για λογαριασμό του..
Διασχίζει την Αμερική και αγοράζει όπλο προκειμένου να τον σκοτώσει. Όταν τον βρίσκει αλλάζει γνώμη.
Η ταινία του Paolo Sorrentino είναι η πρώτη του ταινία που γυρίσθηκε στα αγγλικά.
Έχουμε ως δεδομένο τρία στοιχεία:
Το τι ακολουθεί μετά από μια επιτυχημένη καριέρα, όταν οι προβολείς απομακρύνονται από ένα σταρ.
Η εκδίκηση του θύματος προς τον θύτη του, η περίπτωση των πρώην Ναζί που αναζητούν μια νέα ζωή σε ένα άλλο κόσμο με καλά κρυμμένο παρελθόν.
Η μουσική και η επιλογή ως τίτλο της ταινίας το τραγούδι των Talking Heads “This must be the place”. Ο David Byrne των Talking Heads γράφει τη μουσική για την ταινία.
Το ταξίδι έχει αφορμή, αλλά και αιτία. Για να βρείς το τόπο ,το σημείο Η συμφιλίωση με τον πατέρα του είναι το ταξίδι προς τα πίσω, σε μια προσπάθεια αποδόμησης αυτού που είναι ο Cheyenne , είμαστε εμείς, προκειμένου να δει ,να δούμε ποιοι είμαστε, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, τις επιλογές μας, το γιατί, το πότε, το που ,το πώς, τις ρίζες.
Τη χώρα ,τις Ηνωμένες Πολιτείες, τις διασχίζει ως μια ταινία δρόμου και την αποκαλύπτει με τα συν της και τα πλην της. Δίκαι α και με τρυφερότητα.,
Ότι αφορά στους Ναζί αποκαλύπτει την τραγικότητα χωρίς να μένει στον τρόμο που προκάλεσαν και προκαλούν.
Το ταξίδι κάθαρση είναι αισιόδοξο. Η τέχνη, η μουσική επί του προκειμένου, καθοριστική στην έλλειψη συναισθηματικού βάρους και κόπωσης τόσο στην παρακολούθηση της ταινίας, όσο και για τους ίδιους τους χαρακτήρες.
Ο Sean Penn, ως Cheyenne, είναι εξαιρετικός. Οι αντιδράσεις του και η συμπεριφορά του, ως αυθόρμητου παιδιού μαζί με το πρόσωπο μάσκα ήταν ο καταλύτης για να σχολιασθούν με άνεση, εύληπτα, δεικτικά κοινωνικά φαινόμενα, καταστάσεις, χαρακτήρες, συμπεριφορές, εκβάσεις, σχέσεις.
Ο Paolo Sorrentino αφιέρωσε επίσης ένα μεγάλο κομμάτι στις σχέσεις των ανθρώπων, κυρίως του ζευγαριού. Ίσως δε φαίνεται στην πρώτη ανάγνωση, αλλά κερδίζει έδαφος στη δεύτερη.
Ως αδύναμο σημείο της ταινίας θα ανέφερα το κλείσιμο. Το βρήκα αφελές, εκτός κι αν δεν το κατάλαβα ή το παρερμήνευσα. Άργησα, αλλά αποδέχτηκα το πώς κάποιος από την απόλυτη παραίτηση και παθητικότητα περνά στην απόλυτη αφοσίωση, στην μοναδική επιδίωξη, μέχρι την επίτευξη του στόχου του.
Είπα: «είναι αυτή η απόλυτη αντίθεση που ευνοεί το αποτέλεσμα, που κερδίζει το στοίχημα».
Σκηνοθέτης Paolo Sorrentino
Σενάριο Paolo Sorrentino – Umberto Contarello
Μουσική David Byrne
Cheyenne Sean Penn
Jane Frances McDormand
Aloise Lange Heinz Lieven
David Byrne David Byrne
Mary Eve Hewson
Mordecai Midler Judd Hirsch
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου