Έχουμε ακούσει πολλές φορές «αχ και να έμενα είκοσι χρονών», ο δε πατέρας μου έλεγε «ας ήμουν είκοσι χρονών, κι ας πήγαινα άλλα τρία χρόνια φαντάρος”.
Διακαής κι ευσεβής πόθος πολλών μεσηλίκων. Είναι όμως ευτυχία η παραμονή στην νεότητα;
Η εν λόγω ταινία διαπραγματεύεται με τον δικό της ευφάνταστο αλλά όχι και επιτυχημένο τρόπο αυτό το θέμα. Η πρωταγωνίστρια Adaline Bowman (Blake Lively) παραμένει για δεκαετίες είκοσι εννέα ετών.
Γεννήθηκε το 1908, σε πλούσια οικογένεια, γνώρισε ένα εξίσου πλούσιο άνδρα που στην συνέχεια γίνεται o σύζυγος της, αποκτούν σύντομα ένα κορίτσι. Ο σύζυγος θα πεθάνει σε ένα ατύχημα εργοταξίου. Σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα η Adaline λίγο αργότερα θα πέσει από ένα γκρεμό, μία κρύα νύχτα με πολύ χιόνι, σε παγωμένο νερό. Όταν δε θα επιχειρεί να βγει στην επιφάνεια, θα την χτυπήσει κεραυνός. Αυτό, όπως θα μας πληροφορήσει με πολλή σοβαρότητα υπό μορφή επιστημονικής ανακοίνωσης ένας αθέατος εκφωνητής, θα γίνει η αιτία της διαρκούς νεότητάς της, που κράτησε 107 έτη! Απολαμβάνει την διαρκή νεότητα, μέχρι που η κόρη της φθάνει στην ίδια ηλικία, αυτή των είκοσι εννέα ετών και εκείνη.
Από αυτό το σημείο και μετά η Adaline μετακινείται αλλάζοντας τόπο διαμονής και ταυτότητα, ανά δεκαετία.
Μέχρι πότε; Μέχρις ότου συναντήσει τον έρωτα ξανά, τον Ellis Jones (Michiel Huisman).
Η εξέλιξη της ταινίας είναι αυτό που θα κρατήσει το θεατή εν εγρηγόρσει χαρίζοντας στο τελευταίο κομμάτι της, δύο εξαιρετικές ερμηνείες από τον Harrison Ford, ως William, και την ηλικιωμένη πλέον κόρη της Flemming από την Ellen Burstyn.
Έξυπνο σενάριο, αν και αστείος ο λόγος που χάριν του μύθου εφευρέθηκε για την διαρκή νεότητα.
Εξαιρετική η φωτογραφία και η μουσική. Με εντυπωσίασε η ορθὀτητα στα ρούχα εποχής. Διάβασα ότι το marketing της ταινίας στόχευε σε γυναίκες που ενδιαφέρονται για μόδα, έτσι εύλογα δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή στην εμφάνιση. Ήταν τόσο επιτυχημένη η εμπορική επικοινωνία τους που διπλασιάστηκε σε εισπράξεις ($57,7εκ), ο προϋπολογισμός παραγωγής ($25εκ).
Αναρωτιέμαι όταν εγώ κι εσείς διασκεδάζουμε ή προβληματιζόμαστε, άραγε οι παραγωγοί θεαμάτων να μας έχουν καθόλου στο νου, ή τα ταμεία μόνο στοχεύουν και γι αυτά τελειοποιούν το παραμύθι, εκείνο που κάθε φορά επιλέγουν να μας αφηγηθούν εικονικά;
Καλή η ερμηνεία της Blake Lively, άνευρη και άχρωμη του Michiel Huisman. Όπως ανέφερα, ξεχώρισαν ο Harisson Ford και η Ellen Burstyn στους μικρούς ρόλους τους.
Η ταινία έχει την γοητεία της ελαφρότητάς της. Το μόνο βάρος της, το θέμα. Αυτός ο άσπλαχνος χρόνος που φεύγει και αυτά που επιτρέπει να έρθουν. Όπως ορθά θα έλεγε κάποιος, «αυτοί παίζουν με τον πόνο μας».
Αν σκεφθεί κανείς πόσες γυναίκες και άνδρες πήραν το πρώτο ηρεμιστικό με την εμφάνιση της πρώτης άσπρης τρίχας, θα εκπλαγεί από την έκβαση της ιστορίας.
Σκεφτόμουν επίσης ότι οι σεναριογράφοι έχουν, όπως είναι άλλωστε φυσικό, τις δικές τους γεωγραφικές και κοινωνικές παραμέτρους. Για παράδειγμα, εκτιμώ ότι θα ήταν δύσκολο να μετακινηθείς και να αλλάξεις χώρο διαμονής, εκτός Αμερικής, με αναμφισβήτητο το ρίσκο της παράνομης απόκτησης μιας καινούριας ταυτότητας. Προϋποθέτει δε άφθονο χρήμα η μετακίνηση καθώς επίσης και η παράνομη αλλαγή ταυτότητας.
Τέτοιου τύπου λεπτομέρειες κάνουν την ταινία παραμύθι για εύκολα αυτιά, αφαιρώντας παράλληλα, όπως έγραψα, την βαρύτητα. Θυμίζει λίγο τη ταινία The Curious Case of Benjamin Button (2008). Ένα παραμύθι που θα ήθελε να είναι αληθοφανές. Ένα ‘εάν’ που σε ‘κρατάει’ 112 λεπτά, οφείλω να το παραδεχθώ, έστω κι αν είναι αβάσιμο.
Σκηνοθέτης: Lee Toland Krieger
Παραγωγοί: Sidney Kimmel, Gary Lucchesi, Tom Rosenberg
Σενάριο: J.Mills Goodloe, Salvador Paskowit
Μουσική: Rob Simonsen
Φωτογραφία: David Lanzenberg
Editing: Melissa Kent
Ηθοποιοί
Blake Lively: Adaline Bowman, Jenny Larson
Michiel Huisman: Ellis Jones
Harrison Ford: William Jones
Anthony Ingruber: ως νέος William
Ellen Burstyn: Flemming Prescott
Kathy Baker: Kathy Jones
Amanda Crew: Kikki Jones
Αφήγηση: Hugh Ross
