Μία τρυφερή αισιόδοξη ματιά από έναν Ινδό σκηνοθέτη, τον Ritesh Batra. Στην πολυπληθή Ινδία, αρκετά μακριά από τις δικές μας καθημερινές προσλαμβάνουσες, τόσο μακριά που μερικές λεπτομέρειες αργείς να τις κατανοήσεις, διατροφικές συνήθειες που κάποτε υπήρχαν και τώρα έχουν ξεχασθεί. Όμως παρ όλες τις διαφορές συνηθειών, περιβάλλοντος, διατροφής, μετακινήσεων και διασκέδασης, παραμένουν ίδιες οι ανάγκες του ανθρώπου για επικοινωνία. Παραμένει ίδια η μοναξιά, η κατάθλιψη, η εργασιακή καταπίεση, η ανάσα της φιλίας, η ελπίδα του έρωτα, η ζωντάνια των παιδιών, τα κουρασμένα βλέμματα των εργαζομένων, η ανάγκη να προστατευτείς από τον κοινωνικό περίγυρο, η σπουδαιότητα του «κάνω όνειρα», η επιθυμία φυγής, η δυσκολία να κάνεις εκείνα τα βήματα προκειμένου να μετατρέψεις τα όνειρα σε πραγματικότητα.
Η ταινία δεν προσποιείται μέσα στην λιτότητα της, είναι ανθρώπινη και γι αυτό άκρως γοητευτική.
Ένας άνδρας και μια γυναίκα μέσω γευμάτων, που η μία ετοιμάζει για τον σύζυγο και ο άλλος κατα λάθος λαμβάνει από την εταιρία διανομής στο χώρο εργασίας, αναπτύσσεται μία εικονική σχέση. Εργαλεία, η γεύση και τα σημειώματα στον πάτο του «σεφέρτασι», έτσι λέγανε τα αλουμίνια στρογγυλά δοχεία που το ένα προσαρμοζόταν πάνω στο άλλο εξασφαλίζοντας το γεύμα στον εργαζόμενο και μαθητή που αδυνατούσε να επιστρέψει στο σπίτι για φαγητό. Από ό,τι βρήκα, ας διορθωθεί, η λέξη σεφέρ είναι στα τούρκικα η εκστρατεία, ταξίδι και το τάσι.
Στην Ινδία, πρωτοπόρος εταιρία συλλέγει από τα σπίτια ή εστιατόρια τα φαγητά και με την εναλλαγή διαφόρων μέσων μεταφοράς, ποδήλατο, λεωφορείο, τραίνο, παραδίδει το γεύμα στο γραφείο του εργαζόμενου, την σωστή ώρα, στον σωστό άνθρωπο!
Στην εν λόγω ταινία, έγινε το μοιραίο λάθος και βοήθησε δύο ανθρώπους να επανατοποθετηθούν στη ζωή, να σκεφθούν την υπάρχουσα ζωή τους, να ονειρευτούν μία άλλη, που ίσως κατορθώσουν να ζήσουν.
Η ηθοποιΐα και των δύο Irrfan Khan και Nimrat Kaur εξαιρετική, όπως και του Nawazuddin Siddiqui.
Δεν θα ήθελα να μην αναφέρω την ποιότητα των σημειωμάτων. Το κάθε ένα από αυτά ήταν κι ένα απόφθεγμα ζωής.
Συνήθως, όταν ταξιδεύεις έρχεσαι κοντά με τις πραγματικότητες άλλων λαών. Η ταινία από μόνη της ήταν ένα ταξίδι στην σύγχρονη καθημερινή Ινδία, ίσως μόνο σε ένα κομμάτι της. Ήταν το είδος ταινίας που μου αρέσει. Λιτή, τρυφερή, απαλλαγμένη από βαρύγδουπα κλισέ, ανθρώπινη, χαμηλού κόστους, ελπιδοφόρα. Χωρίς «αρρωστημένες» ματιές. Προειδοποιώ τους ετοιμάζοντες τα βέλη ότι κουράστηκε ο θεατής από την βία, την ασχήμια, το αδιέξοδο.
Λίγο ν'ανοίξει ίσως ένα παράθυρο; Ο Batra το έκανε εντός κι εκτός ταινίας.
Σκηνοθεσία Ritesh Batra
Σενάριο. Ritesh Batra, Rutvik Oza
Φωτογραφία Μichel Simmonds
Μουσική Max Richter
Ηθοποιοί
Irrfan Khan. Saajan
Nimrat Kaur Ila
Nawazuddin Siddiqui Shaikh
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου