Η ταινία θα έλεγε κανείς είναι η βιογραφία της κ. Margaret Thatcher.
Πριν κρίνεις την ταινία θα πρέπει να τοποθετηθείς αν είσαι υπέρ ή κατά της Thatcher. Απαραίτητη προϋπόθεση – παράμετρος αν είσαι Βρετανός ή όχι, και φυσικά αν σου αρέσει η υποδυητική ικανότητα της Meryl Streep.
Αν δεν είσαι Βρετανός, γυναίκα και κατά της πολιτικής της Thatcher η ταινία δεν έχει να σου πει τίποτα.
Γιατί ακόμη κι αν δεν είσαι Βρετανός ή υπέρ της Margaret Thatcher θα εντυπωσιαστείς από τον αγώνα μιας γυναίκας να επιβληθεί και να παραμείνει σε μια θέση ανδροκρατούμενη. Αν δεν είσαι Βρετανός δεν θα αρκεστείς στα θετικά που προσέφερε η Margaret Thatcher στη χώρα της. Τώρα, αν είσαι άνδρας, κατά της Margaret Thatcher, ανεξάρτητα αν είσαι Βρετανός ή όχι, η ταινία δεν είναι ούτε καν ανεκτή.
Υπάρχουν ερωτήματα όπως: μπορείς να αποφύγεις να κάνεις ντοκιμαντέρ κι όχι να δραματοποιείς τη ζωή μιας προσωπικότητας, όταν μιλάς για ένα πρόσωπο που άλλαξε ριζικά το προφίλ της Βρετανίας; Πιστή οπαδός της φιλελεύθερης οικονομίας, ενίσχυσε καθοριστικά την ελεύθερη πρωτοβουλία, περιόρισε το δημόσιο τομέα. Της χρεώθηκε η υψηλή ανεργία, την οποία με το πόλεμο των Φόκλαντς 1982 την μείωσε με την προκύψασα ανάκαμψη της οικονομίας.
Με ενόχλησε, ακόμη κι αν έτσι είναι η ζωή κι ανεξάρτητα με τη θέση μου για αυτήν την πρωθυπουργό, να την δω να σέρνεται. Αυτό το τόσο δυναμικό πλάσμα, γερασμένη, άρρωστη, ανήμπορη, αποπροσανατολισμένη, ανίκανη να επιβληθεί. Εκτός κι αν η σκηνοθέτης, με αυτή την επιλογή της, αναφέρεται σε νομοτέλεια του είδους «δες τι περιμένει και τους δυνατούς και ίσως τους σκληρούς κι άδικους».
Διέκρινα, επίσης, ότι προσδόθηκε μια υπογράμμιση αφέλειας στο χαρακτήρα της, στην καλύτερη περίπτωση θα το ονόμαζα ένα ξεπερασμένο ρομαντισμό στα οράματα και τους στόχους της από τους συναδέλφους της στο Κοινοβούλιο, ακόμη και στην παράταξή της.
Εκτιμώ ότι η πολιτική είναι πολλές περισσότερες συνισταμένες και συμφέροντα, συγκρούσεις, καταπατήσεις, σαρωτικές ακυρώσεις, διαγραφές. Εν ολίγοις είναι άγριος χώρος που λειτουργεί όχι απαραίτητα με κανόνες δεοντολογίας, όπως θα έπρεπε. Όταν διετέλεσε για τόσα χρόνια πρωθυπουργός, σαν γυναίκα προς γυναίκα απευθύνομαι στη δημιουργό, εξακολουθούν οι αντίπαλοι να σε αντιμετωπίζουν με ελαφρότητα και σχόλια του είδους «είναι θέμα ημερών η αποκαθήλωση της» συνοδευόμενα, επίσης, και τονισμένα, με μειδιάματα.
Ενδεχόμενη απάντηση της σκηνοθέτιδας για τις ανακρίβειες ή ερμηνείες θα ήταν:
Όταν δραματοποιείς τη ζωή μιας προσωπικότητας έχεις άλλοθι για τα λάθη ή τις ανακρίβειες, γιατί απαντάς «δεν κάνω ντοκιμαντέρ, παραθέτω τη δική μου ερμηνεία και καταγραφή». Αν δει κανείς την απόπειρα της Phyllida Lloyd σαν μια ταινία χωρίς αναφορά σε επώνυμο ή πρόσωπο υπαρκτό, είναι μια ταινία καλή που οι γυναίκες πολλά έχουν να διδαχθούν για να πράξουν ή να αποφύγουν.
Οι λάτρεις της Meryl Streep θα αναφωνήσουν και θα επιδοκιμάσουν για ακόμη μια φορά. Οι επικριτές της θα βρουν ευκαιρία να μιλήσουν για μιμητισμό κι όχι ερμηνεία. Διακινδύνευσε και υποδύθηκε ικανοποιητικά. Χωρίς να αποφύγει την μανιέρα της. Σίγουρα δεν την προσπερνάς, γι’ αυτό και την είδαμε.
Σκηνοθέτης Phyllida Lloyd
Σενάριο Abi Morgan
Ηθοποιοί Meryl Streep, Jim Bradbent, Richard E Grant
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου