Η σύγκρουση των ορίων μας μεγιστοποιείται όταν τίθεται ενώπιον του πλήθους. Εκκλησία, επιστήμη, ευθύνη, όρια. Τέσσερις παράμετροι πάνω στις οποίες δομείται η ταινία. Τους ήρωες του τους αγαπάει ο Μορέτι ανεξάρτητα από το πόσο στοχαστική και διερευνητική είναι η ματιά του και κατά συνέπεια η δική μας.
Οι θεσμοί δέχονται την καυστική κριτική του και οι εκφραστές τους, ψυχαναλυτής, Πάπας, Καρδινάλιοι, πιστοί αγκαλιάζονται από τον θεατή, είτε γελάς με τον Μελβίλ, ψυχαναλυτής και αποδιδόμενος από τον ίδιο τον σκηνοθέτη ή δακρύζεις με τον Πάπα, εξαιρετικά ερμηνευμένο από τον Μισέλ Πικολί.
Οι Καρδινάλιοι αποκτούν, παραμένοντας έγκλειστοι για 3 ημέρες και έχοντας μπροστά τους την απειλή του ακέφαλου ποιμνίου, την σε εκκρεμότητα εντολή του Θεού καθώς και το αναμένον πλήθος, ανθρώπινη διάσταση. Γερασμένα μεν, αλλά άδολα παιδάρια διασφαλίζουν το αλάθητο εξ αγνοίας της Εκκλησίας.
Οι πιστοί της Καθολικής Εκκλησίας θα θυμώσουν γιατί εκλείπει από το έργο η Πίστις και ο λόγος του Θεού, οι δε εκπρόσωποι του Θεού υπολείπονται του κύρους και της ικανότητας, της έμπνευσης, της δύναμης που η ευλογία του Κυρίου θα έπρεπε να είχε προσδώσει στους εκφραστές του Λόγου του. Απογυμνωμένοι, κοσμικοί, χωρίς την ένδυση ψυχής, παρά μόνο αυτή των αμφίων τους και τα του τελετουργικού κανονισμού τους.
Οι άλλοι, οι μη θρησκευόμενοι, θα πουν και γιατί όχι. Άνθρωποι και αυτοί, ο μεν Πάπας να μην μπορεί να φέρει σε πέρας έργο εξ Άνωθεν ανατεθειμένο, ο δε ψυχίατρος μπρος στην ευθύνη ίασης της επιλογής του Κυρίου ανακαλύπτει τη δική του ανικανότητα. Αμφότεροι άνθρωποι που η ευθύνη καθορίζει τα όρια στα οποία θα κινηθούν ενώ το κοινό, Καρδινάλιοι και πλήθος παραμένουν ατάκτως ερριμένα.
Το θέατρο θα ήταν μια ευκαιρία για να αποκατασταθούν τα όρια, οι πράξεις, να συνεχισθεί το έργο όλων αν ήμασταν καλοί ηθοποιοί και δεν είχαμε απορριφθεί ως μη ικανοί να το υπηρετήσουμε. Μόνο έτσι θα δικαιολογείτο η αναφορά στον Τσέχωφ, την θεατρική ομάδα, τον διαταραγμένο ηθοποιό και απογοητευμένο παρά λίγο Πάπα από τον σκηνοθέτη και σεναριογράφους.
Το «Habemus Papam», ο τίτλος, αναφέρεται στη λατινική φράση που αναφωνείται όταν χρίζεται νέος Πάπας και σημαίνει "Έχουμε Πάπα!" στην εν λόγω ταινία μπορεί να σημαίνει «Ουφ Επιτέλους η λύση», αλλά και «Αμήν, η ευλογία επάνω μας».Δάκρυα και γέλιο, τρυφερότητα και ελαφρότητα, χαλαρά και προβληματισμένα. Συγκατάβαση και αυστηρή αμφισβήτηση, το Habemus Papam.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου