Ιστορικό δράμα και οικογενειακή τραγωδία θα ήταν η μικρότερη περίληψη του έργου.
Η υπόθεση, δύο δίδυμα αδέλφια ξεκινούν ένα επίπονο οδοιπορικό τόσο για τον θεατή όσο και για τους ίδιους από τον Καναδά στην Μέση Ανατολή, όπως τους προέτρεψε μια αινιγματική διαθήκη εκ μέρους της μητέρας τους. Η Ζαν και ο Σιμόν, τα δίδυμα αδέλφια, πρέπει να βρουν τον πατέρα τους, τον οποίο νόμιζαν νεκρό και τον αδελφό τους, την ύπαρξη του οποίου ούτε καν υποπτευόταν. Τίποτε δεν είναι όπως το περίμεναν ή όπως φαινόταν στην αρχή. Η μία ανατροπή δίνει την θέση της στην άλλη ενώ παράλληλα ανασυντίθεται η πολυτάραχη και βασανισμένη ζωή της μητέρας και αλληγορικά της πατρίδας της.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ντενί Βιλνέβ
ΣΕΝΑΡΙΟ: Βαλερί Μπογκράν Ντενί Βιλνέβ Βάιντι Μουαβάντ
ΗΘΟΠΟΙΟΙ : Λούμπνα Αζαμπάλ Μελίσα Ντεζορμό-Πουλέν, Μαξίμ Γκοντέτ, Ρεμί Ζιράρ
Ξεκινάει να δει κανείς το Μέσα από τις φλόγες (αυθεντικός τίτλος Incendies) με δεδομένα:
- ο φαύλος κύκλος της βίας στην Μέση Ανατολή
- Θεατρικό έργο μεταφερόμενο στην οθόνη
- γνωστός ο θεατρικός συγγραφέας. Καναδολιβανέζος, Βάιντι Μουαβάντ σε θέματα μνήμης, κληρονομίας, εξορίας.
- εμπνευσμένο το έργο από την αληθινή ιστορία της Σούχα Μπεχάρα.
Θεατρικό δεν είναι γιατί έχει δράση, ανοιχτούς χώρους, μάχες, εναλλαγές τοπίων.
Ο συγγραφέαςουσιαστικά έκανε ένα μεγάλο δώρο στον σκηνοθέτη ομολογουμένως ταλαντούχος Ντενί Βιλνέβ, την δύναμη του μύθου δοσμένου με αριστοτεχνικότητα την οποία αυτός πήρε αξιοποίησε, τελειοποίησε.
Εμείς συγκλονισμένοι παρακολουθούσαμε την εξέλιξη του μύθου με το κεντρικό πρόσωπο, την μάνα, απούσα αλλά μόνο ως ρόλος. Η μνήμη της όπως η μνήμη των λαών κυρίαρχη στην πορεία αναζήτησης ταυτότητας για τον λαό αλλά επί της των διδύμων παιδιών της Σιμόν και Ζαν. Την τραγωδία ενός λαού δύσκολα συνειδητοποιείς. Όμως με πόνο συνειδητοποιείς μέσα από την τραγωδία της οικογένειας , ότι το δικαίωμα να ορίζεις τον εαυτό σου, τις επιλογές σου, τις προτιμήσεις σου, τις ιδέες, τα πιστεύω σου, την ζωή σου σημαίνει ψυχική και σωματική εξόντωση, ταπείνωση, εξευτελισμό, στέρηση ελευθερίας, πόνο και αίμα. Τίμημα ακριβό.
Έτσι είναι, βάφονται τα ποτάμια με αίμα, ποδοπατούνται οι ανθρώπινες ψυχές, όπως αυτή της Ναβάλ Μαρβάν, της μάνας.
Το τέλος της ταινίας αφήνει αναπάντητη και χλωμή την συνέχεια ενός επίπονου αγώνα. Γίνεται μελό, αδύναμο, βιαστικό, θα έλεγα εγώ, σαν μια δικαστική υπόθεση που πρέπει να κλείσει. Μόνο που το αίμα είναι και παραμένει ανεξίτηλο. Ο Ντενί Βιλνέβ επέλεξε να κλείσει άχρωμα τον κύκλο του αίματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου