7 Μαρτίου 2018

Η μορφή του νερού (The Shape of Water) - 2017


Περίμενα την απονομή των Oscar και φυσικά η ταινία «Η μορφή του νερού» του Guillermo del Toro πήρε το αγαλματίδιο πολλαπλώς.
Για να είμαι ειλικρινής κι εγώ άφησα την οθόνη εκστασιασμένη. Καθώς όμως ο χρόνος κυλούσε, διαπίστωσα ότι λειτουργούσε εις βάρος της ταινίας.
Αναρωτιόμουν τι ακριβώς μου άρεσε.
Για όσους δεν γνωρίζουν το τι διαπραγματεύεται, παρακάτω η περίληψη του έργου:
Η Elisa (Sally Hawkins) είναι μία μουγκή, απομονωμένη γυναίκα που εργάζεται ως καθαρίστρια σε ένα κρυφό κυβερνητικό εργαστήριο υψηλής ασφάλειας το 1962 στη Βαλτιμόρη, εποχή του Ψυχρού πολέμου. Η ζωή της αλλάζει για πάντα, όταν ανακαλύπτει το απόρρητο του εργαστηρίου, ένα μυστηριώδες, ανθρωποειδές, αμφίβιο πλάσμα από τη Νότια Αμερική που ζει σε δεξαμενή νερού. Καθώς η Elisa αναπτύσσει ένα μοναδικό δεσμό με τον νέο της φίλο, σύντομα μαθαίνει ότι η μοίρα και η επιβίωσή της βρίσκονται στα χέρια ενός εχθρικού κυβερνητικού πράκτορα και ενός βιολόγου θαλάσσης.
Στα θετικά της ταινίας. Έχει εξαιρετική μουσική, όχι γιατί είναι μισός Έλληνας, αλλά γιατί ο Αlexandre Desplat έχει την ικανότητα να σε βάζει στο κλίμα και να σε καθηλώνει χωρίς εξάρσεις και πομπώδεις εισαγωγές. Επίσης, δεν σου αφηγείται ή προειδοποιεί από τα πριν, αλλά ακολουθεί διακριτικά την αφήγηση.
Είχε ατμόσφαιρα και ποιότητα στην εικόνα. Το πράσινο επικράτησε και λειτούργησε ενωτικά, δεν θα έλεγα συμβολικά, όπως λέχθηκε για το περιβάλλον.
Κάποια στιγμή αναφέρεται ότι ο πλάσμα λατρευόταν ως Θεός στη Νότια Αμερική όπου βρέθηκε, ίσως αυτός των νερών;
Οι ηθοποιοί πολύ καλοί με διάκριση οι Sally Hawkins, Michael Shannon, Richard Jerkins, Doug Jones, Michael Stuhlbarg, και Octavia Spencer.

Όμως έχω ενστάσεις για πολλά. Πως ερωτεύεσαι κάποιον;
Ακόμη κι ο βάτραχος του παραμυθιού, που ακούσαμε παιδιά, συνομιλούσε με την πριγκίπισσα. Έτσι αναπτύχθηκε σχέση που οδήγησε μέχρι το περίφημο και ζητούμενο, λυτρωτικό για τον βάτραχο, φιλί. Στο δε άλλο παραμύθι, «Η Πεντάμορφη και το Τέρας», το Τέρας, πίσω από την αγριότητα της εμφάνισης, είναι ένας ευγενικός στοργικός άνθρωπος, έτοιμος να θυσιαστεί. Και στις δύο εκδοχές, αυτήν της αληθινής ιστορίας αλλά και του παραμυθιού, υπάρχει ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα πέρα από την εμφάνιση.
Αν αναφερθούμε ή συσχετίσουμε τον μύθο της ταινίας με αυτό της ελληνικής μυθολογίας, «Έρως και Ψυχή», ακόμη και εκεί το αποκαλούμενο τέρας και αόρατος εραστής είναι τρυφερός και στοργικός.
Η Elisa τρέφει αισθήματα και προβαίνει σε πράξεις αυτοθυσίας, ενώ το άλλο μισό παραμένει ανέκφραστο, αφήνεται στις δικές της επιλογές προκειμένου να σωθεί, με εξαίρεση τις ερωτικές τους περιπτύξεις.
Η ομοιότητα της Elisa με το πλάσμα ως προς την αφωνία, ξεχωριστοί και μη αποδεκτοί αμφότεροι, ίσως να πυροδοτεί την έλξη.
Όπως και στον μύθο, πρέπει να υπερβεί θεόρατα και δυσβάσταχτα εμπόδια για να διασώσει το πλάσμα, να συνυπάρξει και να ενωθεί με τον αθάνατο και να γίνει και αυτή όπως και η Ψυχή αθάνατη. Όλα αυτά προέκυψαν σαν σκέψεις στη προσπάθεια να ερμηνεύσω τον σκηνοθέτη. Ο ίδιος δήλωσε ότι η παρούσα είναι η ταινία της ενηλικίωσης του (Marotta, Jenna (November 19, 2017). "Guillermo del Toro: 'The Shape of Water' Saved My Life". IndieWire. Retrieved December 10, 2017).
Η άλλη ερώτηση είναι, αλήθεια πόσοι μύθοι, παραμύθια, ταινίες έχουν έναν άνδρα να ξεπερνάει την εμφάνιση της γυναίκας και να φιλάει έναν θηλυκό βάτραχο, ένα δασύτριχο τέρας, ένα πλάσμα με νύχια γαμψά, αμφίβιο αλλά και άνθρωπο; Που ξεπερνάει ο έρωτας του την εμφάνιση; Μήπως μου διέφυγε κάτι;
Η κοινωνία, εκτός του ότι θέλει τις γυναίκες να είναι υπεράνω της εμφάνισης του έτερου μισού τους, είναι απορριπτική και απομονωτική για το διαφορετικό. Είναι σκληρή για εκείνους «εκτός κουτιού». Έγινε φανερό απο τον σκηνοθέτη.
Έχω ενστάσεις και για την υπεραυξημένη ερωτική διάθεση της πρωταγωνίστριας. Η καθημερινή αυτοϊκανοποίησή της είναι μέρος της μοναχικότητας, της ρουτίνας, της απομόνωσης, ή της προετοιμασίας του θεατή για τον παράφορο έρωτα που θα προκύψει οσονούπω, ένας έρωτας του είδους «ο έρωτας μάτια δεν κοιτά» για να παραποιήσουμε την παροιμία;
Έχει εκλεκτικότητα γιατί, αν ήθελε, είχε τις ευκαιρίες, θα ήταν ο αντίλογος.
Απορώ πως δεν διαμαρτυρήθηκαν δια τις συνευρέσεις με μη ανθρώπινα πλάσματα οι ευαίσθητες για παρόμοια θέματα ομάδες.
Όμως, ακολουθώντας μία καλή, παλιά πλέον, συνταγή ο δημιουργός λαμβάνει όλες τις τάσεις της κοινωνίας ως παραμέτρους του έργου του και οδηγείται στην επιτυχία. Ολίγη φαντασία, ολίγον περιβάλλον, ολίγη πολιτική, ολίγον σεξ, ολίγη διαφορετικότητα, καλή και προσεγμένη ομάδα συνεργατών και στεφανώνεσαι.  

Όλοι 'απολαύσαμε' αυτή τη νεώτερη εκδοχή παραμυθιού.

Σκηνοθέτης: Guillermo del Toro
Σενάριο: Guillermo del Toro, Vanessa Taylor, Guillermo del Toro.
Φωτογραφία: Dan Laustsen
Μουσική: Alexandre Desplat
Editing: Sidney Wolinsky
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Nigel Churcher
Σκηνικά: Jeffrey A Melvin
Ηθοποιοί
Sally Hawkins: Elisa Esposito
Michael Shannon: Richard Strickland
Octavia Spencer a: Zelda
Michael Stuhlbarg: Dimitri Mosenkov,
Doug Jones: το πλάσμα
 Martin Roach: Fuller, σύζυγος της Zeld
 John Kapelos: κ Arzoumanian, ιδιοκτήτης του κινηματογράφου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου