Λονδίνο δεκαετία του 50. O Reynolds Woodcock (Daniel Day-Lewis) είναι γνωστός και ακριβοπληρωμένος σχεδιαστής ρούχων για την υψηλή κοινωνία, του οποίου η ταπεινή ζωή διαταράσσεται από μια νεαρή, δυναμική γυναίκα, την Alma (Vicky Krieps), που γίνεται η μούσα και σύντροφός του.
Αυτή είναι η Phantom Thread, η πολυαναμενόμενη και πολυσυζητημένη ταινία του Paul Thomas Anderson. Οι χαρακτηρισμοί ίσως για τον πρωταγωνιστή, που δήλωσε ότι θα είναι το κύκνειο άσμα του προς μεγάλη λύπη των απανταχού θαυμαστών του.
Κι έχουμε λύπη μια και ήταν μία ακόμη εξαιρετική ερμηνεία του μεγάλου ηθοποιού, που παλιώνει και ευχαριστεί σαν το πολύχρονο καλό κρασί.
Αυτή την φορά είχε μαζί του την εξαιρετική και πολλά υποσχόμενη ηθοποιό Vicky Krieps.
Η ταινία, ενώ θα μπορούσε να είναι ένα ακόμη δράμα οιδιποδείου τύπου, κατόρθωσε ο σκηνοθέτης, μέσα από εξαιρετικές ερμηνείες, φωτογραφία (βασικά το ρόλο του διευθυντού κινηματογραφίας ανέλαβε ο ίδιος ο Paul Thomas Anderson, αλλά δεν δέχτηκε επίσημα να του αποδοθεί το credit) και τη μουσική του Jonny Greenwood, να κάνει μία αξιοθαύμαστη ταινία. Η φωτογραφία μπόρεσε να τον αποδώσει, και ο ασφυκτικός 5όροφος χώρος, το ατελιέ, να εσωκλείσει και εμάς.
Η σιωπή των μοδιστρών κάτω από το αυστηρό βλέμμα της αδελφής του μόδιστρου, Cyril (Lesley Manville) και τις ανείπωτες αλλά αυτονόητες γι αυτές απαιτήσεις του δημιουργού, να μας πείσουν για το αυστηρά προκαθορισμένο περιβάλλον. Λέγεται ότι οι κυρίες του εργαστηρίου ήταν αληθινές μοδίστρες και όχι κομπάρσοι.
Διαβάζοντας την συνέντευξη της Vicky Krieps, εντυπωσιάζομαι με το μέγεθος της λεπτομέρειας της ταινίας. Δεν τον είχε συναντήσει από πριν για να είναι πραγματικά αληθοφανής όσο το δυνατόν περισσότερο η πρώτη τους συνάντηση, και να αιχμαλωτίσει ο φωτογράφος τη λάμψη της ματιάς τους στο αντίκρυσμα του έρωτα. Έρωτας που μέχρι σε ένα σημείο καθορίζεται από τον άνδρα. Έναν άνδρα, που η σχέση με την μάνα του, και στη συνέχεια με την αδελφή του, τον κρατουν έρμαιο του φαντάσματος της πρώτης και της επιβολής της δεύτερης. Μέσα σε τέτοιους δεσμούς αναπτύσσεται ο καλλιτέχνης αλλά και η δυστροπία του χαρακτήρα του.Τώρα, αν αυτά είναι συννυφασμένα μεταξύ τους, οι ειδικοί μπορούν να το απαντήσουν.
Η λατρεία έως υποταγή στην τελειότητα θα μπορούσε να είναι ένας λόγος στο αδιαπραγμάτευτο, στην ποιότητα ζωής, διαμονής, διατροφής. Ένας νάρκισσος, που ενώ τον έλκει η φυσική και ακατέργαστη ομορφιά, δεν μπαίνει ως Πυγμαλίων στον κόπο να την σμιλεύσει. Απλά απαιτεί. Απαιτεί συμπεριφορές και στάσεις, επιλογές και αποτέλεσμα. Αυτός επιθυμεί, διαλέγει, περιφρονεί, αγνοεί, προσβάλλει χωρίς επίγνωση του άλλου, ακόμη κι αν είναι άνθρωπος ή ο έρωτας.
Οι μούσες αφήνεται να εννοηθεί ότι έχουν ημερομηνία λήξης. Ακυρώνονται όταν αυτός κουρασθεί, βαρεθεί, εκνευριστεί.
Όμως τ' αγρίμια, παράδειγμα η Alma, όταν ερωτεύονται έχουν δικούς τους νόμους και τεχνικές να διεκδικήσουν το ποθητό. Επιστρατεύουν αυτό που ξέρουν καλά, μάχη μέχρι τελικής πτώσεως ή παραδόσεως. Η αγάπη της και οι μη σμιλευμένοι τρόποι της, η ατίθαση και ανυπότακτη φύση της θα δώσουν την λύση.
Ο Mark Kermode της εφημερίδας Guardian αναφερόμενος στον τίτλο λέει: “Όσο για την ‘Αόρατη Κλωστή’ του τίτλου, η φράση προφανώς αναφέρεται στα αόρατα νήματα που στοιχειώνουν τις ράπτριες, μια και τα εξαντλημένα δάκτυλά τους επαναλαμβάνουν υποχρεωτικά κινήσεις ραψίματος πολύ καιρό μετά την εργασία τους. Αλλά θα μπορούσε επίσης να επικαλεστεί κανείς την μπούκλα των μαλλιών της μητέρας του, που ο Reynolds έχει ραμμένο στον καμβά του παλτού του, κρατώντας την πάντα κοντά στην καρδιά του. Του δίδαξε την τέχνη του σε ηλικία μόλις 16 ετών, κι εκείνος δημιούργησε ένα γαμήλιο φόρεμα για αυτήν. Πρόκειται για ένα καθήκον που ο Reynolds φαίνεται να έχει επαναλάβει από τότε - κάνοντας φορέματα κατάλληλα για τη μητέρα του, περιμένοντας κάποιον να τα γεμίσει και να πάρει τη θέση της." Θα μπορούσε να είναι η παράγραφος αυτή και το κλειδί που θα ανοίξει τη ταινία.
Αυστηρότητα, αυταρχισμός, πειθαρχία, αψεγάδιαστη δημιουργία, η αναμφισβήτητη υπεροχή του άνδρα, το οιδιπόδειο, ο έρωτας, το ρομάντζο, το δράμα, χωρίς εσένα αλλά και με σένα, τα μάγια και οι αστικές υπερβολές, κενότητα και ματαιοδοξία, υστερία, όλα αυτά θα μπορούσαν να αποδοθούν στη ταινία. Είναι όμως ένας κόσμος μετά το πόλεμο, που αφορά μια συγκεκριμένη τάξη, όπως οι περισσότερες ταινίες εποχής, είτε σου αρέσει είτε όχι. Ο Paul Thomas Anderson περιγράφει κι εσύ διαλέγεις. Φροντίζει όμως να σου αρέσει.
Σκηνοθέτης: Paul Thomas Anderson
Σενάριο: Paul Thomas Anderson
Μουσική: Jonny Greenwood
Editing: Dylan Tichenor
Φωτογραφία: Paul Thomas Anderson
Ηθοποιοί
Daniel Day-Lewis: Reynolds Woodcock
Lesley Manville: Cyril Woodcock
Vicky Krieps: Alma Elson
Camilla Rutherford: Johanna
Gina McKee: Κόμησσα Henrietta Harding
Brian Gleeson: Γιατρός Robert Hardy
Harriet Sansom Harris: Barbara Rose
Luiza Richter: Πριγκίπισσα Mona Braganza
Julia Davis: Σύζυγος Λόρδου Baltimore
Nicholas Mander: Λόρδος Baltimore
Philip Franks: Peter Martin
Phyllis MacMahon: Tippy
Silas Carson: Rubio Gurrerro
Richard Graham: George Riley
Martin Dew: John Evans
Ian Harrod: The Registrar
Jane Perry: Mr. Vaughan
Αυτή είναι η Phantom Thread, η πολυαναμενόμενη και πολυσυζητημένη ταινία του Paul Thomas Anderson. Οι χαρακτηρισμοί ίσως για τον πρωταγωνιστή, που δήλωσε ότι θα είναι το κύκνειο άσμα του προς μεγάλη λύπη των απανταχού θαυμαστών του.
Κι έχουμε λύπη μια και ήταν μία ακόμη εξαιρετική ερμηνεία του μεγάλου ηθοποιού, που παλιώνει και ευχαριστεί σαν το πολύχρονο καλό κρασί.
Αυτή την φορά είχε μαζί του την εξαιρετική και πολλά υποσχόμενη ηθοποιό Vicky Krieps.
Η ταινία, ενώ θα μπορούσε να είναι ένα ακόμη δράμα οιδιποδείου τύπου, κατόρθωσε ο σκηνοθέτης, μέσα από εξαιρετικές ερμηνείες, φωτογραφία (βασικά το ρόλο του διευθυντού κινηματογραφίας ανέλαβε ο ίδιος ο Paul Thomas Anderson, αλλά δεν δέχτηκε επίσημα να του αποδοθεί το credit) και τη μουσική του Jonny Greenwood, να κάνει μία αξιοθαύμαστη ταινία. Η φωτογραφία μπόρεσε να τον αποδώσει, και ο ασφυκτικός 5όροφος χώρος, το ατελιέ, να εσωκλείσει και εμάς.
Η σιωπή των μοδιστρών κάτω από το αυστηρό βλέμμα της αδελφής του μόδιστρου, Cyril (Lesley Manville) και τις ανείπωτες αλλά αυτονόητες γι αυτές απαιτήσεις του δημιουργού, να μας πείσουν για το αυστηρά προκαθορισμένο περιβάλλον. Λέγεται ότι οι κυρίες του εργαστηρίου ήταν αληθινές μοδίστρες και όχι κομπάρσοι.
Διαβάζοντας την συνέντευξη της Vicky Krieps, εντυπωσιάζομαι με το μέγεθος της λεπτομέρειας της ταινίας. Δεν τον είχε συναντήσει από πριν για να είναι πραγματικά αληθοφανής όσο το δυνατόν περισσότερο η πρώτη τους συνάντηση, και να αιχμαλωτίσει ο φωτογράφος τη λάμψη της ματιάς τους στο αντίκρυσμα του έρωτα. Έρωτας που μέχρι σε ένα σημείο καθορίζεται από τον άνδρα. Έναν άνδρα, που η σχέση με την μάνα του, και στη συνέχεια με την αδελφή του, τον κρατουν έρμαιο του φαντάσματος της πρώτης και της επιβολής της δεύτερης. Μέσα σε τέτοιους δεσμούς αναπτύσσεται ο καλλιτέχνης αλλά και η δυστροπία του χαρακτήρα του.Τώρα, αν αυτά είναι συννυφασμένα μεταξύ τους, οι ειδικοί μπορούν να το απαντήσουν.
Η λατρεία έως υποταγή στην τελειότητα θα μπορούσε να είναι ένας λόγος στο αδιαπραγμάτευτο, στην ποιότητα ζωής, διαμονής, διατροφής. Ένας νάρκισσος, που ενώ τον έλκει η φυσική και ακατέργαστη ομορφιά, δεν μπαίνει ως Πυγμαλίων στον κόπο να την σμιλεύσει. Απλά απαιτεί. Απαιτεί συμπεριφορές και στάσεις, επιλογές και αποτέλεσμα. Αυτός επιθυμεί, διαλέγει, περιφρονεί, αγνοεί, προσβάλλει χωρίς επίγνωση του άλλου, ακόμη κι αν είναι άνθρωπος ή ο έρωτας.
Οι μούσες αφήνεται να εννοηθεί ότι έχουν ημερομηνία λήξης. Ακυρώνονται όταν αυτός κουρασθεί, βαρεθεί, εκνευριστεί.
Όμως τ' αγρίμια, παράδειγμα η Alma, όταν ερωτεύονται έχουν δικούς τους νόμους και τεχνικές να διεκδικήσουν το ποθητό. Επιστρατεύουν αυτό που ξέρουν καλά, μάχη μέχρι τελικής πτώσεως ή παραδόσεως. Η αγάπη της και οι μη σμιλευμένοι τρόποι της, η ατίθαση και ανυπότακτη φύση της θα δώσουν την λύση.
Ο Mark Kermode της εφημερίδας Guardian αναφερόμενος στον τίτλο λέει: “Όσο για την ‘Αόρατη Κλωστή’ του τίτλου, η φράση προφανώς αναφέρεται στα αόρατα νήματα που στοιχειώνουν τις ράπτριες, μια και τα εξαντλημένα δάκτυλά τους επαναλαμβάνουν υποχρεωτικά κινήσεις ραψίματος πολύ καιρό μετά την εργασία τους. Αλλά θα μπορούσε επίσης να επικαλεστεί κανείς την μπούκλα των μαλλιών της μητέρας του, που ο Reynolds έχει ραμμένο στον καμβά του παλτού του, κρατώντας την πάντα κοντά στην καρδιά του. Του δίδαξε την τέχνη του σε ηλικία μόλις 16 ετών, κι εκείνος δημιούργησε ένα γαμήλιο φόρεμα για αυτήν. Πρόκειται για ένα καθήκον που ο Reynolds φαίνεται να έχει επαναλάβει από τότε - κάνοντας φορέματα κατάλληλα για τη μητέρα του, περιμένοντας κάποιον να τα γεμίσει και να πάρει τη θέση της." Θα μπορούσε να είναι η παράγραφος αυτή και το κλειδί που θα ανοίξει τη ταινία.
Αυστηρότητα, αυταρχισμός, πειθαρχία, αψεγάδιαστη δημιουργία, η αναμφισβήτητη υπεροχή του άνδρα, το οιδιπόδειο, ο έρωτας, το ρομάντζο, το δράμα, χωρίς εσένα αλλά και με σένα, τα μάγια και οι αστικές υπερβολές, κενότητα και ματαιοδοξία, υστερία, όλα αυτά θα μπορούσαν να αποδοθούν στη ταινία. Είναι όμως ένας κόσμος μετά το πόλεμο, που αφορά μια συγκεκριμένη τάξη, όπως οι περισσότερες ταινίες εποχής, είτε σου αρέσει είτε όχι. Ο Paul Thomas Anderson περιγράφει κι εσύ διαλέγεις. Φροντίζει όμως να σου αρέσει.
Σκηνοθέτης: Paul Thomas Anderson
Σενάριο: Paul Thomas Anderson
Μουσική: Jonny Greenwood
Editing: Dylan Tichenor
Φωτογραφία: Paul Thomas Anderson
Ηθοποιοί
Daniel Day-Lewis: Reynolds Woodcock
Lesley Manville: Cyril Woodcock
Vicky Krieps: Alma Elson
Camilla Rutherford: Johanna
Gina McKee: Κόμησσα Henrietta Harding
Brian Gleeson: Γιατρός Robert Hardy
Harriet Sansom Harris: Barbara Rose
Luiza Richter: Πριγκίπισσα Mona Braganza
Julia Davis: Σύζυγος Λόρδου Baltimore
Nicholas Mander: Λόρδος Baltimore
Philip Franks: Peter Martin
Phyllis MacMahon: Tippy
Silas Carson: Rubio Gurrerro
Richard Graham: George Riley
Martin Dew: John Evans
Ian Harrod: The Registrar
Jane Perry: Mr. Vaughan
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου