Αριστουργήματα δεν έχει κανείς την ευκαιρία να συναντά συχνά. Το Tokyo Story ήρθε ως δώρο. Διπλή η χαρά. Αυτή του δώρου και του αριστουργήματος.
Ο λόγος για το ασπρόμαυρο φιλμ του Yasujiro Ozu φτιαγμένο το 1953. Θέμα του η επίσκεψη ενός ηλικιωμένου ζευγαριού, από την επαρχία, στα παιδιά τους που ζουν στο Τόκιο. Διαπίστωση και θέμα της ταινίας. Είναι τόσο απασχολημένοι που η ολιγοήμερη επίσκεψη των γονιών δεν χωράει στη δρομολογημένη ζωή τους. Εξαιρέσεις; Μία και η απάντηση από τον Yasujiro Ozu.
Συναρπαστικό, όσες φορές κι αν ειδωθεί. Λιτό, καθαρό, τρυφερό, ευγενικό, ανθρώπινο, σου κλέβει την καρδιά. Κομψότητα στο χειρισμό καθημερινών κινήσεων και διαλόγων. Διακριτικότητα στην ανάδειξη των ενδοοικογενειακών σχέσεων. Υπαινικτικό και δεικτικό ως προς τον αλλοτριωμένο κάτοικο της μεγαλούπολης. Συναινετικό στην κρίση των σχέσεων. Νοσταλγικό για την απολεσθείσα ομορφιά, τον έρωτα. Υμνητικό για την καρδιά που επιλέγει την καλοσύνη, την ευγένεια, την ειλικρίνεια, την έκφραση συναισθημάτων.
Είχα ξεχάσει τι σημαίνει να μιλάς και να σε κοιτούν στα μάτια. Να μην περνούν γρήγορα στο επόμενο θέμα. Είχα ξεχάσει τη γοητεία της λιτότητας, συνήθισα το βάρος και την ασχήμια του περιττού. Είχα ξεχάσει πως οι στιγμές μπορεί να κυλούν ως ρυάκι, και όχι ως χείμαρρος.
Θα ήθελα να είχα την ευκαιρία να χαρίσω ξανά στον εαυτό μου ένα αναδρομικό αφιέρωμα στο έργο αυτού του υπέροχου σκηνοθέτη.
Μοναδικά κάδρα, υπέροχες ερμηνείες, ζεστά βλέμματα. Η μετάβαση εις τόπο και χρόνο ακολουθεί το θρόισμα από το γύρισμα της σελίδας. Η τελετουργία, η αξεπέραστη ιαπωνική τελετουργία, αποθεώνεται. Ακόμη κι αυτή, η τετριμμένη, της ετοιμασίας των αποσκευών.
Φεύγεις από την ταινία γοητευμένη, αλλά με μια πικρή γεύση, όχι για τον δημιουργό, ούτε για το δημιούργημα, αλλά γι’ αυτό που αυτός ήθελε να πει.
Τι δύσκολο να μεγαλώνεις, να ετοιμάζεσαι για το «ταξίδι», κι ακόμη να μην μπορείς να ονομάσεις την αλήθεια για τη ζωή που ετοίμαζες και ονειρευόσουν, για τις αλλαγές που ήρθαν. Το μέλλον που έχτιζες κι αυτό σε αφήνει απ’ έξω. Αιτίες πολλές, τις άγγιξε, αλλά δεν χρειάσθηκε να μείνει. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο ή μάλλον είναι αναπόφευκτο. Θα το συναντήσεις
Οι δύο ταινίες, απ ότι γνωρίζω , εμπνευσμένες από αυτό το έργο, χωρίς να θέλω τις υποτιμήσω δεν με συνεπήραν στον ίδιο βαθμό αν και ήταν ξεχωριστές Το Café Lumiere του Hsiqo-hsien και το Ανθισμένες κερασιές της Doris Dorrie.
Ίσως κι αυτοί της ίδιας γοητείας με μένα θύματα υπήρξαν.
Σκηνοθέτης Yasujiro Ozu
Σενάριο Yasujiro Ozu, Kögo Nodo
Ηθοποιοί
Chieko Higashiyama (Tomi)
Chishu Ryu (Shukich)
Setsuho Hara (Noriko)
Haruko Sugimura (Shige)
So Yamamura (Koichi)
Ο λόγος για το ασπρόμαυρο φιλμ του Yasujiro Ozu φτιαγμένο το 1953. Θέμα του η επίσκεψη ενός ηλικιωμένου ζευγαριού, από την επαρχία, στα παιδιά τους που ζουν στο Τόκιο. Διαπίστωση και θέμα της ταινίας. Είναι τόσο απασχολημένοι που η ολιγοήμερη επίσκεψη των γονιών δεν χωράει στη δρομολογημένη ζωή τους. Εξαιρέσεις; Μία και η απάντηση από τον Yasujiro Ozu.
Συναρπαστικό, όσες φορές κι αν ειδωθεί. Λιτό, καθαρό, τρυφερό, ευγενικό, ανθρώπινο, σου κλέβει την καρδιά. Κομψότητα στο χειρισμό καθημερινών κινήσεων και διαλόγων. Διακριτικότητα στην ανάδειξη των ενδοοικογενειακών σχέσεων. Υπαινικτικό και δεικτικό ως προς τον αλλοτριωμένο κάτοικο της μεγαλούπολης. Συναινετικό στην κρίση των σχέσεων. Νοσταλγικό για την απολεσθείσα ομορφιά, τον έρωτα. Υμνητικό για την καρδιά που επιλέγει την καλοσύνη, την ευγένεια, την ειλικρίνεια, την έκφραση συναισθημάτων.
Είχα ξεχάσει τι σημαίνει να μιλάς και να σε κοιτούν στα μάτια. Να μην περνούν γρήγορα στο επόμενο θέμα. Είχα ξεχάσει τη γοητεία της λιτότητας, συνήθισα το βάρος και την ασχήμια του περιττού. Είχα ξεχάσει πως οι στιγμές μπορεί να κυλούν ως ρυάκι, και όχι ως χείμαρρος.
Θα ήθελα να είχα την ευκαιρία να χαρίσω ξανά στον εαυτό μου ένα αναδρομικό αφιέρωμα στο έργο αυτού του υπέροχου σκηνοθέτη.
Μοναδικά κάδρα, υπέροχες ερμηνείες, ζεστά βλέμματα. Η μετάβαση εις τόπο και χρόνο ακολουθεί το θρόισμα από το γύρισμα της σελίδας. Η τελετουργία, η αξεπέραστη ιαπωνική τελετουργία, αποθεώνεται. Ακόμη κι αυτή, η τετριμμένη, της ετοιμασίας των αποσκευών.
Φεύγεις από την ταινία γοητευμένη, αλλά με μια πικρή γεύση, όχι για τον δημιουργό, ούτε για το δημιούργημα, αλλά γι’ αυτό που αυτός ήθελε να πει.
Τι δύσκολο να μεγαλώνεις, να ετοιμάζεσαι για το «ταξίδι», κι ακόμη να μην μπορείς να ονομάσεις την αλήθεια για τη ζωή που ετοίμαζες και ονειρευόσουν, για τις αλλαγές που ήρθαν. Το μέλλον που έχτιζες κι αυτό σε αφήνει απ’ έξω. Αιτίες πολλές, τις άγγιξε, αλλά δεν χρειάσθηκε να μείνει. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο ή μάλλον είναι αναπόφευκτο. Θα το συναντήσεις
Οι δύο ταινίες, απ ότι γνωρίζω , εμπνευσμένες από αυτό το έργο, χωρίς να θέλω τις υποτιμήσω δεν με συνεπήραν στον ίδιο βαθμό αν και ήταν ξεχωριστές Το Café Lumiere του Hsiqo-hsien και το Ανθισμένες κερασιές της Doris Dorrie.
Ίσως κι αυτοί της ίδιας γοητείας με μένα θύματα υπήρξαν.
Σκηνοθέτης Yasujiro Ozu
Σενάριο Yasujiro Ozu, Kögo Nodo
Ηθοποιοί
Chieko Higashiyama (Tomi)
Chishu Ryu (Shukich)
Setsuho Hara (Noriko)
Haruko Sugimura (Shige)
So Yamamura (Koichi)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου