Δύο αστυνομικοί, ο Andreas (Nikolaj Coster-Waldau) και ο Simon (Ulrich Thomsen) ζουν πολύ διαφορετικές ζωές.
Ο Andreas απολαμβάνει την ζωή, με την όμορφη σύζυγό του Anne (Maria Bonnevie) και το νεογέννητο αγόρι τους, Alexander, ενώ ο Simon βρίσκει παρηγοριά στα μπαρ και το ποτό προκειμένου να ξεπεράσει το πρόσφατο διαζύγιο. Μια αποστολή ρουτίνας παίρνει άλλη ροπή όταν καλούνται στο διαμέρισμα ενός ζευγαριού χρηστών ουσιών, Tristan (Nikolaj Lie Kaas), Sanne (Lykke May Andersen) που καυγαδίζουν ουρλιάζοντας ενώ ένα αφρόντιστο μωρό, Sofus, το μωρό τους, κλαίει πασαλειμμένο με τις ακαθαρσίες του.
Μία οικογενειακή τραγωδία, θα σπρώξει τον συνετό και αξιοπρεπή Andreas να προβεί σε πράξη που τον οδηγεί όχι απλά σε αδιέξοδο αλλά στην άβυσσο. Απομένει στον φίλο και συνάδελφο Simon να αποκαταστήσει την τάξη. Μία ταινία που όντως σε κρατά όμηρο μέχρι το τέλος με αμείωτη την ένταση και απρόβλεπτη την εξέλιξη.
Ποια είναι τα όρια ανάμεσα στο σωστό και λάθος, στο δίκαιο και άδικο; Πότε ο άνθρωπος περνά τα όρια του νόμου; Πότε παίρνει την λύση στα χέρια του; Πότε κι αν πρέπει η πολιτεία να παίρνει τα ανήλικα από τους γονείς θεωρώντας ότι χρήζουν φροντίδας εκτιμώντας ότι υπολείπονται σε γονική μέριμνα και φροντίδα;
Αναπάντητα ερωτήματα από την πλευρά των δημιουργών. Τα προκαλούν αλλά δεν τα απαντούν. Για μένα ορθώς. Μπορεί ο καθένας να απαντήσει μόνος του και σύμφωνα με τις συνθήκες και περιοχή του πλανήτη όπου ζει. Το τράνταγμα, το ερέθισμα ηπιότερα, όπως θα το χαρακτηρίζαμε, το δίνουν.
Η Susanne Bier καταπιάνεται με δύσκολα θέματα. Πάντα όμως δίνει μία ανθρώπινη διέξοδο. Δεν σε αφήνει άρρωστο. Προβληματισμένο και ανήσυχο σε κρατά. Το ίδιο κάνει κι αυτή την φορά.
Οι αντιθέσεις στους χώρους, στις κατοικίες, στα ρούχα, στην φροντίδα των μωρών, τα ψυχρά χρώματα και o χαμηλός φωτισμός βοηθούν την ένταση και την εξέλιξη της ιστορίας.
Οι ηθοποιοί της ικανότατοι. Θα ήθελα να υπογραμμίσω τον Nikolaj Coster-Waldau, όχι γιατί ήταν πρωταγωνιστής αλλά γιατί με συνεπήρε η τρυφερότητα του με τα μωρά. Είναι ευκολότερο να υποδύεσαι τον κακό παρά τον τρυφερό. Δεν συγκρίνεται η μπουνιά και η φωνή με την κίνηση, χάδι στο μάγουλο ενός μωρού. Τοποθετώ, γι αυτόν τον λόγο, δεύτερο στην προτίμηση μου τον Nikolaj Lie Kaas. Η φωτογραφία του Michael Keith Snyman, πολύ καλή, με εναλλαγή εστιάζει στο πρασινογάλαζο των ματιών απάντηση στην άποψη ότι εν δυνάμει όλοι είμαστε καλοί και κακοί. Οι περιστάσεις είναι αυτές που αναδεικνύουν το καλό ή κακό μάτι και κατά συνέπεια πράξη.
Ήταν ίσως, μέσω της κάμερας, μία από τις απαντήσεις που έπρεπε να δοθούν και δεν δόθηκαν στα ηθικά ερωτήματα που τέθηκαν.
Σκηνοθέτης: Susanne Bier
Σενάριο:Anders Thomas Jensen
Φωτογραφία: MIchael Keith Snyman:
Μουσική:Johan Soderqvist
Editing: Pernille Bech Christensen
Ηθοποιοί
Nikolaj Coster-Waldau: Andreas
Ulrich Thomsen: Simon
Maria Bonnevie: Anne
Nikolaj Lie Kaas: Tristan
Lykke May Andersen: Sanne
