Η συνταγή της Πωλέτ είναι ταινία που βλέπεται ευχάριστα χάριν της καταπληκτικής πρωταγωνίστριας της, Bernadette Lafont. Δεν υστερούν όμως και οι υπόλοιποι ηθοποιοί.
Είναι κωμωδία και ξεκινάει από ένα προσωπικό δράμα που ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος θέλει να είναι κοινωνικό.
Μία ηλικιωμένη κυρία ζει μετά τον θάνατο του συζύγου της μόνη με την πενιχρή σύνταξη των 600 ευρώ σε υποβαθμισμένο προάστιο της Γαλλίας. Κινδυνεύει να χάσει και το σπίτι της, της έχουν κατασχέσει τα έπιπλα, τρέφεται από τους κάδους και τα απομεινάρια
στο κλείσιμο των λαϊκών αγορών.
Το εστιατόριο της το αγόρασαν Κινέζοι, η κόρη της έχει παντρευτεί με μαύρο αστυνομικό και ο εγγονός της είναι επίσης ένα χαριτωμένο μαυράκι.
Εξαιτίας όλων των κακοτυχιών της είναι ρατσίστρια, μισεί τους σχιζομάτιδες, τους «αράπηδες» και το «αραπάκι» εγγονό της. Διατηρεί εχθρικές σχέσεις με την κόρη της, έχει κάποιες φίλες από παλιά τις οποίες συναντά συχνά για ένα χαρτάκι.
Θα αποφασίσει να κάνει το μεγάλο άνοιγμα κι αυτό θα της φέρει χρήμα. Θα αποκαταστήσει τις σχέσεις της με την οικογένεια, θα βοηθήσει τις φίλες της, την Εκκλησία και τους νεαρούς αποκλίνοντες της γειτονιάς
Αυτό το μεγάλο άνοιγμα, που δεν το αποκαλύπτω για ευνόητους λόγους, κάνει το δράμα και την ταινία κωμωδία.
Εκτιμώ ότι σενάριο και διάλογος σε πολλά σημεία ήταν κάπως αφελείς και προβλεπόμενοι. Όμως, χάριν του ταλέντου και ικανότητας της Paulette (και της Bernadette Lafont), η ταινία κυλάει με αμείωτο ενδιαφέρον και ευχάριστα. Διακωμωδεί τους έμπορους
διακινητές κάναβης, τους χρήστες, τον τρόπο διακίνησης, κάνει δε σαφείς υπαινιγμούς περί ελεύθερης χρήσης. Είναι εύκολο χρήμα για λίγους, ενέχει εγκληματικότητα, βία δυσανάλογη της ευχαρίστησης που προσφέρει.
Ένα κοινωνικό φαινόμενο που ταλανίζει την κοινωνία αντιμετωπίζεται σατυρικά.
Αρχικά χαμογελάς όμως στο τέλος διερωτάσαι με τι γελούσες.
Προϋποθέτει ότι δεν είσαι απόλυτος απέναντι στο «μαύρο», είσαι ανοιχτός, έστω αδιάφορος στην ελεύθερη διακίνηση προκειμένου να μην χρειάζονται έμποροι, οι άνθρωποι να είναι ελεύθεροι και το «εμπόρευμα» προσιτό .
Σύντομη, μόνο 87 λεπτά κι όπως λέει κάποιος κοιτάς μόνο μία φορά το ρολόι. Ίσως γιατί, όπως λέγεται, στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα.
Ερώτηση, επισήμανση: Ποιος είπε ότι οι κωμωδίες είναι αθώες;
Σκηνοθέτης Jérôme Enrico
Σενάριο Bianca Olsen, Laurie Aubanel,
Jérôme Enrico, Cyril Rambour
Μουσικη Michel Ochowiak
Φωτογραφία Bruno Privat
Editing Antoine Vareille
Ηθοποιοί
Bernadette Lafont Paulette
Carmen Maura Maria
Dominique Lavanant Lucienne
Françoise Bertin Renée
André Penvern Walter
Ismaël Dramé Léo
J-Β Anoumon Ousmane
Axelle Laffont Agnès
Paco Boublard Vito
Aymen Saïdi Rachid
Pascal Nzonzi Εξομολογητής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου