Το Κοινόβιο (Kollektivet, The Commune) - 2016

Βρισκόμαστε στη Δανία, αρχές του 70, ένα ζευγάρι ο Erik (Ulrich Thomsen) η Anna(Trine Dyrholm) και η έφηβη κόρη τους Freja (Martha Sofie Wallstrom Hansen) κληρονομούν ένα μεγάλο σπίτι, το πατρικό του. Αποφασίζουν να ζήσουν σε αυτό και με την προτροπή της Αnna να το μετατρέψουν σε κοινόβιο προκειμένου να καλύψουν τα έξοδα και να τονώσουν την σχέση  τους που εξαιτίας του χρόνου έχει χάσει το αρχικό της ενδιαφέρον. Έτσι καλούν για να συγκατοικήσουν φίλους αλλά κι αγνώστους.

Φιλία αγάπη και αλληλεγγύη επικρατεί σε αυτό το κοινόβιο μέχρι που ένας έρωτας θα διαταράξει την ατμόσφαιρα.

Προσωπικές εμπειρίες του σκηνοθέτη Thomas Vinterberg που συνυπογράφει το σενάριο μαζί με τον Tobias Lindholm, λένε οι συνοδευτικές πληροφορίες της ταινίας, ήταν και η αρχική ιδέα.

Για μας άγνωστος ο τρόπος συμβίωσης, απ ότι τουλάχιστον γνωρίζω.

Η Σκανδιναβία και η ιδιαίτερα η Δανία είχαν πρωτοπορήσει σε ένα αντισυμβατικό τρόπο ζωής σε πολλούς τομείς όπως κοινόβια, εκπαίδευση με όρους και ύλη καθ’ υπαγόρευση της ομάδας που ιδρύει το σχολείο κα.

Είχε προκαλέσει ταραχή και προβληματισμό η πρώτη φορά που άκουσα και συνομίλησα αρχές της δεκαετίας του 80 με ανθρώπους που βίωσαν ή βίωναν παρόμοια εμπειρία.

Η ταινία κυλάει σταθερά και δεμένα με την βοήθεια ενός καλοδουλεμένου σεναρίου, ενός σκηνοθέτη που ξέρει τι θέλει και έχει υπό τον έλεγχο την εξέλιξη της. Οι εξαιρετικά καλές ερμηνείες, ένας ακόμη λόγος για να μην εξελιχθεί σε ένα δακρύβρεχτο δράμα.

Παρ’ ότι δεν εστιάζει για πολύ στις πτυχές και χαρακτηριστικά, δυσκολίες και τα θετικά ενός κοινοβίου, κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον της θέασης. Πολύ πριν το μέσον της ταινίας το κέντρο βάρος της μετατοπίζεται από το κοινόβιο στο ζευγάρι και την πιθανή διάσωσή του όταν αυτό γίνεται τρίγωνο.

Έντονος ο προβληματισμός εντός του κοινοβίου αλλά κι αυτός του θεατή. Σώζεται και τι;

Τι μας κρατάει μαζί και τι είναι ο άλλος, ή άλλη; Τι θέλουμε από αυτόν ή αυτούς; Η συμβίωση και οι όροι της.

Δεν τα απαντά. Τα ερωτήματα τίθενται και καταγράφονται. Ένα μικρό παράθυρο ανοίγει στην δεκαετία που υιοθέτησε την μη συμβατικότητα στην χώρα του ο Thomas Vinterberg. Η αντισυμβατικότητα της Δανίας φαίνεται στα νούμερα.Το 50% των παιδιών που γεννιούνται είναι από μη συνηθισμένες για μας μορφές γάμου. Ο δε αριθμός των παντρεμένων ανά χίλιους κατοίκους, για το 2012 τουλάχιστον, ήταν 5.1 από το 7.1 του 2000. Τα δε διαζύγια σταθεροποιήθηκαν στο 42.7%

Καταθέτω ένα μικρό δείγμα για την κατανόηση της ταινίας δεν κάνω κοινωνική ανάλυση.

Ευτυχώς ο κινηματογράφος, περισσότερο κατά την γνώμη μου από τις άλλες τέχνες, μας εξοικειώνει με τους άλλους πολιτισμούς και ίσως βοηθά να είμαστε αυστηρότεροι στην ματιά μας προς εμάς.

Επανέρχομαι στην ταινία. Θα σας κρατήσει μαζί της ως το τέλος, θα σας θυμίσει την Οικογενειακή Γιορτή του ίδιου του σκηνοθέτη, σε ότι αφορά τον προβληματισμό του τι είναι οικογένεια. Μόνο που δεν είναι σκληρή σαν εκείνη.

Μία εξαιρετική δουλειά, απ όλους τους συντελεστές, φωτογραφία, μοντάζ, μουσική, τελειώνει αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση στο τέλος.

Δεν χαϊδεύει αλλά τέρπει όπως το καλό σινεμά.

Σκηνοθέτης: Thomas Vinterberg

Σενάριο: Thomas Vinterberg,Tobias Lindholm

Φωτογραφία: Jesper Toffner

Μουσική: Fonsmerkies

Editing: Janus Billeskov,Jansen,Anne Osterud

Ηθοποιοί:

Ulrich Thomsen: Erik

Trine Dyrholm: Anna

 Fares Fares: Allon

Julie Agnete Vang: Mona

 Lars Ranthe: Ole 

Helene Reingaard Neumann: Emma

Martha Sofie Wallstrom Hansen: Freja

Magnus Millang: Steffen

Anne Gry Henningsen: Ditte
Sebastian Gronnegaard Milbrat: Vilads

Αφανείς Ηρωίδες (Hidden Figures) - 2016

Η ταινία του Theodore Melfi καλογυρισμένη, γυαλιστερή, εύκολη, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα και πρόσωπα. Το σενάριο του ιδίου και του Alison Schroeder ακολουθεί το βιβλίο, με τον ίδιο τίτλο, της Margot Lee Shetterly. 

Είναι ευχάριστη και αποκαλυπτική για την εποχή του 60. Την εποχή που οι έγχρωμοι δεν μπορούσαν ούτε τις ίδιες τουαλέτες με τους λευκούς να χρησιμοποιήσουν πόσο μάλλον να συνυπάρχουν με ίσους όρους με αυτούς. Ο ρατσισμός στο μεγαλείο του. Βρισκόμαστε στο Langley, το Κέντρο Ερευνών, στο Hampton της Virginia. Είναι η εποχή που η Αμερική όπως και η Ρωσία προσπαθούν να στείλουν δορυφόρο στη σελήνη, μία εποχή έντονου ανταγωνισμού. Αγωνία, πείσμα, ποιος θα κατακτήσει την σελήνη, ποιος θα υπερέχει. Είναι η εποχή του αντικομουνισμού. Η ΝΑSA εργάζεται πυρετωδώς, αναζητά σε όλη την επικράτεια της χώρας έξυπνους ανθρώπους, προικισμένα μυαλά, ξεχωριστά μαθηματικούς, φυσικούς  μηχανικούς. Άνθρωποι που δουλεύουν ομαδικά και εντατικά για την δόξα της και την επιτυχία των στόχων, την αποστολή στο διάστημα, την υπεροχή τους. Εκ των υστέρων εμείς βιώσαμε τα επιτεύγματα τους.

Σε αυτή την εποχή εξαιτίας της απουσίας υπολογιστών, κοπέλες λευκές και έγχρωμες εργάζονται στους υπολογισμούς, ένα είδος ανθρωπίνων αριθμομηχανών.

Η ταινία εστιάζει στην ομάδα των έγχρωμων γυναικών, που βρίσκονται φυσικά σε ξεχωριστό κτίριο, κυρίως σε τρεις κυριολεκτικά ξεχωριστές γυναίκες, ιδιοφυΐες, την Katherine Johnson (Taraji P. Henson), την Dorothy Vaughn (Octavia Spencer) and την Mary Jackson (Janelle Monae). Η Dorothy Vaughn υπεύθυνη και ψυχή της ομάδας των έγχρωμων γυναικών και οι δύο άλλες, η Mary Jackson  και η Katherine Johnson, η πρωταγωνίστρια θα έλεγα, σε πλέον νευραλγικές θέσεις. Θα πρέπει να τονισθεί ότι η ταινία προβάλλει ιδιαίτερα την ενότητα και το ομαδικό πνεύμα. Είναι γεγονός ότι η κοινωνία αγνοούσε την ύπαρξη αυτών των μυαλών, την συμβολή τους στην επιτυχία των πρώτων αποστολών.

Πολύ αργότερα αναγνωρίστηκε το έργο τους. Αυτές τις αφανείς ηρωίδες αναδεικνύει η ταινία με τον δικό της  τρόπο. Χωρίς να διεκδικεί ιδιαίτερα καλλιτεχνικά χαρακτηριστικά, με  ελαφρότητα αφηγείται αυτό που ανά τον κόσμο αγνοούσαμε. Τον ρόλο των γυναικών αυτών στο μεγάλο επίτευγμα της Αμερικής. Η ευφυΐα τους και τα εμπόδια, η βία οι δυσκολίες, που τώραλόγω χρώματος έπρεπε να ανταπεξέλθουν το θέμα της ταινίας.

Ωραιοποιημένα και επιφανειακά κατορθώνει να δώσει μία εποχή, τον αγώνα των γυναικών αυτών, του κοινωνικού και οικογενειακού τους περίγυρου. Την περιφρόνηση, αμφισβήτηση, εχθρότητα, άρνηση του εργασιακού χώρου αντίθετα με την ποιότητα παροχής των υπηρεσιών τους και της καθοριστικής συμβολής τους στην επιτυχία και λειτουργία των διαστημικών προγραμμάτων που υλοποιούσαν.

Εξαιρέσεις υπάρχουν, κι αυτές όχι εξαιτίας διαφορετικής ιδεολογίας, αλλά εξαιτίας πάθους για την επίτευξη του στόχου. Έναν καλό manager δεν τον σταματά τίποτα, ο στόχος μετράει. Ο λόγος για τον διευθυντή της NASA του Al Harrison (Kevin Costner). O χαρακτήρας και το όνομα έχουν επινοηθεί. Ο υπεύθυνος στην πραγματικότητα της ομάδας διαστημικού έργου ήταν ο Robert Gilruth. Είναι γεγονός ότι όταν οι βιογραφίες, βιβλία ή ταινίες ασχολούνται με ξεχωριστά μυαλά, εστιάζουν συνήθως στην ιδιαιτερότητα των συμπεριφορών των προβαλλόμενων. Στην εν λόγω  ταινία ίσως για να τονισθεί το ότι μία γυναίκα έγχρωμη, παρ όλη την φωτεινότητα του μυαλού της και την οξυδέρκεια της, δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να περιφρονείται και να αντιμετωπίζεται ως μίασμα. Παρουσιάζονται οι κυρίες σαν απόλυτα συνηθισμένοι και φυσιολογικοί άνθρωποι που έχουν τις ίδιες ανάγκες, ανησυχίες, μικρές χαρές, απολαύσεις και σκοτούρες, δυσκολίες εντός της κοινωνικής τους ομάδας. Απέναντι είναι η άλλη ομάδα των λευκών. Αυτό είναι το ζητούμενο η ισότητα η μη διάκριση.

Παρ όλη την ομαδικότητα η Katherine επικρατεί και κυριαρχεί στην αφήγηση της ταινίας ως ίσως ενδεικτικό δείγμα πορείας και βιωμάτων μιας μεγάλης πληθυσμιακής ομάδας.

Τονίσθηκε η αφοσίωση, ομαδικότητα, η εξοντωτική δουλειά των ανθρώπων της NASA. Η ανώνυμη εργασία τόσων επιστημόνων εντός της μεγάλης αυτής «οικογένειας»

Οι πολύ καλές ερμηνείες, η συνεπής αναπαράσταση της εποχής είτε αφορά το ντύσιμο, σπιτικά, εκκλησιασμούς, είτε συναναστροφές, σχέσεις των δύο φύλων κλπ με καυστικότητα που απαλύνεται με διακωμώδηση, με ένα βλέμμα, μια σύμπτωση, σε κρατούν μέχρι την επιτυχή έκβαση του στόχου. Συνέβαλε σε αυτό και η μουσική των Hans Zimmer, Pharrell Williams, Benjamin Wallfisch.

Όπως έχω γράψει για παλαιότερες ταινίες, οι ταινίες που χαρακτηρίζονται ως «αυτές που ευχαριστούν τον θεατή» εξαιτίας της μαζικότητας της θέασης, έκανε εισπράξεις 229.1 εκατ δολλάρια έναντι κόστους 25 εκατ δολ, καθιστούν γνωστά και εύληπτα θέματα που μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες προσπερνούν, αδιαφορούν. Κοινοποιούν με εύκολο τρόπο μεγάλα και δύσκολα θέματα που παραμένουν χώρος προβληματισμού λίγων. Θέματα όπως της ισότητας των φύλων, του ρατσισμού, το γιατί των αποστολών στο διάστημα, κα.

Φανταστείτε να είσθε κοινωνιολόγος και να πρέπει να μιλήσετε γι αυτά τα θέματα σε μία τάξη 17χρονων. Ενώ η ταινία με αυτήν την απλότητα της, την  ελαφρότητα της, τα διαμήνυσε κι όχι μόνο σε αυτούς που κοινωνικά  ανησυχούν, ψάχνουν, που ειδικεύονται ή διδάσκουν, που δραστηριοποιούνται πολιτικά, αλλά σε πολλούς αν κρίνουμε από τις εισπράξεις. Kάποιος θα έλεγε αυτό είναι και το επικίνδυνο. Η αθωότητα του θεάματος.

Σκηνοθέτης: Theodore Melfi

Σενάριο:A lison Schroeder, Theodore Melfi βασισμένο στο βιβλίο της Margot lee Shetterly «Hidden Figures»

Φωτογραφία:Mandy Walker

Editing: Peter Teschner

Μουσική: Hans Zimmer, Pharell Williams,Benjamin Wallfisch

Ηθοποιοί:

Taraji P. Henson: Katherine Goble Johnson,μαθηματικός

Octavia Spencer: Dorothy Vaughan,μαθηματικός και επόπτρια

Janelle Monáe: Mary Jackson, μηχανικός

Kevin Costner: Al Harrison Υπεύθυνος της ομάδας εργασίας του Διαστημικού προγράμματος

Kirsten Dunst: Vivian Mitchell, επόπτρια

Jim Parsons: Paul Stafford υπεύθυνος, μηχανικός στο Διαστημικό πρόγραμμα.

Glen Powell: John Glenn, αστροναύτης

Mahershala Ali: Jim Johnson, στρατιωτικός, σύζυγος της Katherine

Donna Biscoe: Joylette Coleman, μητἐρα της Katherine

Επίλογος (Epilogue, Hayuta and Berl) - 2012

Είδα πρόσφατα στο MUBI (έχω μιλήσει στο παρελθόν γι αυτή την ταινιοθήκη) την ταινία «Επίλογος» του Ισραηλινού σκηνοθέτη Amir Manor, που προβλήθηκε στο 53ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Πήρε μάλιστα τέσσερα βραβεία: Πρωτοτυπίας και Καινοτομίας, Σεναρίου, της Βουλής των Ελλήνων, και του Κοινού.

Είναι η πρώτη ταινία μεγάλης διάρκειας του σκηνοθέτη. Ενώ είναι μία από τις βραβευμένες ταινίες του Φεστιβάλ και δικαίως, δεν προβλήθηκε αρκετά, ούτε μάλιστα και από την Κινηματογραφική Λέσχη Αλεξανδρούπολης, γεγονός που δικαιολογεί και την αργοπορία θέασης. Πρόκειται για αξιόλογη ταινία που σε αγγίζει συναισθηματικά και σε προβληματίζει.

Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, η Hayuta (Rivka Gur) και ο Berl (Yosef Carmon) που ζουν στο Ισραήλ, βλέπει την χώρα του να απομακρύνεται διαρκώς από αυτό που, όταν ερχόμενοι από κάθε άκρη του κόσμου στη γη (της επαγγελίας) τους, ονειρεύτηκαν όταν την οικοδομούσαν.

Ένα κράτος ιδεατό, δίκαιο, παραγωγικό, κοινωνικό, δημοκρατικό. Κράτος όπου άνθρωποι ελεύθεροι θα ήταν ισότιμα μέλη μιας μη καταναλωτικής κοινωνίας, ένα κράτος που θα υπήρχε για τον πολίτη και όχι που να βρίσκεται απέναντί του. Ένα κράτος που μεριμνά και δεν ξεχνά τον μόνο, τον ανήμπορο, τον φτωχό, τον ασθενή και τον ηλικιωμένο. Η ταινία διαδραματίζεται κατά την διάρκεια μίας ημέρας, με την εικόνα ενός ηλικιωμένου ζευγαριού αγκαλιασμένου, έτσι δε μάλιστα τελειώνει.

Ζουν σε ένα άθλιο κτίριο και η ημέρα τους ξεκινάει με την επίσκεψη της υπαλλήλου της Πρόνοιας Galit (Efrat Ben Zur) που ήρθε να διαπιστώσει με ερωτήσεις αν εκείνοι είναι σε θέση να αυτοεξυπηρετηθούν.

Θα ήταν αισιόδοξο αν η υπάλληλος είχε ανθρώπινο πρόσωπο, αν σκεφτόταν και συμπεριφερόταν σαν άνθρωπος προς άνθρωπο και όχι σαν μία εκπρόσωπος ενός απρόσωπου γραφειοκρατικού μηχανισμού.

Ο Berl είναι περισσότερο δυναμικός, ευελπιστεί ότι μπορεί ακόμη να αλλάξει την πραγματικότητα που συναντά στην διάρκεια της ημέρας, καθώς γεμίζει με πράξεις και σκέψεις αλληλεγγύης. Η Hayuta είναι απαισιόδοξη και θλιμμένη. Ίσως λόγω της ασθένειας της και της νοσταλγίας για τον γιο της. Ο τελευταίος έφυγε, μάλλον μετά από ρήξη με τον πατέρα του και ζει στη Νέα Υόρκη. Θα μπορούσε κανείς να δικαιολογήσει την δυναμική και αισιοδοξία του Berl με το γεγονός ότι υπήρξε πολιτικοποιημένος και συνδικαλιστής στα νιάτα του.

Πικρή η διαπίστωση όταν ο θεατής βιώνει την αδυναμία των σωμάτων τους στην κάθε κίνηση.

Αν δε τη συνδυάσεις με την οικονομική ανέχειά τους, νιώθεις ένα κόμπο να σφίγγει το στομάχι σου καθώς κάνεις προσομοιώσεις με την κατάσταση των δικών μας μικροσυνταξιούχων και μόνων ηλικιωμένων, ενώ έξω, εκεί κι εδώ, κινείται ένας κόσμος αδιάφορος, κυνικός, καταναλωτικός. Ζει σαν να μην του περνάει από το μυαλό πως με μαθηματική ακρίβεια, κάπου στο άμεσο μέλλον, δεν θα αποφύγει να βιώσει κι εκείνος τοιουτοτρόπως με τους πρωταγωνιστές.

Είναι σκληρή μέσα στην τρυφερότητα της η ταινία. Θα την συνέκρινα με το Αmour του Michael Haneke, και εκείνη του 2012, σε ότι αφορά την φροντίδα και αγάπη τους, την απομόνωση τους. Την αγωνία του τέλους. Όμως η εν λόγω ταινία πάει πολύ πιο βαθιά και είναι μία αυστηρότατη κριτική μιας δήθεν σύγχρονης βελτιωμένης ανθρωποκεντρικής κοινωνίας. Η διαφοροποίηση επί διαφόρων θεμάτων των δύο πρωταγωνιστών είναι μία συμβολική εικόνα της κοινωνικής και πολιτικής καθημερινότητας του  Ισραήλ... θα τόνιζα επίσης και της δικιά μας χώρας. Οι τάσεις που υπάρχουν. Αυτό υποστηρίζει και ο Amir Manor σε συνεντεύξεις. Εξάλλου το νιώθεις και στα 96 λεπτά που διαρκεί.

Ο ίδιος έχασε πριν το γύρισμα της ταινίας παππού και γιαγιά από καρκίνο. Έζησε μαζί τους την απογοήτευση που οι ίδιοι βίωναν και πολύ καλά επισημαίνονταν στην ταινία. Χωρίς να είναι μία βιογραφική ταινία, μεταφέρει αυτό που ο ίδιος εισέπραξε και παρατηρεί. Οι πρόγονοι του, όπως είπε, έφυγαν το 1917 από τη Θεσσαλονίκη, τότε με τις πυρκαγιές, και βρέθηκαν στο Ισραήλ, όπου δούλεψαν σκληρά για να φτιάξουν την πατρίδα που ανέκαθεν ονειρεύτηκαν. Το πως; Φαίνεται ξεκάθαρα όπως μας το αφηγείται τέλεια ο Amir Manor. Πολύ απέχει απ' το όνειρο, όπως και σε πολλά μέρη του δικού μας κόσμου. Δεν έχει χώρο γι αυτούς.

Η ταινία είναι καλοδουλεμένη. Έχει υπέροχες ερμηνείες. Με τον χαμηλό φωτισμό και όχι μόνο, εξασφάλισε την δραματικότητα της, τόσο που στο σύνολο της είχα την αίσθηση μιας ασπρόμαυρης ταινίας. Διαφορετικές λήψεις και εναλλαγές πλάνων βοηθούν στην συμμετοχή του θεατή στην ιστορία.

Έξυπνο σενάριο, γι αυτό και το βραβείο. Πολύ καλή φωτογραφία, τόσο που κάποιες σκηνές μένουν αξέχαστες, ως πίνακες στην μνήμη, παρ όλο το στενάχωρο του μηνύματός των. Δεν μπορώ να προσπεράσω τα βλέμματα.

Κρίμα αν δεν την βρείτε. Με ενοχλεί αφάνταστα το γεγονός ότι μετριότητες και κενές περιεχομένου ταινίες συναντάς όπου κι αν ψάξεις, ενώ εξαιρετικά κομμάτια σαν αυτήν, παρότι τα βρίσκεις εύκολα στις αίθουσες προβολών των απανταχού φεστιβάλ, έπρεπε εξίσου να είναι πρόσβατες και να συζητηθούν απο το ευρύ κοινο. Έτσι ίσως ανοίξει μία αγκαλιά για τους μόνους ηλικιωμένους που τα θλιμμένα μάτια τους σαρώνουν την πόρτα μη, και «ω του θαύματος», έρθει ο πολυπόθητος επισκέπτης, γιος ή κόρη, εγγονός, παρηγοριά για το όνειρο που τέλειωσε.

Σκηνοθέτης: Amir Manor

Σενάριο: Amir Manor

Φωτογραφία: Guy Raz

Μουσική: Ruth Doloris Weiss

Editing: Iris Ozer

Ηθοποιοί

Berl: Yosef Carmon

Hayuta: Rivka Gur

Galit: Efrat Ben-Zur

Sweet Bean あん (Κόκκινη Γλυκιά Πάστα Φασολιών) - 2015

Ένα μικρό αριστούργημα από μία γυναίκα, την Γιαπωνέζα, Naomi Kawase. Άγνωστη στους πολλούς, μια και μόνο το Sweet Bean προβλήθηκε στην Αμερική.

Έχει διακριθεί στο Φεστιβάλ Καννών, τρεις φορές, το 1997 με το βραβείο Χρυσή Κάμερα για την ταινία SuzaKu, το 2007 με το Μεγάλο βραβείο για την ταινία The Morning Forest και το 2015 προβλήθηκε η εν λόγω ταινία στο τμήμα  «Ένα Κάποιο Βλέμμα». Δουλεύει ανάμεσα στο πραγματικό και μη πραγματικό. Όπως είπε κάποιος πλησιάζει το μη πραγματικό με βλέμμα ντοκουμενταρίστα, (Yamane 2002).

Ίσως να μην σας αρέσουν οι ταινίες που έχουν να κάνουν με φαγητό. Η συγκεκριμένη με αφορμή το φαγητό διαπραγματεύεται δύο επιπλέον θέματα κατά την άποψή μου. Το ένα είναι η παράδοση και το άλλο ο τρόπος που λειτουργεί η κοινωνία για τους ανθρώπους που ξεχωρίζουν οι που μειονεκτούν κατά τη γνώμη της. Υπάρχουν επίσης θέματα όπως η φύση, η ηλικία, ο σύγχρονος άνθρωπος, αυτός που βιάζεται, που προσπερνάει τις λεπτομέρειες, που ξεχνάει, που αδιαφορεί καλύτερα γι αυτές. Μιας κοινωνίας που αλλάζει.

Σε ένα μικρό μαγαζάκι, γωνιακό, ένας νεαρός άνδρας, ο Sentaro (Masatoshi Nagase). Σοβαρός λιγομίλητος, έως αμίλητος, ετοιμάζει dorayaki, ένα είδος σάντουιτς  φτιαγμένο απὀ δύο λαλαγγίτες για μας τους Εβρίτες, κρέπες για άλλους, που ενώνονται με μία γλυκιά πάστα/μαρμελάδα, φτιαγμένη από κόκκινα φασόλια. Η πελατεία του μαγαζιού είναι περιορισμένη, κυρίως μαθήτριες, και ο τζίρος μικρός. Αγαπάει την δουλειά του, την εκτελεί με αγάπη και προσοχή. Αν ακούσει σχόλια δυσαρέσκειας από τους πελάτες για την ποιότητα, χαρίζει το έδεσμα. Στην αγγελία για πρόσληψη βοηθού εμφανίζεται ηλικιωμένη κυρία, η Tokue (Kirin Kiki), αργότερα μαθαίνουμε ότι είναι 76 χρόνων, η οποία διεκδικεί τη θέση από μία ακόμη νεαρή υποψήφια, φίλη του Sentaro, την Wakana (Kyara Uchida). Η κυρία ισχυρίζεται ότι μπορεί να παρασκευάσει ή να βοηθήσει να παρασκευάσουν  την κόκκινη γλυκιά πάστα φασολιών. Μένει άφωνη κι ενοχλημένη όταν μαθαίνει ότι ο καταστηματάρχης αγοράζει έτοιμη, του εμπορίου για το μικρό έδεσμα που προσφέρει. Σοκαρισμένη προσπαθεί να τον πείσει ότι πρέπει να την παρασκευάζει ο ίδιος ή να προσλάβει αυτήν ή κάποιον άλλον για να χρησιμοποιεί ποιοτική πάστα, για να είναι το dorayaki όπως πρέπει. Φεύγοντας αφήνει ένα δείγμα από τη δική της πάστα και την διεύθυνσή της.

Στην αρχή ο Sentaro την πετάει στο κάλαθο των αχρήστων, όμως σε δεύτερη σκέψη αποφασίζει να την δοκιμάσει. Εντυπωσιάζεται.

Η Τokue  προσλαμβάνεται έχοντας ξεπεράσει τις αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα της Τokue με την συνδρομή της φίλης του κι άλλης υποψήφιας Wakana. Η ιστορία συνεχίζεται επί της οθόνης. Στο σημείο αυτό για μένα ξεκινάει η ποίηση της ταινίας.

Θα την ονόμαζα κινηματογραφικό χαϊκού. Περί αυτού πρόκειται. Όπως το χαϊκού με σύντομο, λιτό τρόπο συνδέει φύση και συναισθήματα, έτσι και η ταινία. Διακριτικά τρέχει, υπάρχει κάτι άλλο από αυτό που διαβάζεις, βλέπεις. Ο χρόνος της καθορίζεται με εναλλαγές εξαιρετικών πλάνων φύσης. Χάνεσαι στην ομορφιά τους. Η εστίαση στα πρόσωπα των ηθοποιών είναι η έκφραση σκέψεων και συναισθημάτων καθιστώντας τον διάλογο περιεκτικό ως ποίημα. Αυτά και τα εργαλεία της Naomi Kawase.

Εξαιρετικές ερμηνείες, φωτογραφία, διακριτική μουσική, ένα ταξίδι σε άλλο χρόνο και τόπο. Κάλεσμα για μια άλλη ματιά της ζωής. Εκεί που δεν εξοστρακίζεται κανείς, που υπάρχει χώρος για όλους μέσα μας. Δύναμη της ίασης το άπλωμα του χεριού, όταν χαρίζει άνθρωπος σε άνθρωπο. Η κρυμμένη ή αγνοημένη ομορφιά. Η ομορφιά των μικρών πραγμάτων που εν τέλει είναι και μεγάλα.

Σκηνοθέτης:Naomi Kawase

Σενάριο: Naomi Kawase βασισμένο στο βιβλίο  An του/της Durian Sukegawa

Φωτογραφία: Shigeki Akiyama

Editing: Tina Baz

Μουσική: David Hadjad

Ηθοποιοί

Kirin Kiki: Tokue

Masatoshi Nagase: Sentaro

Kyara Uchida: Wakana

Etsuko Ichihara

Miyoko Asada

Miki Mizuno