Όμως όταν η ανατροπή λαμβάνει χώρο στην οθόνη του σινεμά, όταν συμβαίνει με καλούς ηθοποιούς, με ένα δεμένο σενάριο και καλή σκηνοθεσία, σταματάει να είναι μια ανατροπή στην έκβαση της ζωής και γίνεται δίωρη απόλαυση, ένα καλοειπωμένο παραμύθι. Ακυρώνει το ανέφικτο της ύπαρξης της. Ενισχύει την ελπίδα ότι η ίδια η ζωή μπορεί πάντα να ανατραπεί προς όφελος και ευχαρίστησή μας.
Μια τέτοια ανατροπή είναι και η ταινία Untouchables. Στο Παρίσι, ο αριστοκράτης και διανοούμενος Philippe, ένας παραπληγικός δισεκατομμυριούχος με την βοήθεια της γραμματέας του, παίρνει συνέντευξη προκειμένου να προσλάβει βοηθό-νοσοκόμο για την καθημερινή του φροντίδα. Απρόσμενα εμφανίζεται ο αγενής Αφρικανός Driss, διακόπτει τη σειρά των υποψηφίων και προσκομίζει ένα έγγραφο από την Κοινωνική Ασφάλεια (Πρόνοια) ζητώντας από τον Philippe να υπογράψει ότι ψάχνει για θέση εργασίας χωρίς επιτυχία εξασφαλίζοντας έτσι επίδομα ανεργίας. Ο Philippe προκαλεί τον Driss και του προσφέρει δοκιμαστικά εργασία μιας εβδομάδας πριν υπογράψει το έγγραφο. Ο Driss μετά το τέλος της εβδομάδας θα αποφασίσει αν θα θέλει να μείνει ή όχι μαζί του. Ο Driss αποδέχεται τη πρόταση και μετακομίζει στην οικία του Philippe, αναλαμβάνει δουλειά και αλλάζει τη βαρετή ζωή του Philippe και των εργαζομένων του.
Εξαιρετική ηθοποιία, σενάριο χωρίς κοιλιά, με ισόποση δόση χιούμορ, λύπης και ανοίγματα αισιοδοξίας σε τακτά διαστήματα. Έτσι που χωρίς να το επιδιώξεις εγκαθίστασαι εντός της ταινίας, γίνεσαι μέρος της, προσωποποιείς τη σχέση πλούσιου – φτωχού, άσπρου – μαύρου, αρτιμέλειας – αναπηρίας, νέου – ηλικιωμένου, αστού – περιθωριακού. Βιώνεις τη συμφιλίωση των αντίθετων. Αυτή που άλλοτε ενδόμυχα κι άλλοτε φανερά επιδιώκεις. Ικανοποιείς την ανάγκη κάποιος άλλος να υιοθετήσει τον κόσμο σου, ως καλύτερο, να δει την ομορφιά μέσα από τα μάτια σου, τη ζωή σου με τα μάτια του.
Βεβαίως κι έχουν θέση σεναριογράφος και ο σκηνοθέτης. Κάνουν σαφές ότι η ζωή θέλει ειλικρίνεια, η σχέση δε θέλει οίκτο, θέλει ευθύτητα, θέλει ήθος, θέλει να δεις τον άλλον ως εαυτόν. Σε καλούν να το δεις. Σε καλούν στην ομορφιά της απλότητας. Σε καλούν να ξεφλουδίσεις τα περιτυλίγματα από τα πράγματα και τους ανθρώπους. Να δεις τη ζωή χωρίς τη σύμβαση της θέσης «αυτού που ήξερε, ξέρει», που δεν αμφισβήτησε, που ο κόσμος σου περιφρουρεί και δεν αφήνει άλλη ματιά να ρίξεις έξω από την τάξη σου. Η μοναξιά κι η πλήξη του πλούσιου υπερτονίζεται, αλλά όμως δεν ωραιοποιείται κι η φτώχεια. Φρόντισαν και ξεδίπλωσαν αρκετές πτυχές της ζωής του περιθωρίου, της ζωής της βιοπάλης. Αμφότερες οι πλευρές των αντιθέτων δουλευτήκαν, αναδείχτηκαν οι συνιστώσες τους. Καθόλου τυχαίο ότι δύο άνθρωποι υπογράφουν σενάριο και σκηνοθεσία.
Ίσως για αυτό αυτή την ταινία δεν την προσπερνάς, αντίθετα την απολαμβάνεις λεπτό προς λεπτό. Κι αυτή σε ανταμείβει με μικρά δώρα ζωής.
Σκηνοθεσία Olivier Nakache, Eric Toledamo
Σενάριο Olivier Nakache, Eric Toledamo
Philippe François Cluzet
Driss Omar Sy
Yvonne Anne Le Ny
Magalie Audrey Fleurot
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου