Η Κινηματογραφική Λέσχη Αλεξανδρούπολης, η λέσχη μας, ξεκίνησε τις προβολές στο θερινό κινηματογράφο Φλοίσβο με μία έξυπνη ταινία από την κοντινή μας Κροατία.
Η ταινία είναι του Vinko Bresan.
Κάποιοι τον γνωρίζουν και τον αγάπησαν από την ταινία του «How the War Started on My Island?» του 1996.
Η ταινία προσεγγίζει ένα θέμα οικείο για μας στο Νότο της Ευρώπης. Το ρόλο της Εκκλησίας στην ζωή των ανθρώπων, στην καθημερινότητά τους.
Σε χώρες που η Θρησκεία δεν έχει καθοριστικό ρόλο θα ήταν δύσκολο να αντιληφθεί κανείς την σοβαρή πλευρά του θέματος. Το αναφέρω γιατί πολλές φορές χρειάσθηκε να αντιμετωπίσω αντιδράσεις έκπληξης για δικά μου αυτονόητα θέματα και λειτουργίες.
Με λίγα λόγια η υπόθεση έχει ως εξής:
Ο πατήρ Φαμπιάν αναλαμβάνει καθήκοντα σε ένα μικρό νησί των Δαλματικών ακτών που μαστίζεται από υπογεννητικότητα. Υπό την απειλή να μειωθεί το καθολικό ποίμνιο του, συλλαμβάνει ένα σατανικό σχέδιο. Με τη βοήθεια του περιπτερά του χωριού τρυπάνε όλα τα προφυλακτικά που είναι προς πώληση, ενώ στην πορεία συνεργάζεται και ο φαρμακοποιός του χωριού, ο οποίος αντικαθιστά τα αντισυλληπτικά χάπια με βιταμίνες. Σύντομα, μία σειρά από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και άλλα γεγονότα θα προκαλέσουν το χάος και την ακύρωση κατά κάποιο τρόπο του θεϊκού κόλπου.
Εξαιρετικές ερμηνείες, έξυπνοι διάλογοι, φαντάζομαι ακόμη διασκεδαστικότεροι στα Κροατικά.
Με πολύ έξυπνο τρόπο ο σκηνοθέτης μας προχωρεί από μία κωμωδία, αβίαστου γέλιου, με απλότητα, σε τραγωδία.
Η ζωή εξάλλου τα έχει και τα δύο.
Η ταινία δεν καταγγέλλει, δεν καταδικάζει, δεν αφορά μόνο την Εκκλησία και τον ρόλο της.
Θα μπορούσε κανείς να μείνει στο τι συμβαίνει όταν δίπλα μας κάποιοι υιοθετούν τον ρόλο του ακέραιου, του άμεμπτου, όταν παίρνουν ως Θεοί την λύση επάνω τους, κόντρα στο ρεύμα και στην μάζα. Μάζα κοινωνική που, ναι μεν, διατηρεί την ιδιαιτερότητα της ατομικότητας, αλλά ταυτόχρονα έχει και καθολικότητα στις συμπεριφορές.
Δεν διακρίνει κανείς διαφορές, εύκολα θα πει, «εδώ είναι Βαλκάνια». Είτε το παραθαλάσσιο μέρος είναι στην Κροατία είτε στην Ελλάδα. Κοινωνίες που περιμένουν το καλοκαίρι για να ζήσουν, κοινωνίες που η προσποίηση και ο καθωσπρεπισμός καλύπτουν μία άλλη ζωή, κρυφή, ίσως όχι αποδεκτή λόγω της επικρατούσας ηθικής.
Κοινωνίες που οι εξέχουσες προσωπικότητες είναι οι λεγόμενες αρχές κι αυτές όχι απαραίτητα ‘αγνές’.
Η ταινία κυλάει ομαλά με ανάλογο ρυθμό, επιλογή δε του σκηνοθέτη να τον κρατάει σταθερό διαφοροποιώντας την προσέγγιση του θέματος. Όπως ανέφερα και πριν από το γελοίο αγγίζει σταδιακά το τραγικό. Πιστοί και κληρικοί σε μία παρωδία. Δήθεν πίστη και δήθεν αξιοπρέπεια, δήθεν ηθική. Όλοι πορευόμαστε παρομοίως μόνο που η εξομολόγηση για τον κλήρο, θεωρητικά, τα λύνει όλα. Μένει να αιωρούνται οι συνέπειες ως σπάθη επί των κεφαλών μας και της υποκρισίας μας.
Έτσι αφηγήθηκαν την ιστορία ο Vinko Bresan και ο συγγραφές του θεατρικού και συνεργάτης στο σενάριο Mate Matisic. Έτσι κατέθεσε την αμφισβήτηση του περί του άμεμπτου ρόλου της Εκκλησίας και την άφεση αμαρτιών.
Γελάς στην αρχή, κλαις στο τέλος. Όμως παρέα σου η ποιότητα.
Έχει όλα τα εχέγγυα μιας καλής ταινίας. Σενάριο, πλάνα, ηθοποιία, άποψη.
Δεν παραπαίει. Την δική του κατασταλαγμένη άποψη καταθέτει ο Vinko Bresan. Δεν περιμένει ούτε αφήνει την ταινία να την διαμορφώσει.
Σκηνοθέτης Vinko Bresan
Σενάριο Vinko Bresan, Mate Matisic
Φωτογραφία Mirko Pivcevic
Editing. Sandra Botica
Μουσική Mate Matisic
Ηθοποιοί
Krešimir Mikić Πατήρ Fabijan
Nikša Butijer Petar
Marija Škaričić Marija
Dražen Kühn Marin
Jadranka Đokić Ana
Marinko Prga Δάσκαλος Vinko